Αριστερά και νεοφιλελευθερισμός, αυτές οι μάστιγες

Ιαπωνία είναι η Ελλάδα;

«Θα αποπληρώσουμε τα χρέη μας από το πλεόνασμα της ανάπτυξης και όχι από το υστέρημα της μεσαίας τάξης», τόνισε, μεταξύ άλλων, ο νέος πρωθυπουργός, στην Βουλή, την 2oη Ιουλίου 2019

Η αλήθεια είναι ότι το χρέος δεν αποτελεί πρόβλημα αν παράγεις πλούτο. Η σχέση χρέους προς Α.Ε.Π. π.χ. της Ιαπωνίας, πόσω μάλλον των Η.Π.Α., είναι εδώ και χρόνια γνωστή. Γνωστή είναι και η δυναμική των οικονομιών των συγκεκριμένων χωρών, όμως, οπότε, σε περιόδους επιβράδυνσης της ανάπτυξής τους, τα αρνητικά επιτόκια από πλευράς των κεντρικών τραπεζών τους και συναφείς παρεμβάσεις από πλευράς των κυβερνήσεών τους, (η αύξηση της φορολογίας συνήθως, η περιστολή δαπανών σπανιότερα), αποτελούν λύσεις.     

Τουναντίον, αν παράγεις χρέος με αποτέλεσμα, (έτσι), να δανείζεσαι, διαρκώς, για να το αποπληρώσεις, με σκοπό να παράγεις νέο χρέος «και πάει λέγοντας», ε, τότε, έχεις πρόβλημα, (σαν χώρα). Δυσεπίλυτο, (πρόβλημα), μάλιστα, γιατί, υπεισέρχεσαι, (έτσι), σε φαύλο κύκλο ο οποίος είναι ατέρμονος. Ανέκαθεν η παραγωγή πλούτου και δη πραγματικού ήταν το ζητούμενο για τις χώρες που βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις του διεθνούς εμπορικού ανταγωνισμού. Η εξάρτηση είναι η αιτία της μη παραγωγής μεγάλου ή έστω επαρκούς μόνιμου πλούτου στις χώρες αυτές μα δεν είναι άγνωστο το πώς συντηρείται η εξάρτηση: Με τόνωση της απασχόλησης και κατ’ επέκταση της κατανάλωσης, δια της συνεχούς παραγωγής, επικερδούς για τον πιστωτή και επιζήμιου για τον υπόχρεο, χρέους. (Δια του διαρκούς δανεισμού αντιπαραγωγικής μορφής, δηλαδή). Μόνον έτσι επιβιώνουν οι χώρες με ισχνή παραγωγή πραγματικού πλούτου. Πώς θα συνεχίσουν να παραμένουν εξαρτημένες και συνάμα βιώσιμες όσες από τις χώρες αυτές, λοιπόν, δεν έχουν, πια, στην διάθεσή τους, (στα χέρια τους), ούτε το στοιχειώδες πολιτικό εργαλείο, (το εργαλείο άσκησης εθνικής νομισματικής πολιτικής), το οποίο επιδιόρθωνε, κάποτε, (παλιά), στις χώρες αυτές, ή, έστω, «έκρυβε κάτω από το χαλί», την πλασματική ανάπτυξη, (την συντήρηση της εξάρτησης με αντιπαραγωγικό δανεισμό), πόσω μάλλον την δυνατότητα της αποπληρωμής χρέους με χαμηλό ρυθμό ακόμη και μιας τέτοιας, (πλασματικής), ανάπτυξης - ε;

Είναι αργά τώρα πια

Αποκλείεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης να προλάβει, (επί της πρωθυπουργικής θητείας του), την διάλυση της δεύτερης και συγκεκριμένα της αστικής, αυτή την φορά, «Ε.Σ.Σ.Δ.» η οποία καλείται «Ε.Ε.». (Πάντα «το συνεταιρικό το βόδι το τρώει ο λύκος» στο τέλος). Μιας ωστόσο κι’ αργεί ακόμη αυτή, (η διάλυση), ας συνεχίσουμε να μιλάμε, (να γράφουμε), με όρους του σήμερα. Επί ποίας βάση, όμως, της πραγματικής, ή, του καθωσπρεπισμού;  

Έως και το 2014 «έστεκε και δεν έστεκε» η δυνατότητα αποπληρωμής του ελληνικού δημόσιου χρέους, όχι σήμερα.

➤ Αν σκάσει μία φορά βόμβα σ’ ένα κτίριο γκρεμίζεται το μισό. Αυτό συνέβη επί Γ.Α.Π. (Βλ. ελεγχόμενο χρεοστάσιο Μαΐος 2010). Αναγνωρίστηκε και επισήμως, (πολιτικά), την περίοδο αυτή, η υποθήκευση του συνόλου, σχεδόν, της δημόσιας περιουσίας.

➤ Αν σκάσει και δεύτερη φορά βόμβα στο ίδιο, πάντα, κτίριο, όπως συνέβη επί Συ. Ριζ. Α. - Αν. Ελ. -(βλ. ανεξέλεγκτο χρεοστάσιο Ιούνιος 2015)- τότε το κτίριο γκρεμίζεται ολόκληρο. Η δημόσια περιουσία της χώρας επί Τσίπρα - Καμμένου υποθηκεύτηκε υπό μόνιμη, (για τα επόμενα 60 χρόνια), πια, εποπτεία.

Δεν γνωρίζει μόνον ο Μητσοτάκης, αυτή την στιγμή, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αποπληρωθεί το ελληνικό δημόσιο χρέος, το γνωρίζει π.χ. και ο Αλέκος Παπαδόπουλος, το γνωρίζει και ο Γιώργος Αλογοσκούφης, το γνωρίζουν και άλλοι και όταν λέμε «και άλλοι» εννοούμε, πάντα, αληθινούς πολιτικούς, με εμπειρία στην Καραγιώργη Σερβίας 10, όχι δήθεν πολιτικούς, ή αχυρανθρώπους εξωχώριων συμφερόντων, ή γραφικά υποκείμενα, (φρενοβλαβείς/ψυχασθενείς). Εκτός κι’ αν ο Μητσοτάκης υπονοεί κάτι άλλο, (όσον αφορά στο χρέος).

Θα επιτραπεί η ανταγωνιστικότητα στην Ελλάδα;

«Αλλά άντε και πες» ότι η ως άνω ανομολόγητη για ευνόητους, σε επίπεδο διεθνούς πολιτικής, λόγους, αλήθεια, (σχετικά με το χρέος), δεν είναι αλήθεια, μα, υπερβολή. «Εντάξει.» Πώς θα προκύψει πλεόνασμα από την ανάπτυξη κι’ όχι από το υστέρημα της μεσαίας τάξης;

➤ Θα επιτραπεί στην Ελλάδα περιστολή του κρατισμού; Αν ναι, τότε, πώς, (με ποιόν τρόπο), θα τονώνεται η απασχόληση, κατόπιν; Με απανωτές εκδόσεις τίτλων κρατικών ομολόγων, (= δημοσίου χρέους), επιτυγχάνεται, ως τώρα, αυτό. (Έτσι συντηρείται, κατά παράδοση, η εξάρτηση των καταναλωτριών χωρών από τις παραγωγούς χώρες στην Δύση).

➤ Κι’ όχι μόνο γιατί ασκεί και η Ουάσιγκτον - ασκούν και οι μεγάλοι εταίροι στην Ε.Ε., (π.χ. η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία), πολιτικό παρεμβατισμό σε χώρες όπως είναι Ελλάδα με σκοπό, η μεν εσωτερική αγορά της Ελλάδας να απελευθερώνεται διαρκώς, οι δε άμεσες επενδύσεις ελληνικών επιχειρήσεων στο εξωτερικό να μην γίνονται ούτε γι’ αστείο, που λέει ο λόγος, σε κλάδους αιχμής, πόσω μάλλον σε στρατηγικούς κλάδους. Οπότε, τί θα γίνει από δώ και πέρα; Θα επιτραπεί στην Ελλάδα η ανάπτυξη εξαγωγικού εμπορίου και μάλιστα στους κλάδους αιχμής, πόσω μάλλον στους στρατηγικούς κλάδους, οι οποίοι είναι και οι άμεσου ενδιαφέροντος κλάδοι των μεγάλων, σε διεθνές και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, «παικτών»; Όχι, βέβαια, αποκλείεται να επιτρέψουν οι Η.Π.Α., η Γερμανία, το Ην. Βασίλειο, η Γαλλία σε μία από τις χώρες «μπανανίες τους», (= καταναλώτριές τους), όπως είναι η Ελλάδα, να μεγιστοποιήσει τον πραγματικό εθνικό πλούτο της αφού κάτι τέτοιο (θα) ισοδυναμούσε με μερική αν όχι με ολοσχερή απεξάρτηση της Ελλάδας από τις προαναφερόμενες μητροπόλεις, (της Δύσης) - οπότε;

Ποιος σε βοηθά να γίνεις εραστής τής συζύγου του;

Πράγματι η ανταγωνιστικότητα είναι ο μόνος τρόπος επιβίωσης με πολυεθνικό «σκληρό» νόμισμα σαν το ευρώ. Από την 1-1- 2002 που η Ελλάδα εντάχθηκε «από το παράθυρο», (= με 100% επίπλαστα στοιχεία), στην ζώνη του ευρώ, μέχρι σήμερα, ωστόσο, σε τί, (σε ποιους τομείς), επιτράπηκε η ανταγωνιστικότητα; Επιτράπηκε π.χ. στον Κώστα Καραμανλή την περίοδο 2004 - 2009 να διεμβολίσει τον διεθνή εμπορικό ανταγωνισμό και δη τον ευρωπαϊκό κι’ αυτός επέμενε να τονώνει την απασχόληση σαν «κρυφοκομμούνι του κερατά» -(μέσω π.χ. μονιμοποίησης συμβασιούχων κι’ όχι μέσω επενδύσεων);

Όπως δεν υπάρχει π.χ. «από εκεί βιομηχανία αεροναυπηγικής» που θα σου επιτρέψει πόσω μάλλον θα σε βοηθήσει, κιόλας, ν’ ανοίξεις και να λειτουργείς «από δώ βιομηχανία αεροναυπηγικής», έτσι δεν νοείται και χώρα από τον λεγόμενο σκληρό πυρήνα της Ε.Ε., (βλ. πρώην και νυν αποικιοκρατικές δυνάμεις), που θα σου επιτρέψει να καταστείς ανταγωνιστικός στους κλάδους αιχμής, πόσω μάλλον στους στρατηγικούς κλάδους.

Τα μόνα πεδία στα οποία οι μεγάλοι εταίροι σου, πόσω μάλλον οι Η.Π.Α., δεν έχουν αντίρρηση να καταστείς ανταγωνιστικός, είναι π.χ.

➤ Στο μεταπρατικό εμπόριο. Βλ. π.χ. εισαγωγικές εταιρίες εδώ, (στην Ελλάδα), της περιόδου 1950 - 2019

➤ Στους τομείς που υποβοηθούν τις υποδομές των εξαγωγών τους, ήτοι, στα ενδιάμεσα, (υποστηρικτικά), λεγόμενα, έργα - υπηρεσίες, (π.χ. μεταφορές). Βλ.  π.χ. τον «τροχονόμο “μιζών”» Κώστα Σημίτη στο τομέα δημοσίων (;) επενδύσεων τύπου «Εγνατία Οδός», «Γέφυρα Ρίου Αντιρρίου» κ.α.  

➤ Στην αξιοποίηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τοποθεσίας, (π.χ. μαρίνες). Βλ. π.χ. το τι προτείνει σήμερα ο Κυρ. Μητσοτάκης, σχετικά.  

➤ Σ’ όσους από τους άλλους τομείς δεν ενδιαφέρουν τους λεγόμενους μεγάλους «παίχτες». (Στους τομείς χαμηλής προσδοκίας κέρδους.)

Περιθώριο διεύρυνσης - εμβάθυνσης της ανταγωνιστικότητας, (ανάπτυξης), στα ως άνω πεδία, όντως, υπάρχει, μα, τα ως άνω πεδία δεν αρκούν - ουδέποτε αρκούσαν για την τόνωση του κύριου όγκου, (2/3), της απασχόλησης και κατ’ επέκταση της κατανάλωσης, μέσω της πραγματικής, (της ιδιωτικής), εγχώριας οικονομίας.

Μπορώ να φέρω φυσικό αέριο από το Ιράν;

Είναι αδύνατον σε διεθνοποιημένο οικονομικό περιβάλλον με πολυεθνικό «σκληρό» νόμισμα να μεγιστοποιήσεις αισθητά, ή, έστω, σε επαρκές, (για τις ανάγκες σου), επίπεδο, το πραγματικό εγχώριο προϊόν, χωρίς «να μπεις σε ξένα χωράφια» στους κλάδους αιχμής ή, έστω, στους λεγόμενους, στρατηγικούς κλάδους. Και τούτο, βεβαίως, σε ευρεία κλίμακα, (π.χ. στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη, παγκοσμίως), όχι στα περιορισμένα - στενά γεωγραφικά όρια της χώρας σου.  

Μεταπράτες 1950 - 2001

Αυτό στην Ελλάδα δεν επιτρεπόταν απ’ έξω, (από Λονδίνο, Ουάσιγκτον, Βερολίνο, Παρίσι), την εποχή της δραχμής, σήμερα θα επιτραπεί που η Αθήνα δεν έχει, πια, ούτε το εργαλείο της νομισματικής πολιτικής;

Από πού παραγγέλνεις …αδιάφθορε;

Όταν είσαι καταναλώτρια χώρα και αίρεις όλους, σχεδόν, τους φραγμούς, (τελωνειακούς, συνοριακούς, συναλλαγματικούς, δασμολογικούς κ.α.), όχι μόνον η εξάρτησή σου αυξάνεται, (αντί να μειώνεται), μα, καταργείται η δημοκρατία, κατ’ ουσία, (έτσι), γιατί, μείωση του ποσοστού της παραοικονομίας και κατ’ επέκταση της διαφθοράς στις χώρες «μπανανίες» στην Δύση, μόνο με κατάργηση της πολιτικής διαμεσολάβησης επιτυγχάνεται. Ναι, μα, από πού συνεχίζεις να παραγγέλνεις π.χ. οχήματα, μηχανές, αεροσκάφη κ.λπ. αφού στο εσωτερικό παράγεις μόνο π.χ. μέλι ανθέων Παρνασσού; Και προπαντός με τί περιθώρια διαπραγμάτευσης παραγγέλνεις απ’ έξω σε μια εποχή σαν την σημερινή που δεν έχεις στα χέρια σου ούτε έναν φραγμό για να τον ορθώσεις; Ε;

Τί λόγο έχει ο τάδε ή ο δείνα πολυεθνικός εταιρικός, (π.χ. τραπεζικός ή βιομηχανικός), κολοσσός να αμείβει πολιτικούς διαμεσολαβητές και κατ’ επέκταση τους ψηφοφόρους τους εκεί όπου πουλά απευθείας, πια, αγαθά και δάνεια; Ότι και να ψηφίζουν, την πραγματική εξουσία, (π.χ. την νομισματική, την εισοδηματική και όποια άλλη πολιτική), οι πολυεθνικοί τραπεζικοί και βιομηχανικοί όμιλοι απ’ έξω, (από το εξωτερικό), την ασκούν. Αυτοί κυβερνούν, μέσω ανδρείκελων, πόσω μάλλον μέσω των αστικού τύπου «σοβιέτ» αλά Ε.Ε. Οπότε, μηδέν πρόβλημα, (= μηδέν πολιτικό κόστος), π.χ. από το γεγονός ότι οι δύο στους τρείς, περίπου, νέοι έλληνες επιστήμονες γίνονται μετανάστες, αφού, το Βερολίνο, δεν εγγυάται, (και ορθώς από πλευράς του), χρέος και έλλειμμα, έτσι ώστε να συνεχίσουν να γίνονται όλοι δημόσιοι υπάλληλοι, εδώ, (στην Ελλάδα), ή, έστω, προμηθευτές με μοναδικό πελάτη τους (!) το Δημόσιο.

Ή, αν δεν είναι αληθές - ακριβές αυτό, τότε, σε ποιους κλάδους επιτράπηκε η ανταγωνιστικότητα στις χώρες «μπανανίες» στην Δύση τα τελευταία χρόνια; Δηλαδή τί, λειτουργεί εδώ, (στην Ελλάδα), μεγάλος αριθμός επιχειρήσεων εξαγωγικής κατεύθυνσης ή έστω ικανός αριθμός εύρωστων τέτοιων επιχειρήσεων και φεύγουν την τελευταία 10ετία ο ένας μετά τον άλλο π.χ. οι νεαροί έλληνες επιστήμονες και πηγαίνουν να εργαστούν π.χ. στο Άμστερνταμ επειδή εκεί, (στην Ολλανδία), έχει καλύτερο κλίμα; Δια της φυγής του κύριου όγκου του ενεργού εργατικού δυναμικού προς το εξωτερικό (εκ)τονώνεται η απασχόληση σε χώρες, (από χώρες), με μηδενική, σχεδόν, ανταγωνιστικότητα. Ο μόνος τρόπος να τονώνεις την απασχόληση στις χώρες αυτές είναι δια του κρατισμού, (= δια του αντιπαραγωγικού δανεισμού), ο οποίος, ωστόσο, σήμερα, δεν επιτρέπεται στον βαθμό που επιτρεπόταν παλιά, γιατί, νομισματική πολιτική, αυτούς εδώ τους καιρούς, ασκεί η Ε.Κ.Τ. και κατ’ ουσία το Βερολίνο και το Βερολίνο δεν έχει την παραμικρή, ως τώρα, πρόθεση, να συντηρεί κόμμα - κράτος στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Πορτογαλία και όπου αλλού.

Το μόνο που άλλαξε εν σχέση με το παρελθόν, λοιπόν, είναι το ύψος των δαπανών, (των εξόδων), των τραπεζών και των πολυεθνικών για να διατηρούν δημοκρατία εκεί όπου πια η δημοκρατία είναι περιττή. Μειώθηκαν κάθετα οι δαπάνες αυτές. Διαφθορά είναι η δημοκρατία όπου το κράτος είναι τεράστιο και το εξαγωγικό εμπόριο ισχνό. Απ’ έξω παραγγέλλεις πάντα υλικό υψηλής τεχνολογίας, οπλικά συστήματα και γενικά προϊόντα υψηλής/μακράς διάρκειας αξίας, αφού, στο εσωτερικό παράγεις π.χ. μόνο ελιές Καλαμών. Τις οποίες -σημειωτέον- αγοράζουν π.χ. ιταλοί, τις τυποποιούν καταλλήλως και τις εξάγουν π.χ. από το Μιλάνο. Αλλά δεν είναι η επιτραπέζια ή η λαδοελιά το θέμα, εν προκειμένω. Το θέμα, εν προκειμένω, είναι ότι στην παρούσα εποχή εξακολουθείς να παραγγέλλεις απ’ έξω π.χ. οχήματα, μηχανές, αεροσκάφη κ.λπ. μα με αντάλλαγμα μόνο για σένα, (τον πρωθυπουργό και την οικογένειά σου), όχι για τους ψηφοφόρους σου, πόσο μάλλον για την χώρα. Οι φραγμοί, (τελωνειακοί, συναλλαγματικοί κ.α.), έχουν «πέσει», σχεδόν, όλοι, εξάλλου, οπότε:

➥ Τί σημασία έχει το τί ψηφίζει ο μέσος πολίτης; Πολιτικοί υπάλληλοι εξωχώριων εξωθεσμικών κέντρων είναι άπαντες πια (και) εδώ.   

➥ Τί σημασία έχει η εκάστοτε εγχώρια πολιτική κορυφή; Ποιος δύναται να διαπραγματευτεί από θα παραγγείλει απ’ έξω και μάλιστα με εθνικούς, οικονομικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς κ.α. όρους και όχι μόνο με προσωπικούς όρους, μιας και ούτως η άλλως μέσα δεν παράγει, (για να παραγγείλει από μέσα) - ε; Παλιά, ναι, «τους έβαζε πάνω στο τραπέζι» όλους αυτούς τους όρους κάθε πρωθυπουργός με εξαίρεση λίγα - ελάχιστα «τσόλια», μα, σήμερα; Σήμερα και «τσόλι» να μην είσαι άμα είσαι πρωθυπουργός οφείλεις να συμπεριφέρεσαι σαν πολιτικός υφιστάμενος της Ε.Ε. και του N.At.O. φροντίζοντας αποκλειστικά και μόνο για το προσωπικό σου συμφέρον και όλοι οι άλλοι, (οι συνεργάτες σου, το κόμμα σου, η χώρα σου), «να πάνε να πνιγούν», οπότε;     

➥ Τί σημασία έχει, σε τελική ανάλυση, η εθνική λαϊκή κυριαρχία; Υφίσταται εθνική λαϊκή κυριαρχία υπό συνθήκες τύποις πολυεθνικής και ουσία αλλοεθνούς παγκόσμιας «δημοκρατίας»;  

Πάντα «πόρνη στην Τρούμπα» μα δωρεάν εφεξής

Μα και ένα οποιοδήποτε εν Ελλάδι δημοσιογραφικό όργανο της Fed να ξεφυλλίσεις σήμερα, (π.χ. την εφ. «Η Αυγή»), κάνεις χάζι τον πόλεμο κατά της διαφθοράς τον οποίο έχουν κηρύξει τα τελευταία χρόνια όσοι αγωνίζονται επί δεκαετίες

➥ για να μην αναπτύξει η Ελλάδα βιομηχανία και μάλιστα στους κλάδους αιχμής, (τεχνολογία, άμυνα κ.λπ.)

➥ για να συντηρεί η Ελλάδα κράτος - κόμμα, («τέρας») -ιδιωτική και προπαντός δημόσια κατανάλωση, δηλαδή- μέσω δανεισμού.

Είναι σαν να διαβάζεις το ημερήσιο δελτίο ηθικής π.χ. του U.S. Department of State το οποίο σαφώς και είναι επίκαιρο μα για τους λόγους που παρατέθηκαν ανωτέρω. Η διατήρηση της εξάρτησης χωρών, όπως είναι η Ελλάδα, από την μητρόπολη της Δύσης, είναι αυτό που προέχει και σήμερα, μα, με το μικρότερο δυνατό κόστος για τις τράπεζες και για της πολυεθνικές. Αρκεί και μόνον η αμοιβή προς ένα ανδρείκελο κάθε φορά, (π.χ. προς έναν Γ.Α.Π., π.χ. προς έναν Τσίπρα), δεν χρειάζονται άλλα έξοδα. [Είναι περιττά και είναι περιττά γιατί χωρίς τελωνειακούς, συναλλαγματικούς, συνοριακούς κ.α. φραγμούς, οι πολυεθνικές και οι τράπεζες πουλάνε απευθείας πια κι’ εδώ. Δεν έχουν ανάγκη, λοιπόν, να διαπραγματευτούν μαζί σου το οτιδήποτε π.χ. σε επίπεδο εξωτερικής, κοινωνικής, οικονομικής και όποιας άλλης πολιτικής. Όχι μόνον υποχρεούσαι να παραμένεις το πολιτικό call girl τους, (σαν περιφερειακός λαός στην Δύση), λοιπόν, μα, τσάμπα εφεξής - χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα για το κόμμα σου, πόσω μάλλον για την χώρα - δωρεάν.]  

Έχει και η Δεξιά τα «ΚΚΕ (μ-λ)» της

Ποια η λύση στο ανωτέρω πρόβλημα σύμφωνα με τον έτερο Καππαδόκη» του διεθνισμού που δεν είναι άλλος από τον μέσο Δεξιό διεθνιστή, (τον νεοφιλελεύθερο) - ε;

Εκτός βεβαίως κι’ αν οι νεοφιλελεύθεροι δεν θεωρούν πρόβλημα την πλήρη εξάρτηση μιας χώρας και εν προκειμένω της Ελλάδας από την μητροπολιτική Δύση και μάλιστα με μηδέν, πια, όφελος, (κέρδος), για την Ελλάδα, υπό τις παρούσες συνθήκες, (υπό συνθήκες πλήρους - απόλυτα, πια, ελεύθερης διακίνησης χρήματος, κεφαλαίων, αγαθών, εργαζομένων).

➥ Αν δεν το θεωρούν πρόβλημα αυτό, τότε, γιατί δεν 
εντάσσονται π.χ. στον Συ.Ριζ.Α. ή στο Κιν. Αλ. ή στο Κ.Κ.Ε.; 

➥ Αν, πάλι, το θεωρούν πρόβλημα αυτό, τότε, γιατί τάσσονται υπέρ της πλήρους - απόλυτα ελεύθερης διακίνησης χρήματος, κεφαλαίων, αγαθών, εργαζομένων;   

Οι μόνοι που τάσσονται «υπέρ της κατάσβεσης πυρκαγιών με κηροζίνη» είναι οι Αριστεροί, μα, οι Αριστεροί είναι άπαντες πολιτικοί κλητήρες τραπεζών σε επίπεδο κορυφής. Σε επίπεδο βάσης είναι άπαντες ηλίθιοι, μα, αυτό, ουδέποτε αποτελούσε πρόβλημα, γιατί, ο μέσος ηλίθιος, δεν έχει εχθρούς. Με εξαίρεση, οπωσδήποτε, τον εαυτό του. [Ο εαυτός του «τον στέλνει αδιάβαστο» πάντα τον πολίτη που διαδηλώνει π.χ. επί 50 χρόνια υπέρ των τραπεζών, (υπέρ του αντιπαραγωγικού δανεισμού) και μόλις η εφορία, (το εκτελεστικό όργανο των τραπεζών), του κατάσχει ότι έχει και δεν έχει, (ξανα)ψηφίζει Αριστερά, έτσι, ώστε, να κατάσχουν και του τέκνου του, αύριο - μεθαύριο, ότι καταφέρει να αποκτήσει «και πάει λέγοντας» σ’ ότι αφορά «στα βασίλεια» των ηλιθίων.]

Ο μέσος νεοφιλελεύθερος; Τί ακριβώς εννοεί π.χ. ο Θάνος Τζήμερος όταν ομιλεί κατά της διαφθοράς σ’ ότι αφορά στην περίοδο 1974 - 2009; Ότι π.χ. τον τάδε ή τον δείνα υπουργό εδώ, (στην Ελλάδα), θα πρέπει να τον «γαμάει» η Ουάσιγκτον, το Βερολίνο, το Παρίσι, η Ρώμη, το Λονδίνο τσάμπα; Με μηδέν αντάλλαγμα για την χώρα, για το κόμμα του και για τον ίδιο; Αν ναι, τότε ποιος ο λόγος να παραμένει εξαρτημένη η Ελλάδα; «Εντάξει, (σύμφωνοι)», ουδείς άνθρωπος γίνεται πολιτική πόρνη αν δεν αντικρίζει έντρομος τσάπα σε χωράφι ή καλέμι σε οικοδομή, (δεν ισχυριζόμαστε το αντίθετο), αλλά και τί σημαίνει αυτό; Ότι όλοι όσοι ασκούν καθήκοντα πολιτικής πόρνης στην τάδε ή στην δείνα περιφερειακή χώρα της Δύσης «εκδίδονται» στην Ουάσιγκτον, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στην Ρώμη, στο Λονδίνο, τσάμπα; Ή …μήπως είναι στ’ αλήθεια, (πράγματι), ελεύθερος ο διεθνής εμπορικός ανταγωνισμός; Δηλαδή τί, επέτρεψε η Ουάσιγκτον, το Βερολίνο, το Παρίσι, η Ρώμη, το Λονδίνο, σε πρωθυπουργό, εδώ, (στην Ελλάδα), να καταστήσει την χώρα ανταγωνιστική και να περιστείλει τον κρατισμό και όλοι, (άπαντες), οι πρωθυπουργοί, εδώ, (στην Ελλάδα), είπαν «όχι»; Ποιοί ισχυρίζονται την αυταπόδεικτη αυτή αναλήθεια - την τερατώδη αυτή ανακρίβεια; Οι αλά Κνίτες, μα, από Δεξιά μεριά, «Τζήμεροι», οι οποίοι, βρίσκουν -όπως, άλλωστε και οι μαρξιστές- π.χ. την μουσουλμανική μαντίλα προσβλητική για τον …πολιτισμένο κόσμο «της γκιλοτίνας του Ροβεσπιέρου», του Διασκοταδισμού, (γνωστού σαν Διαφωτισμού) και «του κουραδοκόπτη, (string), στα γκαλά του Παρισιού»? Ποιοι λένε ότι θέλουν, ή, για την ακρίβεια ότι τους συμφέρει; Κάποιοι άλλοι, επίσης νεοφιλελεύθεροι, οι οποίοι, ασκούν, επί δεκαετίες, εδώ, (στην Ελλάδα), καθήκοντα πολιτικών dealer αμερικανικών, γαλλικών, γερμανικών, ιταλικών κ.α. εξαγωγικών επιχειρήσεων;     

➥ Επιτράπηκε π.χ. στον Καραμανλή το «άνοιγμα» στην Ρωσία σ’ ότι αφορά στον στρατηγικό κλάδο της ενέργειας;

Κώστας Καραμανλής

➥ Επιτρέπεται π.χ. στον Erdoğan το «άνοιγμα» στην Ρωσία σ’ ότι αφορά στον στρατηγικό κλάδο των εξοπλισμών;

Αν όχι τότε σε ποιο επίπεδο είναι, κατά τους νεοφιλελεύθερους, ελεύθερος ο διεθνής εμπορικός ανταγωνισμός; Στο επίπεδο του ακαδημαϊκού προβληματισμού και της επιστημονικής αναζήτησης; Στην θεωρία, ναι, ελεύθερος είναι ο διεθνής εμπορικός ανταγωνισμός. Η θεωρία, ωστόσο, είναι «η χαρά» του ιατρού, του διδασκάλου και του προοδευτικού, (= δηλαδή του πιο βλάκα κι’ από άβαφτη γκαραζόπορτα αλουμινίου), οπότε, στην πράξη, (επί του πολιτικού πρακτέου), τί γίνεται;

Ο καθένας, π.χ. κι’ εγώ δύναμαι να γίνω κορυφαίος εξαγωγέας με την C.I.A. στο πλευρό μου ή γιατί όχι και «πρωθυπουργός», (= αχυράνθρωπος).

➥ Σε σικέ διεθνή αγορά, ωστόσο, όχι σε πραγματικά ελεύθερη διεθνή αγορά.

➥ Σε προσχηματικές εθνικές εκλογές, όχι σε εθνικές εκλογές που έχουν έστω και το παραμικρό νόημα - αντίκρισμα. [Όταν π.χ. νομισματική πολιτική ασκείται απ’ έξω, οικονομική πολιτική ασκείται απ’ έξω, δεν ασκείται από μέσα, οπότε, βάσει ποιού σκεπτικού π.χ. ψήφισαν Τσίπρα τον Ιανουάριο 2015 όσοι ψήφισαν Τσίπρα; Ο Τσίπρας τον Ιανουάριο 2015 έταζε ψωμιά από φούρνο που δεν έχει και μάλιστα υπό συνθήκη χρεοστασίου. Δεν εκδίδεται με υπογραφή Τσίπρα το πολυεθνικό και δη «σκληρό» νόμισμα στο οποίο χρεοκόπησε η Ελλάδα, με υπογραφή Mario Draghi τυπικά και μάρκου, (= Βερολίνου), ουσιαστικά, εκδίδεται. Η Ε.Κ.Τ. έχει τον μύλο και τον φούρνο μετά το 2001 κι’ εδώ, στην Ελλάδα, δεν τον έχει η Τράπεζα της Ελλάδος. Σημειωτέον δε ότι τον έχει με πρώτη και καλύτερη την ψήφο σε Βουλή και Ευρωβουλή του πολιτικού χώρου Τσίπρα, οπότε;]

Μπαστουνόβλαχοι Γεμάτος ο δημόσιος βίος, τα τελευταία χρόνια, εδώ, (στην Ελλάδα), από σχιζοειδείς, οι οποίοι, μολονότι έξω από την οικία τους παρκάρουν επί δεκαετίες π.χ. το «Audi» τους, εντούτοις, το πρώτο εξάμηνο 2015, απειλούσαν, προσέβαλλαν, ειρωνεύονταν, μέσω εφημερίδων, τηλεοπτικών σταθμών, περιοδικών, ραδιοφωνικών σταθμών, τον τότε υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, αφήνοντας ενίοτε και υπονοούμενα για την αναπηρία του στα κάτω άκρα. Να πάρκαραν π.χ. γαϊδουράκια από την Σαντορίνη έξω από τις οικίες τους, ή, να διαβίωναν, επί χρόνια, σε δάσος, με ακρίδες και μέλι άγριο, ναι, θα είχε μία κάποια εξήγηση η υπερβολική, αυτή, αντίδρασή τους, μα, να ζούνε μέσα στην ξένη, (των εισαγωγών), χλιδή, «από την κούνια τους» -(όπου και να κοιτάξεις π.χ. μέσα σε μία κουζίνα, εδώ, στην Ελλάδα, θα δεις made in Germany, made in France, made in Italy συσκευές)- και να υποδύονται π.χ. τους ασκητές, ε, είναι φροντιστήριο «Φαρισαϊσμού», (= υποκρισίας), από πλευράς τους, (προς τους ακροατές τους - προς τους θεατές τους). 100 χρόνια τώρα έδωσαν και δίδουν μάχες, (αγώνα), όλοι αυτοί, για να μην αναπτύξει η Ελλάδα βιομηχανία υψηλής τεχνολογία, (π.χ. μία Siemens), πόσω μάλλον αμυντική βιομηχανία, (π.χ. μία Krauss-Maffei). 100 χρόνια τώρα έδωσαν και δίδουν μάχες, (αγώνα), όλοι αυτοί, για να συντηρεί η Ελλάδα κόμμα - κράτος, («τέρας»), με δανεισμό. Βιάζονταν μάλιστα όλοι αυτοί να εγκαταλείψει η Ελλάδα το δραχμικό πλαίσιο μετά το 1995 Και έγιναν …ξαφνικά …πατριώτες την περίοδο 2012 - 2015 όλοι αυτοί οι δωσίλογοι, πεμπτοφαλαγγίτες, προδότες;  Πατριώτες οι κατά τόπους, (κατά χώρα), πολιτικοί υπάλληλοι των Η.Π.Α., του Ισραήλ και του Ηνωμένου Βασιλείου; Πατριώτες οι προδότες «όλων των εθνών ενωθείτε»; Από πού παράγγελναν όλοι αυτοί υλικό υψηλής τεχνολογίας, μηχανές, αμυντικό εξοπλισμό, οχήματα κ.λπ. την περίοδο 2015 - 2019 που άσκησαν εξουσία εδώ, (στην Ελλάδα); Και με ποιόν άλλον όρο πέραν του προσωπικού συμφέροντός τους; Ή υπάρχουν ατού εθνικής διαπραγμάτευσης μέσα σε χώρες με ορθάνοιχτα, πια, τελωνεία και σύνορα και με μηδέν συναλλαγματικό, δασμολογικό και όποιο άλλο κίνδυνο για όσους πουλάνε απ' έξω, (από Η.Π.Α., από Ισραήλ, από Ην. Βασίλειο, από Γαλλία, από Γερμανία, από Καναδά), οπλικά συστήματα, υλικό υψηλής τεχνολογίας, μηχανολογικό εξοπλισμό κ.α.; Ε;    

Ακαθάριστο Πολυεθνικό Προϊόν

Ακόμη και με την πλέον πρόχειρη, (επιπόλαιη), αναδρομή σε επίσημες δηλώσεις π.χ. του Λονδίνου ή της Ουάσιγκτον ή των εν Ελλάδι πολιτικών «ηχείων» τους, (π.χ. του Γ.Α.Π., της Αριστεράς, του Α.Κ.Ε.Λ., του Βαρουφάκη, του Κ.Κ.Ε.), σ’ ότι αφορά στα κοιτάσματα πετρελαίου, υδρογονανθράκων κ.λπ. σε Κρήτη, Ιόνιο, Αιγαίο, Κύπρο προκύπτει η ανησυχία των ως άνω από τυχόν κίνδυνο μεγιστοποίησης του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος της Ελλάδας.

➥ Εκτός κι’ αν (δια)μοιραστεί το προϊόν αυτό με την Τουρκία, με το Ισραήλ, με την Αίγυπτο, με την Αλβανία… Να γίνει π.χ. Ελληνοτουρκικό Α.Ε.Π.

➥ Ή εκτός κι’ αν εκμισθωθεί, κατ’ ουσία, η εκμετάλλευση των συγκεκριμένων κοιτασμάτων, σε δύο - τρεις πολυεθνικές. Να καταστεί, δηλαδή, Ακαθάριστο Πολυεθνικό Προϊόν.

➥ Ή εκτός κι’ αν αφεθούν αναξιοποίητα τα κοιτάσματα αυτά, αφού, το ζητούμενο για την Ουάσιγκτον σ’ ότι αφορά στις χώρες «μπανανίες» στην Δύση είναι πάντοτε η διατήρηση της εξάρτησης τους, (μέσω του κρατισμού και μέσω της αποεπένδυσης) κι’ όχι η μεγιστοποίηση του Α.Ε.Π. τους και μάλιστα του πραγματικού. Έτσι ώστε το Α.Ε.Π. της Ελλάδα να παραμένει ισχνό. 

✽ ✽ ✽

«Δούρειος Ίππος»

Ο πιο άγραφος και συνάμα ουσιαστικός νόμος στις οικονομικές, στις στρατιωτικές και σε όποιες άλλες επιχειρήσεις -προπαντός στην επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης χωρών εκ των έσω- είναι ο εξής κυνικός νόμος: «Δεν αρκεί το παιδάκι μου να πηγαίνει καλά στο σχολείο, πρέπει να παίρνει και ναρκωτικά το δικό σου παιδάκι για να είμαι απολύτως βέβαιος ότι μέλλον έχει μόνο το δικό μου παιδάκι.» Δεν εκφέρεται με τον τρόπο που τον αποδώσαμε μόλις τώρα, (τόσο απλουστευτικά - τόσο λακωνικά - τόσο εκλαϊκευμένα), ο νόμος αυτός, βέβαια, μα, το νόημά του είναι ακριβώς αυτό.  

Η ισχύς του ως άνω νόμου δεν επαληθεύεται μόνο με την ανά έτος σύγκριση των μακροοικονομικών δεικτών των χωρών, (μεταξύ τους), μα και ιστορικά. Η πρόοδος την οποία σημείωσε η Δύση και ο Βορράς, παγκοσμίως, μετά την Β΄ Βιομηχανική, λεγόμενη, Επανάσταση, δεν οφείλεται μόνο σε ότι επιτεύχθηκε στην Δύση και στον Βορρά, μα και σε ότι δεν επιτεύχθηκε στην Ανατολή και στον Νότο, αντίστοιχα. Για την οπισθοδρόμηση που σημειώθηκε τον 20ο αιώνα στην Ανατολή και στον Νότο και προπαντός στην μεγαλύτερη σε έκταση, (Ρωσία) και στην μεγαλύτερη σε πληθυσμό, (Κίνα), χώρα, του κόσμου, δεν φρόντισε ο θεός ή η τύχη, η Δύση και ο Βορράς φρόντισαν.  

Το Α.Ε.Π. κάποιων χωρών, όπως βεβαίως και το κατά κεφαλή εισόδημα των υπηκόων τους, δεν αυξάνεται μόνο με θετική, από πλευρά τους, (από πλευράς των κυβερνήσεών τους), προσπάθεια, αυξάνεται και με αρνητική, (από πλευράς των κυβερνήσεών τους), προσπάθεια. Για να πλουτίσω π.χ. εγώ και για να διατηρώ τον πλούτο μου, (δηλαδή για να τον επαυξάνω), δεν αρκεί μόνο να προσπαθώ, (προς τον σκοπό αυτό), οφείλω να μεριμνώ έτσι ώστε να προσπαθείς με την σειρά σου κι’ εσύ να χάσεις πρώτα την εργασία σου, να διαλύσεις, κατόπιν, την οικογένειά σου, να πάψεις να έχεις ιδιοκτησία, να πάψεις να είσαι ελεύθερος κ.ο.κ. Δύο είναι οι βασικοί τρόποι και πολλές οι παραλλαγές, (των τρόπων αυτών), για να «παχαίνω», μα, ούτε ένας εξ αυτών, (των δύο τρόπων), έχει σχέση μόνο με το «πόσο τρώω» και πράγματι, εξίσου σημαντικό είναι το «πόσο αδυνατίζεις, (εσύ)».

Ο τρόπος των τραπεζών

Ο πλέον διαδεδομένος τρόπος ληστείας εθνικών πόρων με δράστη το ίδιο το θύμα (!) είναι ο πατροπαράδοτος, (τρόπος), του διεθνούς σοσιαλισμού, (= κρατισμού - φασισμού). Υποθηκεύεις το σύνολο του εθνικού πλούτου κάθε χώρας αντί δανείων προς κατανάλωση και οι χώρες αυτές περιέρχονται κατόπιν στα χέρια σου. Δεν χρειάζεται καν να οργανώσεις κομμουνιστικά πραξικοπήματα. Ενσωματώνεις την απαίτησή σου παντού, (σε άμεσους και έμμεσους φόρους). Και προβαίνεις σε κατασχέσεις σε περίπτωση αδυναμίας καταβολών.

Πρόκειται για τον πλέον διακριτικό, (πολιτισμένο), τρόπο απαλλοτρίωσης εθνικού πλούτου, μιας και υπάρχει και ο άλλος, ο βάρβαρος, (βλ. κομμουνιστικά πραξικοπήματα). Αυτός, (ο δεύτερος τρόπος), είναι του «μια κι’ έξω». (=Εφάπαξ απαλλοτρίωση εθνικών πόρων). Τουναντίον, ο πολιτισμένος κομμουνισμός είναι απαλλοτρίωση σε δόσεις, (δανειακές). Αρκούντως αποτελεσματικός, (τρόπος), αφού, διατρέχει ολόκληρη, (από πάνω προς τα κάτω), την κοινωνική κλίμακα, πλήττοντας, βεβαίως, στον μέγιστο δυνατό βαθμό, τα πλέον ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα.

Στα πλέον ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα συγκαταλέγονται οι μισοί, σχεδόν, προοδευτικοί πολίτες. Οι συγκεκριμένοι αιτούνται διαρκώς και υψηλόφωνα όλο και περισσότερα δάνεια κατανάλωσης και όλο και λιγότερα δάνεια παραγωγής, (= ιδιωτικές επενδύσεις). Με φασιστική, …συγγνώμη, με …εθνική, πάντα, υπερηφάνεια - ανάταση - παλμό.

Παντού οι όροι «εθνικοποίηση, κρατικοποίηση, κοινωνικοποίηση, μαζικοποίηση» είναι συνώνυμοι των νόμιμων, (κρατικών), και προπαντός των μαζικών, (με λαϊκή συμμετοχή = των σοσιαλιστικών), ληστειών, μιζών, βιασμών, ρεμούλων, δολοφονιών, υπεξαιρέσεων κ.λπ. Η επένδυση της λεία κατόπιν, ωστόσο, είναι πολυεθνική -(Γενεύη, Νέα Υόρκη, Παρίσι κ.λπ.)- και όχι, δεν χαρακτηρίζεται από λαϊκή συμμετοχή, (τουναντίον, μάλιστα…), οπότε, ναι, η μάζα, (οι πολλοί ανόητοι), όσο σου χρειάζονται αξίζει να ζουν, ή, τουλάχιστον, να ζουν ελεύθεροι.

Μετά:

➤ ή κατάσχεται ότι έχουν και δεν έχουν μέσω των Πρωτοδικείων, αν γίνεται λόγος για διακριτικό διεθνή κρατισμό, (βλ. π.χ. Goldman Sachs),

➤ ή, εκτελούνται όταν δεν οδηγούνται σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, αν γίνεται λόγος για αδιάκριτο εθνικό κρατισμό, (βλ. π.χ. Gosbank).  

Μπρος τράπεζες και πίσω πολυεθνικές Τί σημαίνει δικαίωμα ψήφου δεν ξέρει όποιος είναι βέβαιος ότι ο προαναφερόμενος τρόπος εφαρμόζεται μόνον από την Αριστερά. Δικαίωμα στην κατανάλωση σημαίνει δικαίωμα ψήφου. Όλες, ανεξαιρέτως, οι πολιτικές δυνάμεις, πουλάνε προσδοκία κέρδους προεκλογικά. Προπαντός μέσα στις χώρες «μπανανίες» στην Δύση. Πώς θα τονώσεις την απασχόληση μέσα στις χώρες αυτές αν είσαι Δεξιός πολιτικός, όμως, ε; Τί θα του πεις του πολίτη όταν η μεν Αριστερά του λέγει ότι πρέπει να προσληφθεί στο Δημόσιο, η δε Ουάσιγκτον απαιτεί, (από εσένα), να διατηρείς την χώρα σου μη ανταγωνιστική; «Μπρος» κομμουνιστές, (= τράπεζες) «και πίσω» νεοφιλελεύθεροι, (= πολυεθνικές). Δεν απεγκλωβίζεσαι από το διπλό αυτό αδιέξοδο. Θέλεις δεν θέλεις κινείσαι «μεσοβέζικα», λοιπόν. Έτσι κινείται η κρατικιστική Δεξιά στις «μπανανίες» στην Δύση - (βλ. π.χ. Κ.Κ.Ε. = Κωνσταντίνος Καραμανλής Εθνάρχης). Κι’ όμως, ούτε η Δεξιά αυτή διασφαλίζει στην διεθνή τραπεζική το υψηλό εκείνο …μεροκάματο που διασφαλίζουν οι σοσιαλδημοκράτες, πόσω μάλλον η Αριστερά. Υπόψη δε ότι η Αριστερά και οι σοσιαλδημοκράτες εξασφαλίζουν ακόμη κι’ όταν είναι στην αντιπολίτευση αξιοζήλευτο …μεροκάματο στις τράπεζες. Ή μάλλον προπαντός όταν είναι στην αντιπολίτευση. Δεν μπορούμε π.χ. εμείς να βρούμε 3.000 δημοσίους υπαλλήλους μέσα σ’ ένα πρωί και να τους βάλουμε να διαδηλώνουν με αίτημα «να σε σκίσει η εφορία στα δύο σαν σαρδέλα». Τουναντίον, η Αριστερά, αυτούς τους έβρισκε κάθε εβδομάδα μετά το 1974 εδώ, (στην Ελλάδα). Δεν υπήρχε περίπτωση να ανέβαινες Σταδίου π.χ. κάθε Πέμπτη και να μην γινόταν πορνεία, …συγγνώμη, πορεία. Κύριο και μόνιμο αίτημα των διαδηλωτών, βεβαίως, το «να σε κόψει η εφορία κομματάκια, (φέτες) και να σε πετάξει στα σκυλιά, …συγγνώμη, στις τράπεζες». Κι’ όχι βεβαίως μόνον εσένα μα και τους ίδιους τους διαδηλωτές (!) Μαζί με τα τέκνα τους (!) Και τα εγγόνια τους (!) Η ...ομορφιά της Αριστεράς, εξάλλου, αυτή είναι. Πείθει εκατομμύρια ομιλούντα βοοειδή να βαδίζουν προς το σφαγείο γρηγορότερα - ευκολότερα. Και προπαντός τραγουδώντας, (με χαρά). «Σώπα όπου να’ ναι θα» μας δώσουν και μπανάνες και άλλα τέτοια grand σουξέ του Mickey Mouse Θεοδωράκη, τέως υπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με βραβείο Lenin και τα λοιπά και τα λοιπά... Υπόψη δε ότι όσο αυξάνεται ο μισθός σου με δανεισμό, τόσο αυξάνονται και οι εισαγωγές, μιας και στο εσωτερικό παράγεις μόνο π.χ. αντίδια για πίτα. Οπότε, «ανάβουν» και οι πολυεθνικές «καντηλάκι» στον Lenin, όχι μόνον οι τράπεζες. Ειδικά, ωστόσο, οι τράπεζες, ναι, οφείλουν, σχεδόν, τα πάντα στον μόνιμο πολιτικό κλητήρα τους, (την Αριστερά). Η διεθνής τραπεζική, εξάλλου, μόνο κάθε πρωί είναι κερδοσκόπος, (υποθηκοφύλακας εθνικών οικονομιών), όχι κάθε βράδυ. Κάθε βράδυ είναι, όχι, απλώς, …φιλάνθρωπος, μα, εκδότης …ενημερωτικών οργάνων εκδοχής «Η Φωνή Του Προλετάριου». Πρωτοπόρος πωλητής δανείων, δηλαδή. Ή παραγωγός έργων Τέχνης με αποκλειστικό, σχεδόν, θέμα, την κατανάλωση δανείων, ήτοι, π.χ. τον αυνανισμό με παρέα, (= ατεκνία), τον φεμινισμό, τις αμβλώσεις, (= προγεννητικό έλεγχο πληθυσμού), τους LGBT, την παιδοφιλία, την κοπροφαγία, την κτηνοβασία και γενικά οιαδήποτε άλλη …ιδέα, …αξία, …αρχή είναι απόρροια του υλισμού, του αμοραλισμού,  του ατομισμού. Ακόμη π.χ. και western να «γυρίζει» ο τάδε ή ο δείνα παραγωγός στο Hollywood τού είναι δύσκολο να μην «βάλει» στο story και πέντε έξι «πινελιές» μαρξισμού όπως ξέρουν όσοι έχουν υπόψη τους σε ποιους ανήκουν τα επτά στα 10 κινηματογραφικά studio αξιώσεων στις Η.Π.Α. τα τελευταία 90 - 100 χρόνια. Μην βγαίνει ο θεατής από την αίθουσα και λέει «τον έφαγε άδικα τον άνθρωπο με πέντε σφαίρες στο Δόξα Πατρί». Ε, ναι, αλλιώς είναι το θύμα να τυγχάνει π.χ. ανάλγητος μεγαλοκτηματίας. Σε ανάλογες περιπτώσεις ο φόνος γίνεται για έναν καλύτερο κόσμο (!) Παίρνει ο δολοφόνος το κτήμα. Ή, αν συλληφθεί, παίρνει συχνές άδειες από την φυλακή όπως π.χ. ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Ανέκαθεν οι τραπεζίτες ή βιομήχανοι ή εφοπλιστές κάθε πρωί και παραγωγοί προοδευτικής ενημέρωσης ή ψυχαγωγίας κάθε βράδυ, πρωτοπορούσαν στην διεύρυνση της καταναλωτικής, οπότε και της φορολογικής βάσης. Αυτό σημαίνει πρόοδος, εξάλλου. «Να σε αλείβει με μέλι κάθε βράδυ αυτός που σε καίει με κηροζίνη κάθε πρωί.»     

Ο τρόπος των πολυεθνικών

Η αξιοποίηση της απελευθέρωσης π.χ. της ελληνικής αγοράς από πλευράς ξένων επενδυτών στους κλάδους αιχμής, πόσω μάλλον στους στρατηγικούς κλάδους, ναι μεν ωφελεί την ελληνική οικονομία, μα, όχι στον βαθμό που θα την ωφελούσε το αντίστροφο. Ουδέποτε μέχρι σήμερα ωστόσο έχει επισημάνει την διαφορά αυτή έστω και ένας δήθεν Δεξιός, (διεθνιστής φιλελεύθερος = νεοφιλελεύθερος). Οι άμεσες επενδύσεις ελληνικών εταιριών στους κλάδους αιχμής, πόσω μάλλον στους στρατηγικούς κλάδους, στο εξωτερικό, αποφέρει εκατονταπλάσια οφέλη στην ελληνική οικονομία. Επιτρέπονται, ωστόσο, οι επενδύσεις αυτές;

Όχι και αυτό ακριβώς είναι το ένα από τα πολλά σημεία στα οποία διαφοροποιούνται οι εθνικά φιλελεύθεροι από τους νεοφιλελεύθερους. Τάσσονται και οι εθνικά φιλελεύθεροι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, μα, προς εξυπηρέτηση και των ελληνικών επιχειρήσεων στο εξωτερικό, όχι μόνο προς εξυπηρέτηση π.χ. των ολλανδικών επιχειρήσεως στην Ελλάδα.

Η πρέπει να εξυπηρετούνται μόνον οι δεύτερες; Μόνο η Ελλάδα πρέπει να είναι ανοιχτή σαν αγορά και σαν κοινωνία σε όλα;

Εντάξει, («σύμφωνοι»), όσον αφορά στο άνοιγμα της αγοράς και εδώ, (στην Ελλάδα). Με το άνοιγμα της αγοράς π.χ. στην Τσεχία, στην Δανία, στην Ρουμανία, στην Κίνα κ.α.; Μπορούν να συμμετάσχουν έλληνες επιχειρηματίες και αν ναι σε ποιους κλάδους, σε όλους, ή, σε ορισμένους, (κλάδους); Στους κλάδους αιχμής, πόσω μάλλον στους στρατηγικούς κλάδους, εξ όσων γνωρίζουμε, εμείς, μόνο σαν μέτοχοι πολυεθνικής με μητρική π.χ. στο Τέξας ή π.χ. στην Λυών δύνανται να συμμετάσχουν, οπότε;  

Οι νεοφιλελεύθεροι με την Αριστερά δεν συγγενεύουν, απλώς, είναι «συνολάκι». (“Φούστα - μπλούζα”. “Παντελόνι - πουκάμισο”. Ασορτί). Τόσο οι νεοφιλελεύθεροι, όσο και η Αριστερά, επικαλούνται - λανσάρουν αμφότεροι αυθαίρετες, (100% ανυπόστατες), ισότητες, (εξισώσεις), μεταξύ φύσει, πόσω μάλλον θέσει, άνισων, μεταξύ τους, ανθρωπίνων ειδών, ομάδων κ.λπ. Όχι τυχαία αφ ης στιγμής εργάζονται για τον ίδιο σκοπό από διαφορετικά πόστα και πράγματι, από την πλήρη απελευθέρωση της κοινωνίας, (= της ζήτησης), εξαρτάται η πλήρης απελευθέρωσης της αγοράς, (= της προσφοράς) και αντιστρόφως. 

«Κοτόπουλο λεμονάτο» 

Η ισότητα, (εξίσωση), «ορνίθων - αητών» είναι ο τρόπος με τον οποίο θησαυρίζουν οι τράπεζες μέσω της Αριστεράς αφ ης στιγμής «οι όρνιθες που πείθονται να πετάξουν κάνουν ωραιότατη σούπα και μάλιστα με κρέας πάμφθηνο». (Γενικά οι φτωχοί εκμισθώνονται σε χαμηλές τιμές μα αν είναι και κατεστραμμένοι εκμισθώνονται σε τιμές σοκ). Θα ήταν αδύνατη η πλήρης απελευθέρωση της κοινωνίας, (π.χ. η δια βίου προσωρινότητα, πια, του γονικού ρόλου - η διαρκής ανασφάλεια των τέκνων), χωρίς αυτή, (την εξωφρενική), ισότητα, (εξίσωση), μεταξύ «ορνίθων - αητών», η οποία, υπόψη, διατρέχει απ’ άκρους εις άκρον το κοινωνικό σώμα.

«Λαγός στιφάδο»  

Λανσάρουν και οι νεοφιλελεύθεροι τέτοιες, (εξωφρενικές), ισότητες, (εξισώσεις), όπως είναι π.χ. η ισότητα «φιδιών - λαγών». Στο επίπεδο της αγοράς, ωστόσο, αυτοί. Η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς είναι, άλλωστε, το ζητούμενο για τους νεοφιλελεύθερους, Ή, πιο απλά, η δια βίου προσωρινότητα στους επαγγελματικούς κλάδους - η διαρκής ανασφάλεια στον τομέα της εργασίας.    

➥ Είναι όντως, (πράγματι), ίση, ωστόσο, η τάδε εξαγωγική, (εταιρία), π.χ. από τις Η.Π.Α. με την δείνα εξαγωγική, (εταιρία), π.χ. από το Πακιστάν;

➥ Δυνάμεθα να εκλάβουμε π.χ. και το Παντοπωλείο «Η Λένα» στο «Άνω Ιλινόις» Μεσσηνίας σαν ίσο π.χ. με τα Walmart?  

Δεν είναι ντροπή το να εργάζεται ο τάδε η ο δείνα νεοφιλελεύθερος π.χ. στο επιφορτισμένο με την προώθηση των αμερικανικών εξαγωγών Τμήμα της C.I.A. ανά πρεσβεία. (Και π.χ. η Αντ.Αρ.C.I.A. την ίδια ατζέντα έχει σ’ ότι αφορά στην πλήρη κοινωνική απελευθέρωση και «προς θεού, η δουλειά δεν είναι ντροπή»). Ο πράκτορας, ωστόσο, είναι κρατικός υπάλληλος, δεν είναι επιχειρηματίας. Ο διεθνής εμπορικός ανταγωνισμός καθίσταται ελεύθερος χωρίς εμπορικούς ακολούθους «από μπρος» και πράκτορες «από πίσω». Με πράκτορες δομούνται μονοπώλια, μα, τα μονοπώλια δεν είναι λύση για την αγορά, είναι λύση για πέντε με επτά, το πολύ, χώρες. (Βλ. π.χ. και G7).

Η εξίσωση εταιριών από πρώην και νυν αποικιοκρατικές δυνάμεις, με εταιρίες από χώρες «μπανανίες» στην Δύση, σε επίπεδο δυνατοτήτων αξιοποίησης της απελευθέρωσης της αγοράς, (= των ιδιωτικοποιήσεων), στην τάδε ή στην δείνα χώρα και μάλιστα σε όλους τους κλάδους, είναι υποκριτική, αφού οι εταιρίες από τις ισχυρές χώρες νοθεύουν τον ελεύθερο διεθνή εμπορικό ανταγωνισμό με μέσον τον κρατικό μηχανισμό των χωρών τους.

Εσύ π.χ. ο ολλανδός ή αμερικανός ή γάλλος μεγαλομέτοχος πολυεθνικής, κάλλιστα δύνασαι να αξιοποιείς την απελευθέρωση σ’ όλους τους κλάδους στην εσωτερική αγορά μου, μα, μεγάλα οφέλη απ’ αυτό προκύπτουν για σένα, όχι για μένα. Για μένα προκύπτουν μικρά οφέλη, ή, εν πάση περιπτώσει, μικρότερα - κατά πολύ μικρότερα, εν σχέση με τα οφέλη που θα είχα αν αξιοποιούσα, με την σειρά μου κι’ εγώ, όπου ήθελα, (σ’ όποιον κλάδο έκρινα), τις ευκαιρίες στην διεθνή αγορά. Δεν τις αξιοποιώ όμως και όχι επειδή δεν μπορώ, ή, δεν θέλω, μα, επειδή με εμποδίζεις να σε ανταγωνιστώ στους κλάδους αιχμής, πόσω μάλλον στους στρατηγικούς κλάδους. Με εμποδίζεις ασκώντας παρεμβατισμό στο επίπεδο της πολιτικής, (μέσω των κυβερνήσεων των χωρών σου).  

➥ Εκβιάζεις τον εκάστοτε πρωθυπουργό της χώρας μου.

➥ Και τον αλλάζεις μέσω …εκλογών, (βλ. «θα σας διορίσουμε, θα σας σώσουμε, θα σας ανυψώσουμε, θα σας κάνουμε βασίλισσες και άλλα τέτοια ωραία του Κώστα του Λαλιώτη»), τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις που συνομιλείς με πρωθυπουργό από την χώρα μου ο οποίος αρνείται να συνεργαστεί μαζί σου με αντάλλαγμα την παραμονή του στην εξουσία.  

Οπότε, (κατόπιν όλων αυτών), σε τί είναι ελεύθερος ο διεθνής εμπορικός ανταγωνισμός - ε; Στο να λειτουργείς π.χ. εδώ, (στην Ελλάδα), σαν πολιτικός dealer εξαγωγικών επιχειρήσεων π.χ. του Βελγίου; Το κάνει και η Αριστερά αυτό μέσα σε κάθε χώρα σ’ ότι αφορά στην διεθνής τραπεζική, στις επενδυτικές εταιρίες κ.λπ. Μόνο που αυτό είναι δωσιλογισμός - (δράση της διεθνούς πέμπτης φάλαγγας της εγχρήματης οικονομίας με σκοπό της καταστροφή της πραγματικής εθνικής οικονομίας κάθε χώρας). Αν κάνεις το ίδιο στο τομέα των εισαγωγών τότε ο ρόλος σου είναι συμπληρωματικός του ρόλου της Αριστεράς και πράγματι, (όντως), διεθνιστές φιλελεύθεροι είναι οι νεοφιλελεύθεροι, δεν είναι εθνικά φιλελεύθεροι.

✽ ✽ ✽

Όλο και κάτι έμαθε στην Bilderberg  

Δεν φαίνεται να αψηφά ο νέος πρωθυπουργός, (ο Κυριάκος Μητσοτάκης), το προκαθορισμένο πλαίσιο - το στενό περιθώριο μέσα στο οποίο δύναται να κινείται κάθε πρωθυπουργός σε χώρα «μπανανία» στην Δύση, όπως είναι η Ελλάδα. Το αποδεικνύει, μεταξύ άλλων, η κυβέρνηση που σχημάτισε την 8η Ιουλίου 2019 αφού τοποθέτησε σ’ αυτήν

➤ εκεί όπου πρέπει «κρυφοκομμούνια του κερατά», 
(= κρυφοκρατιστές),  

➤ εκεί όπου πρέπει αναρχοκαπιταλιστές, (νεοφιλελεύθερους),

➤ εκεί όπου πρέπει πολιτικά ερμαφρόδιτους, (ΚεντροΑριστερούς και ΚεντροΔεξιούς), ή, πιο απλά, «ντεμέκ», (= μετριοπαθείς), τύπους, τύπου: «η δημοπρασία ενίκησεν - ο λαγός εμίλησεν» και κάτι άλλα τέτοια του Γεωργίου Μαύρου, θεός σχωρέστον.

Σοφό, κατά την άποψή μας, κυβερνητικό σχήμα. Απολύτως ρεαλιστικό για μία χώρα σαν την Ελλάδα - προπαντός στην παρούσα καμπή.  

Wall μπολσεβίκων Street νεοφιλελεύθερων

Όπως είχε πει εξάλλου και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος κατά την διάρκεια της τελετής αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Ιερουσαλήμ, (Ισραήλ): «​Ο σημερινός οικονομικός Λαβύρινθος που έχει τον δικό του Μινώταυρο ως αρχιτέκτονα, αλλά και ως αμείλικτο φύλακα της εφιαλτικής χαοτικότητάς του, είναι το γνήσιο τέκνο της νεοφιλελεύθερης οικονομικής αντίληψης. Γι’ αυτό πρέπει να εξοντώσουμε τον Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού. Διότι εξαιτίας του ολοένα και περισσότερο η οικονομία θυμίζει τον μυθικό Λαβύρινθο, με την έννοια ότι η είσοδος είναι ορατή, αλλά η έξοδος δαιδαλώδης και αδιευκρίνιστη».

Έτσι είναι, μα, κατά το ήμισυ είναι έτσι, σύμφωνα (και) με τα όσα επισημάναμε στις προηγούμενες παραγράφους. Το τονίζουμε, (αυτό), όχι μόνον επειδή «η μισή αλήθεια» είναι το τέλειο ψέμα, μα, επειδή δεν γίνεται «να εξοντώσεις» όσους μοχθούν για την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς, (= της προσφοράς), χωρίς «να εξοντώσεις» όσους μοχθούν για την πλήρη απελευθέρωση της κοινωνίας, (= της ζήτησης). Από το πρώτο εξαρτάται παντού - πάντοτε το δεύτερο και αντιστρόφως. Το ομολογεί π.χ. και ο Βασίλης Τσιτσάνης:  

«Ο μάγκας κάνει δυο δουλειές
για να οικονομήσει

και την γυναίκα που αγαπά

όμορφα να την περπατά

σ’ Ανατολή και Δύση.»

Αποκλείεται ένας έγκριτος νομικός, επί χρόνια σύμβουλος του ιδρυτή της Ν.Δ. Κωνσταντίνου Καραμανλή και νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας να λέγει μισές αλήθειες άσκοπα. Δεν είναι και σύμφωνο με το Σύνταγμα, άλλωστε - δεν είναι και σύμφωνο με την κείμενη νομοθεσία περί του θεσμικού ρόλου του Π.τ.Δ. το να λαμβάνει θέση υπέρ ή κατά ιδεολογιών, πόσω μάλλον ιδεολογημάτων, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δεν είναι αρχηγός κόμματος ο Π.τ.Δ. ή δημοσιογράφος ή απλός πολίτης για να καταφέρεται δημοσίως κατά π.χ. της Αριστεράς ή κατά των νεοφιλελεύθερων ή κατά των μουσουλμάνων ή κατά των υπαρξιστών κ.ο.κ. Εκτός βεβαίως κι’ αν θέλει έτσι να εξυπηρετήσει συμφέρον και μάλιστα τεράστιο. Τότε, ναι, το παραβιάζει το πρωτόκολλο ο ανώτατος άρχοντας. Ο Πρ. Παυλόπουλος, άλλωστε, είναι έμπειρος σ’ ότι αφορά στο Δημόσιο Δίκαιο. Δεδομένου, ωστόσο, ότι είναι και καθηγητής, δεν αποκλείεται να του διαφεύγει κάτι.

«Μιλώντας για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου» εξυπηρετείται συμφέρον και μάλιστα τεράστιο; Ή δεν απέφυγε ο Πρ. Παυλόπουλος να αναφερθεί π.χ. στους πιστωτές «του συγκεκριμένου “Μινώταυρου”», πόσω μάλλον στον εμπνευστή του; Ή δεν θα ήταν άκομψο το να μιλά ενώπιον ιουδαίων που τον τιμούν και να αναφέρεται σε ιουδαίους τραπεζίτες και σε ιουδαίους οικονομολόγους; Μα και ασύμφορο θα ήταν, γιατί, ενδεχομένως, να τον διέκοπτε κάποιος από το ακροατήριο, για να του θυμίσει, επίσης, ιουδαίους τραπεζίτες οι οποίοι χρηματοδότησαν κομμουνιστικά πραξικοπήματα - επίσης ιουδαίους οικονομολόγους οι οποίοι εισηγήθηκαν, πρώτοι, τον διεθνή σοσιαλισμό, (= τον παγκόσμιο κρατισμό - τον οικουμενικό φασισμό).

➤ Ή δεν συγχωνεύτηκε με την Lehman’s Brothers το 1977 η μία εκ των βασικών χρηματοδοτών των μπολσεβίκων στην Ρωσία το 1917 και συγκεκριμένα η επενδυτική τράπεζα Kuhn, Loeb & Co?

➤ Ή δεν κατέρρευσε το 2008 ο εν λόγω «Μινώταυρος», (η Lehman’s Brothers), συμπαρασύροντας, (κατόπιν), στον όλεθρο, όχι μόνο την αμερικανική μα και την ευρωπαϊκή οικονομία, πολλώ δε μάλλον αδύναμες, σε κερδοσκοπικές επιθέσεις, χώρες - ε; 

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε π.χ. 100, 200, 500 ανάλογα παραδείγματα μα θα ήταν μάταιο γιατί γεγονός για τους περισσότερους πολίτες, πόσω μάλλον πολιτικούς, δεν είναι ότι πράγματι, (στ’ αλήθεια), συνέβη - συμβαίνει, μα, ότι τους συμφέρει. Η άρση της κρατικής εποπτείας στην λιανική τραπεζική, στις επενδυτικές εταιρίες και γενικά στον χρηματοοικονομικό κλάδο την δεκαετία του ‘80 στις Η.Π.Α. ήταν πολιτική απόφαση, μα, το αν ήταν πολιτική απόφαση προέδρου των Η.Π.Α. ή πολιτικού υπαλλήλου της Fed που υποδύονταν τον πρόεδρο των Η.Π.Α., δεν το γνωρίζουμε. Συνήθως στο Τελ Αβίβ έχουν επαρκή, κατά το μάλλον γνώση, γύρω από «πολιτικές κούκλες βιτρίνας» μέσα σε κάθε χώρα και προπαντός μέσα στις Η.Π.Α. Το συμπεραίνουμε από το γεγονός ότι το κόστος της κατάρρευσης εταιρικών σχημάτων «αεριτζήδων», όχι μόνο μετακυλύετε σχεδόν αυτόματα στην αγορά και κατ’ επέκταση στην κοινωνία -(στην παγκόσμια, οπωσδήποτε, αγορά και κοινωνία)- μα, δεν φέρει και πολιτική ευθύνη όποιος χρηματοδοτείται από «αεριτζήδες» για να εκλέγεται πρόεδρος των Η.Π.Α. και να αίρει, (δια νόμου), κατόπιν, την κρατική εποπτεία στην εγχώρια διατραπεζική, (αγορά). Θα ήταν πανεύκολο το να προεκτείνουμε τον συλλογισμό μας αυτόν περιφερειακά, (κατά χώρα), μα, δεν χρειάζεται. Εννοείται, άλλωστε, ότι «οι μεγάλες κούκλες βιτρίνας στο κέντρο διανθίζονται με μικρές κούκλες βιτρίνας στην περιφέρεια».

ΚΝΕ Texas Καταλαβαίνει ο μέσος αναγνώστης «ποια» πολιτικά «κορίτσια έχουν τις μοίρες τις καλές» και στην περιφέρεια της Δύσης. Αυτό που δεν γνωρίζει ή μάλλον δεν θυμάται ο μέσος αναγνώστης είναι την ιστορία κάθε χώρας «μπανανίας» στην Δύση. Αν υπήρχε χώρα «μπανανία» στην Δύση με εθνικά φιλελεύθερη Δεξιά και στην πράξη, (όχι μόνο στα λόγια), η Δεξιά αυτή, ή δεν θα ανέρχονταν στην εξουσία, (δεν θα λάμβανε π.χ. πάνω από 20% στις εκλογές και δη σε μόνιμη βάση), ή, αν ανέρχονταν, θα «έπεφτε» μέσα σ’ ένα μόλις εξάμηνο. Ναι, θα «έπεφτε» μετά από διοργάνωση μαζικών διαδηλώσεων στο εσωτερικό από την μόνιμη μέσα σε κάθε χώρα Πέμπτη Φάλαγγα των τραπεζών, (την Αριστερά). Ή μετά από στρατιωτική επίθεση γειτονικής χώρας. Ή, αν αποτύγχαναν οι δύο αυτές λύσεις, (!), με πραξικόπημα made in USA. Γνωρίζει ο Πρ. Παυλόπουλος πόσο Αριστερή οφείλει να είναι η Δεξιά μέσα σε κάθε χώρα «μπανανία» στην Δύση προκειμένου η χώρα αυτή να παραμένει «μπανανία» χωρίς να διατρέχει τον κίνδυνο να απαλλοτριωθεί και εφάπαξ από την διεθνή τραπεζική, (βλ. π.χ. περίοδο 1946 - 1949). Υπήρξε για χρόνια σύμβουλος του ιδρυτή της Ν.Δ. ο Πρ. Παυλόπουλος, (το ξέρει «το παιχνίδι»…). Το ιδανικό βεβαίως θα ήταν να απαντούσε σε έναν - καθέναν Νίκο Ζαχαριάδη με μητέρα - πατρίδα του την Τρίτη Διεθνή Τραπεζική, (Ε.Σ.Σ.Δ.), ένας εθνικά φιλελεύθερος κι’ όχι ένας διεθνιστής φιλελεύθερος ο οποίος π.χ. δείχνει άγημα του Ελληνικού Στρατού σε αξιωματούχο των Η.Π.Α. λέγοντάς του: «Στρατηγέ μου, ιδού ο Στρατός σας», μα, αφού, η Wall Street είναι παντού, (προπαντός στην Ρωσία μετά το 1905), εντάξει, μικρό το κακό - δεν χάλασε δα κι’ ο κόσμος.      

Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα

Αρκετά με το χθες. Ο Πρ. Παυλόπουλος, ναι μεν …δεν θυμάται τα πάντα από το χθές, (στην πολιτική, άλλωστε, δεν πρέπει δα και να λέγονται όλα όσα γίνονται…), μα, σ’ ότι αφορά στο μέλλον, είναι, όχι μόνον ενήμερος, ο σημερινός Π.τ.Δ., μα, ικανός να παραδίδει και ιδιαίτερα μαθήματα σε όσους θα ήθελαν να μάθουν «σε τι κόσμο θα βρεθούν» σε 10 με 15 χρόνια από σήμερα.

Πράγματι, ο κομμουνισμός είναι το αύριο για την κοινωνία εκεί όπου το αύριο για την αγορά είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Η κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά έλαβε πρώτη το περί Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος μέτρο το οποίο κατόπιν ο Τσίπρας ονόμασε «Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγγύης». Η διατήρηση της εξάρτησης της Ελλάδας από την μητροπολιτική Δύση και μάλιστα με μηδέν εφεξής κόστος για τις τράπεζες και για τις πολυεθνικές απαιτεί πολλά τέτοια και ανάλογα μέτρα. Οιοσδήποτε αδυνατεί να γίνει μετανάστης δικαιούται Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα σε χώρα στην οποία δεν επιτρέπεται πια, (από το Βερολίνο), να γίνεται «κηφήνας» στον Δημόσιο και στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα.   

Προς την σωστή κατεύθυνση κινείται η κυβέρνηση Μητσοτάκη, λοιπόν, αφού, αυξάνει τα σχετικά κονδύλια, (για το εν λόγω επίδομα) και διευρύνει την βάση των δικαιούχων του. Αυτό που προέχει, άλλωστε, είναι η διάσωση της Ε.Ε. ή, πιο απλά, ο διεθνής κρατισμός, (= τα επιδόματα), έτσι ώστε να επιβιώνεις «κουτσά στραβά» μέσα στο αστικού τύπου κολχόζ που καλείται Ε.Ε. μέχρι νεωτέρας...

Παγκόσμια επιτροπή αξιολόγησης

Ε βέβαια «μέχρι νεωτέρας», γιατί, θα καταστήσει εκατομμύρια ανθρώπους στο μέλλον περιττούς, (για εργασία), η ρομποτική. Οπότε θα γίνεται διαλογή στο ποιοί εξ αυτών αξίζει να λαμβάνουν επίδομα ισόβιου, πια, άνεργου και ποιοί όχι, έτσι δεν είναι;

➤ Με ποια κριτήρια, ωστόσο; Το ύψος, ας πούμε, ή, το βάρος;

➤ Κι’ από ποιους θα λαμβάνεται η σχετική απόφαση; Ποιοί θα έχουν την εξαιρετική, αναμφίβολα, τιμή να υποδύονται τον θεό, ή, απλούστερα, αυτόν ο οποίος αποφασίζει ποιος αξίζει να ζήσει και ποιος αξίζει να πεθάνει; 

Φανταζόμαστε ότι θα συμβάλλει αποφασιστικά στην διαλογή αυτή, (για έναν κόσμο με όσο το δυνατόν λιγότερο περιττούς ανθρώπους), η ενσωμάτωση στις κάρτες πλαστικού χρήματος των προσωπικών δεδομένων από την μαζική επιτήρηση - σωστά; Ο εκδότης των καρτών είναι μία …λεπτομέρεια σ’ ότι έχει να κάμει με το πολιτικό σκέλος, βέβαια, μα, δεν είναι της ώρας, (ακόμη), να μιλήσει απροκάλυπτα, (χωρίς προσχήματα), γι’ αυτήν, (την «κατακόκκινη»), Γη, ο τάδε ή ο δείνα επίτιμος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας - ε; 

text ©2019 yahooxaxaxouxa.blogspot.com