Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

...Αποκλειστικές ...εικόνες από την ...ανάσταση του Ανδρέα Παπανδρέου...

...Αποκλειστικές ...εικόνες από την ...ανάσταση του Ανδρέα Παπανδρέου...Η επίσκεψη του κ. Σόιμπλε στην Αθήνα, καθώς και το επίσημο ταξίδι του κ. Σαμαρά στις Η.Π.Α., το οποίο είναι προγραμματισμένο για την 8η Αυγούστου 2013 θα προσδώσουν μία πιο ασφαλή αίσθησης «στην γεύση» του καλοκαιρινού «φρουτοχυμού - αποστάγματος» απ' το Συνέδριο του Συ.Ριζ.Α που θα μπορούσε, ίσως, να «συμπυκνωθεί» και στην ακόλουθη φράση: Απαλλάσσεται απ' «τα βαρίδια», ο κ. Τσίπρας. Προκειμένου να είναι, «για παν ενδεχόμενο», έτοιμος... 

Περισσότεροι αναμένεται να' ναι κι’ οι πολίτες οι οποίοι ευκολότερα - πολύ πιο εύκολα θα εμπιστευτούν τον ηγέτη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αυτή την φορά, [όποτε κι’ αν διεξαχθούν, ξανά, εθνικές (;) εκλογές], μετά από ένα τέτοιο πολιτικό ρετούς, (ή «νέρωμα του κρασιού του»;). Και δεν είναι ο μόνος, με βάση την διεθνή και ντόπια ιστορία & πρακτική - συνήθη πρακτική, ο οποίος κινείται ανάλογα, αφού, όλοι, σχεδόν, οι πρωταγωνιστές, κάνουν, λίγο πολύ, το ίδιο, πριν «βγούνε μπροστά», ή, πιο σωστά, για να πείσουν, κατ’ αυτόν τον τρόπο, (και μόνο πολίτες, άραγε, να πείσουν;), ότι μπορούνε «να βγούνε μπροστά»… 

Μετριοπαθείς πολίτες, κυρίως, θα δουν με μια πιο θετική ματιά τον πρόεδρο του Συ.Ριζ.Α., τώρα, (μετά κι’ απ’ αυτό «το βήμα που έκανε προς τα μπρος»). Ανέκαθεν κρίσιμη μάζα οι σκεπτόμενοι πολίτες αφού αυτοί συγκροτούσαν πάντα και τον κύριο κορμό των μετακινούμενων, ή, αναποφάσιστων ψηφοφόρων. Αλλά όχι μόνο, ή, όχι κυρίως, (πολίτες), από την στιγμή που το μέλλον μίας χώρας η οποία, στην ουσία, βρίσκεται κάτω από κατάσταση ελεγχόμενου χρεοστασίου κρίνεται, όχι από εκλογικά αποτελέσματα, μα, από τον επιδιαιτητή της εξυπηρέτησης του εν λόγω χρέους. Ο οποίος, στην προκειμένη περίπτωση, ακούει στο όνομα αγγλικό Δίκαιο. (Ή, πόλεμος κάθε μορφής, ή, σε κάθε επίπεδο, σε περίπτωση άρνησης τήρησης των συμφωνηθέντων από την πλευρά του χρεοφειλέτη - για όποιον, ενδεχομένως, αγνοεί, ή, ξεχνά, ή, παριστάνει ότι αγνοεί - ξεχνά «πως μεταφράζεται απ' την ανάποδη» το αγγλικό Δίκαιο…)...

Η ...ανάσταση του Ανδρέα Παπανδρέου

Οπότε, πολύ πιο κρίσιμο ζήτημα, με βάση την παραδοχή μιας τέτοιας, όχι και τόσο βολικής - όχι και τόσο ευχάριστης πραγματικότητας, τίθεται -όπως είναι φυσικό επόμενο- αναφορικά με την εμπιστοσύνη, από πλευράς της τριμερούς των πιστωτών, έναντι μιας παράταξης, (έναντι ενός μπλόκ συνιστωσών, μέχρι πρότινος), το οποίο, εμφανίζει δημοσκοπικά τάσεις που, ασφαλώς, τώρα, πια, επιτρέπουν, να θεωρείται κόμμα, («συμπαγής - σφιχτή» ομάδα), εξουσίας - οπότε κι' η πιθανότερη, μέχρι και αυτήν, εδώ, την στιγμή, διάδοχη κατάσταση σ' ότι αφορά στην θέση του διαχειριστή του χρέους αλλά και του ελλείμματος της ελληνικής κεντρικής κυβέρνησης, (οικονομίας).

Απ’ ότι φαίνεται λοιπόν και με μόνη για την ώρα επιφύλαξη το πώς θα εξελιχθούν οι συνομιλίες του γερμανού υπουργού Οικονομικών στο Μέγαρο Μαξίμου μα και του πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο, ο σημερινός ηγέτης της μείζονος Αντιπολίτευση, (ο κ. Τσίπρας), είναι - πρέπει, λογικά, να έχει (μετ)εξελιχθεί σε εναλλακτικό - σε πρόσκαιρο, για την ακρίβεια, («βλέποντας και κάνοντας», δηλαδή), πουλέν - εναλλακτικό, πουλέν, του αμερικανικού παράγοντα, εδώ, μιας κι’ ο μέχρι πρότινος «έτερος Καπαδόκης», (το Πα.Σο.Κ.), έχει πάψει, οριστικά, καθώς δείχνουν πια κι’ οι τελευταίες, (πρόσφατες), μαζικές κι’ επεισοδιακές αποχωρήσεις στελεχών του, ν’αντιμετωπίζεται απ' τις Βρυξέλλες κι' απ' την Ουάσιγκτον σαν υπολογίσιμη πολιτικά δύναμη στην ελληνική επικράτεια.

Που σημαίνει, ότι είναι κι’ αδύνατον, αν μη τι άλλο, ν’ αξιοποιηθεί, ο κ. Βενιζέλος, (συγκυβερνά, άλλωστε…), σαν μοχλός πίεσης, (σαν δεύτερη «λύση», ή, σαν αντίβαρο - σαν εκβιαστικό «χαρτί»), από πλευράς αμερικανών, έναντι όποιου δεν εξυπηρετεί, ενδεχομένως, τα υπερατλαντικά συμφέροντα στην Ελλάδα. Για τον τωρινό πρωθυπουργό ο υπαινιγμός, οπωσδήποτε… Ή δεν τα εξυπηρετεί όσο, ή, όποτε, ή, όπως θα ανέμενε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ... Ή εξυπηρετεί, ίσως, συμφέροντα του Βερολίνου... Ή, εντέλει, δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα ούτε των γερμανών, ούτε των αμερικανών… [1]

Αμπέχονο φοράει ο ...
Αμπέχονο φοράει ο ...













«(...)

Κάποτε θα’ ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν.

Έχε το νού σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί ۠
θα σε πουλήσουν.

(...)» [2]


[1] Ούτε καν απ’ τις δηλώσεις του όχι και τόσο έμπειρου κ. Τσίπρα δεν κρύβεται πια τον τελευταίο καιρό εδώ - κι’ εδώ, («κάτω στην φτέρνα» των Βαλκανίων), η όλο και μεγαλύτερη δυστοκία η οποία παρατηρείται διεθνώς και μαίνεται κατά τόπους, μεταξύ αμερικανικών και γερμανικών συμφερόντων…

Δυστοκία -απότοκος, κυρίως, της χρηματοπιστωτικής κρίσης η οποία επισυνέβη στις Η.Π.Α. το 2008 συμπαρασύροντας, έτσι, σε συστημική κρίση στην συνέχεια και την, ούτως, ή, άλλως, ευάλωτη -λόγω κοινού νομίσματος «ζόμπι»- Ευρώπη.

Για όποιον «μπει στον κόπο» να συγκρίνει τις δηλώσεις αυτές, (του κ. Τσίπρα), με τις πάγιες απόψεις, τις οποίες έχει διατυπώσει, κατ’ επανάληψη, μέχρι στιγμής, ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Levy, οικονομολόγος, κ. Δημήτρης Παπαδημητρίου, εύκολα - γρήγορα μπορεί ν’ αντιληφθεί αν είναι ανερμάτιστα, ή, όχι, τα όσα επισημαίνονται, εδώ.

Ο κ. Παπαδημητρίου εκτιμά σαν την μόνη βιώσιμη λύση για την Ελλάδα τούτη την ώρα, (σίγουρα για την Ελλάδα όμως; ή σίγουρα μόνο για την Ελλάδα; ή για τις Η.Π.Α; ή μόνο για τις Η.Π.Α.;), ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ, σαν απάντηση, έτσι, στην αναμφίβολα «σφιχτή», περιοριστική πολιτική της γερμανίδας Καγκελαρίου.

Η οποία, πολιτική Μέρκελ, το αν και σε τι βαθμό προασπίζεται μέσα στην ζώνη του ευρώ την βιωσιμότητα, (την πιστοληπτική ικανότητα), των Τραπεζών «και πέραν αυτού “γαία πυρί μιχθήτω”», ναι μεν προκύπτει, απ’ την απλή - απ’ την τυπική και μόνο παράθεση στοιχείων που αποδεικνύουν κάτι τέτοιο, (για το οποίο, άλλωστε, δεν αμφιβάλλουν, παρά μόνο ελάχιστοι), μα ερώτημα και μάλιστα καίριο γεννάται κι’ όσον αφορά στο αν υπάρχει και σε τι βαθμό η δυνατότητα απορρόφησης πόρων, (βοήθειας) κι' αξιοποίησης κατ’ επέκταση των πόρων αυτών από πλευράς των σχεδόν ανύπαρκτων π.χ. σε επίπεδο ανταγωνισμού και ανταγωνιστικότητας άλλων κλάδων - τομέων παραγωγής στον ευρωπαϊκό Νότο. Γιατί και να υπήρχε μία τέτοια παραγωγική βάση στον Νότο θα εγείρονταν κατόπιν ένα ακόμη πιο δικαιολογημένο ερώτημα: Θα ήθελε ο ευρωπαϊκός Βορράς εύρωστη μία τέτοια παραγωγική βάση στον ευρωπαϊκό Νότο έτσι ώστε να υποτεθεί από εκεί και πέρα ότι δεν θα είχε αντίρρηση να συνδράμει κιόλας την βάση αυτή;

Μολονότι με τέτοιο έρμα, όμως, ο «φτωχός ευρωπαίος συγγενής» - παρότι με τέτοια βάση (ισχνή σε παραγωγή πραγματικού πλούτου), συμμετέχει, εντούτοις, σ’ έναν οικονομικό συνασπισμό όπως είναι αυτός της Ο.Ν.Ε. με νόμισμα «σκληρό», - (με νόμισμα, εν ολίγοις, το οποίο αποδεικνύεται χρήσιμο πολιτικό εργαλείο αποκλειστικά και μόνο για & σε χώρες των οποίων η παραγωγή και το εμπόριο είναι αμιγώς εξαγωγικής κατεύθυνσης…)…

Δεν είναι εύλογο, κατόπιν τούτων κι’ ως εκ τούτων, το ερώτημα που τίθεται για τον κ. Τσίπρα όσον αφορά στο πως, (με ποια συλλογιστική), η συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε. και προπαντός στην Ο.Ν.Ε. κρίνονταν σαν συμφέρουσα, (για την Ελλάδα), επιλογή, όχι μόνο απ' την Ν.Δ. και το Πα.Σο.Κ. μα κι’ απ' τον δικό του πολιτικό χώρο;

Προκειμένου έτσι να καταφανεί και ποιες από τις πολιτικές αυτές δυνάμεις, θεωρούν, ή πιο σωστά μπορούν - όχι μόνο θέλουν μα μπορούν, κιόλας -εφόσον επιβιώνουν ακόμα πολιτικά, (π.χ. το Πα.Σο.Κ. δεν συγκαταλέγεται πια σ’ αυτές)- να θεωρούν, σαν μία καλή, αυτή την στιγμή, εναλλακτική, (εναλλακτική απεγκλωβισμού, προφανώς, από το πρώτο λάθος), π.χ. την ζώνη του δολαρίου στις χώρες τις Λατινικής Αμερικής - αφού στην ουσία, (αν αφαιρεθούν «οι φιοριτούρες» και με τις ανάλογες προσαρμογές στα καθ' ημάς), για κάτι τέτοιο γίνεται λόγος, [για αλλαγή οικονομικού πάτρονα («μπαμπά») - χωρίς ίχνος υπερβολής].

Δεν είναι «κομματάκι» προκλητική, (προσβλητική, «κάπως», για την πολιτική μνήμη και κρίση) και συνάμα παράλογη -αν όχι κι’ απτό δείγμα πολιτικού αμοραλισμού- η …πεποίθηση ότι μία μορφή καρκίνου θεραπεύεται με μια άλλη κι’ ίσως χειρότερη της πρώτης;

Ο οιοσδήποτε μπορεί ν’ απαντήσει σ’ έναν προβληματισμό σαν κι’ αυτόν, (ποιος/ά έχει ανάγκη υπόδειξης σ’ επίπεδο συμπερασμάτων, άλλωστε;), μα το ενδεχόμενο ν’ αποδειχθεί κι’ αυτή την φορά επικερδές για την ηγεσία ενός πολιτικού χώρου ότι εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι θ’ αποδειχθεί για μία ακόμα φορά επιζήμιο για την χώρα, σίγουρα δεν μπορεί ν’ αποκλειστεί, (σαν ενδεχόμενο) - μιας και στην πολιτική, (τόσο διεθνώς, όσο και ανά χώρα), αυτό είναι, δυστυχώς, ένα απ' τα δύο τρία κακώς κείμενα που κατά κόρον δια-πιστώνεται, (συμβαίνει)…

[2] Η γραπτή απόδοση αποσπασμάτων από τους στίχους του τραγουδιού «Κάποτε θα' ρθουν», έγινε από το yahooxaxaxouxa.blogspot.gr και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει, ή, δεν εκφράζει, κατ' ανάγκη, τον δημιουργό του Λευτέρη Παπαδόπουλο.

 2013 yahooxaxaxouxa.blogspot.gr










Ημερομηνία & ώρα προσθήκης κειμένου:
18-7-2013, 3:05 μ.μ.
text ©2013 yahooxaxaxouxa.blogspot.gr



Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Από την 27η Απριλίου 2013 και μετά, δόθηκε, για πρώτη φορά, η δυνατότητα σχολιασμού των αναρτήσεων, σε αυτό, εδώ, το ιστολόγιο.

Πνευματικά δικαιώματα © 2010 - 2024 yahooxaxaxouxa.blogspot.com όπου αναφέρεται, σημειώνεται.
To yahooxaxaxouxa.blogspot.com δεν ευθύνεται για το περιεχόμενο και τις υπηρεσίες άλλων δικτυακών τόπων στους οποίους παραπέμπει μέσω «δεσμών» (links).

  © Blogger templates Newspaper III by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP