ISO

«Τα πορτρέτα των προγόνων στα ντουβάρια

κι’ από κάτω ξίφη τόξα και κοντάρια,

στρατηγοί καμαρωτοί και σταυροφόροι

κι’ ένα κάδρο της γιαγιάς σαν ήταν κόρη.

Κι’ ο απόγονος φοράει»[1] του παγωτατζή στολή

και το παίζει παθολόγος σε δημόσια κλινική.

Τι παθολόγος κι’ οχιά stopper; Ο Κωστάκης; Αφού στο ίδιο θρανίο κοιμόμασταν. «Τούβλο» ήντουνα. Ο father του ήταν doctor κι’ η mother του ωραία. Με  τα parents του σε ρόλο «χοσέ» και τα φροντ, (δημό και ιδιαί), σε ρόλο «πιασέ», καβάλαγε τις τάξεις ως τη Γάμμα. Κι’ όχι πως δεν «την πήδηξε» κι’ αυτή, («την πήδηξε»), αλλά να «δεν ελεμόνιασε λάρυγγα με την τεκιλίτσα των Πανελλαδικώνανε». Και πως «να ξανάπαιρνε φόρα» να περάσει «μεσ’ απ’ την μπάρα» με την δεύτερη; Πανύψηλο «το τζάκι» του, «τρείς δρόμοι» η γειτονιά του. «Να σε βλέπει κι’ ο Κατέλης και να λέει μάκια τέλεις»; Respect …

In airport «ησπάσθησαν αι πετερμήτηρ τον υιόν τους. ΑναποφεύχΘως». Romania o προορισμός της πτήσεως. Μία κούτα Marlboro το giftoil για να περνάς το μάθημά σου και σαν παγόνι η μαμά σου να έρχετ’ απ’ τη Λαϊκή. Και με μπάνικο βαθμό αν έχωνες τα πακέτα μέσα σε Levis και τάσμπρωχνες έτσι: «dimension». Cat επένδυση. Έτσι παρήλθε ό time (Χριστούγεννο το Πάσχα) και γύρισε πίσω «η τουβλέτα» γιατρός. Φτυχιούχος τώρα πια «το εξάοπο». Ε κι’ αφού υπεβλήθησαν κατόπιν «τα πετσά» εις DIKATSA κι’ έπεσαν και τα σχετικά «τα σύρματά» -δεν είμαι δα και κάνα «αρούρι» για να γνωρίζω «κι’ όλες τις τρούπες των ροκφόρ απ’ όξω κι’ ανακατωτά»…- τσούουουπ εντός του Ε.Σ.Υ. ο Κωσταντής. Μετά τ’ Αγροτικό οπωσδήκαιδήποτις. Πρώτα τ’ Αγροτικό, μετά το …Rover…

Κι άιντε βρες μου εσύ τώρα κορτσούδι που να χει βγει Miss Kalamata και να συγκρίνεται με τον Ντινάκο. Ούτε γάμπα: Η φύση δίνει ομορφιά, όχι η επιστήμη, η φύση και την τσαχπινιά να προωθείς «Martini». Κι’ αν όχι όλες με την αξία τους από την Α΄ …μοριοδότηση, μόνο με «το σπαθί - γόβα στιλέτο τους όσες πουλάνε μούρη στον κάθε χαμούρη» μετά… Παραγωγός εταιρία - πελάτης που ν’ αφήνει το λανσάρισμα της κολεξιόν, ή του αρώματός του, στην τύχη, ή που να «την παλεύει» με πρόσωπο - κορμί που «δεν κάνει και ζημιές» -«γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;»- δεν υπάρχει. Ποιος καίει 500ευρα για να ζεστάνει κλίμα; Μόνο με ποσοστό που υπερβαίνει το 66% «εκλέγεται» καθεμιά, τέτοιας, («πρώτης γραμμής»), «χούφταmotor». Που σημαίνει, πως αν η μοδέλω ήτο κόμμα -«κιούνημα»- θα ήτο «store γωνία» κι’ ηγέτης «with balls»: Τόσο που άμα τη εμφανίσει της τα πλήθη θ’ αλάλαζαν: «Don’t do it με κολάν/ don’t do it…»…

Αλλά μήπως κι’ ο dad ή η mum της μοδέλως είναι cool όπως του Κώστα για να κυαλάρει μ’ ίδιο μάτι τα «μη εν δήμω»; Με την καμία. Γιατί στην τελική να ερυθριάσεις σαν μπεμπεριά Φλωρίνης άπαξ κι’ ο απόγονός σου έδωκε «εις τον Ιπποκράτη» τους όρκους «πίστης, αγάπης κι' ελπίδος» που δίνουν αναμετάξυ των «αι σύζυγοι»; Ε; Εσένα θα κουράρει; Ας είν’ καλά οι Αμαλίες, τ’ άευρα κι’ όσοι δεν έχουνε κονέ. «Στον άλλο κόσμο που θα πάνε» μόνο «κοίτα μη γίνουν σύννεφο»[2] κι’ όλα τ’ άλλα, τώρα, άστα πάνω «εις τους πάγκοι των Εφετείωνα να τα κάμουνε δόκανα…»… Κι’ έτσι και πιαστεί «ιπποπόταμος» όπως πιάνονται «οι λαγοί», φάε πατσά Κένυας - παραδοσιακό, (με τριμμένο κέρατο)…

Ενώ όταν κουβεντιάζεται πως η κοράκλα σου η topmoΔelού βγάζει τα …extraδάκια της με «βίζιτες», αναδύεται από μέσα σου ένα Αμάν, μία Ιορδανία, το Ισλαμαμπάντ! Κι’ ας δίνει έτσι ζωή αντί για θάνατο και με την αξία του ο βλαστός σου. Κι’ ας μην κοστίζουνε πάνω «στο ματόβγαλμα» τα …λάθη, όσο κοστίζουνε τα ιατρικά, αρχιτεκτονικά, δικηγορικά κ.α. τέτοια λάθη, ή, «λάθη»… Ή μπας κι’ έχει σβήσει κάνας man σαν το κεράκι της Λαμπρής μετά από ένα: «αχ μωρό μου, σε δάγκωσα; Συγγνώμη, δεν το ήθελα». Ε; Από τι είναι η πέτσα του, από στρατσόχαρτο; Μη λέμε και «τέρατα». Για φαντάσου όμως να έπεφτε η Ricomex την εποχή του Τσιτσάνη κι’ ο Τσίλης «να παντελόνιαζε» το θεματάκι ανάλογα: «Κάποια μάνα αναστενάζει/ μάνα ενός μηχανικού»..! Καρπουζόφλουδες λουσμένες στ’ αλατόξιδο σαν κι’ αυτές που πετάνε «εις τας αίγας» για να κατεβάζουν milk θα του εκσφενδόνιζαν. Οπότε και με Maglite μέρα μεσημέρι να ψάχνεις για parents που βάζουν την ζωή σου πάνω απ’ το (nick)name τους … «“Αλδεβαράν”, Εκδόσεις Καστανιώτης, χαρτόδετο»…

---

[1] Ο στίχος ανήκει στον Νίκο Μπακογιάννη

[2] Ο στίχος ανήκει στον Νίκο Γκάτσο

©2010 yahooxaxaxouxa.blogspot.com

PainStar

Πιο δυνατά ρε μαλάκα!

Νόμιμος

Τράβα το’ να «δέμα» Giovedi Santo Κατερίνη νυχτιάτικο 

- «καλή Ανάσταση» στα διόδια… Τράβα τ’ άλλο «δέμα» Venerdi Santo μεσημεριάτικο στο Γιάννινο - «καλό Πάσχα στα τριόδια»... Και πάτα φρένο και στην ράχη του ημίδιπλου μετά… Α ρε ήρωα… Α ρε Μαρκούλη Μπότσαρη χώρες που «ξεβούλωνες»... Και ρίξε κι’ από ένα «επίσης» κάθε π’ αλλάζεις πλευρό - η κάσα μου από Neoset/ κι’ η μπάρα πάνω θέ μου… Φουτούμουτού σου μαρή ντροπή των υδραυλικώνανε… Τιμονώ Bού ο μαρτυρήσας επί της διπλής διαχωριστικής - εφτά φορές την πάτησα κι’ ακόμα ζει η white! Και καλά στο δεύτερο αγώι που το cd player ήταν ελεγχόμενο απ’ τον «οδηγώ κι’ άλλη σκέφτομαι». Στο πρώτο όμως; Κιχ - άχνα να μην μπορείς να βγάλεις. Διότι τι να πεις «σε μπάτσο με κολάν» που’ χει διπλοσημειωμένη την ακριβή ημερομηνία και ώρα που τον αποκάλεσες «after»; Μωρέ «έφαγα “Δυτικές Συνοικίες” μέχρι τα Τέμπη που μου’ γινε τ’ αυτί “Καραμολέγκος”». Βόγγηξα ο φέρτης. Ούτε στον οχτρό μου τέτοιο ντενίσι…

«Χάλυβα ξεφόρτωσα» στο πάπλωμα το boy. Σα να ξαναγεννήθηκα ένιωσα με το που ματάνοιξα βλέφαρο. Χώρο επόπτευσα. Και βουρ κάτω απ’ το ντους. Βάνες όλο αριστερά και το μάτι πέρα: μία προς τις πετσετοκρεμάστρες, μία προς την καλαθούνα μέσα στην οποίο παραχώνουμε το ελαφρώς ή βαρέως μεταχειρισμένο χαρτί υγείας. Ούτε κορδόνι κρεμόταν απ’ τις a, ούτε σερβιετάκι υπήρχε μέσα στην b. Βγήκα μάλιστα κι’ απ’ την μπανιέρα κάνα δύο τρεις φορές για να βεβαιωθώ ως προς την b. Με κίνδυνο βέβαια να σκάσω κάνα φιλί στο πλακάκι πασχαλιάτικο. Αλλά τι να έκανα; Δεν μπορούσα να κρατηθώ. Έπρεπε να βεβαιωθώ. Τακ τακ τακ λοιπόν με το ποδαράκι μου στ’ ανοιγοκλειστήρι της καλαθούνας να κιουτάω και να ξανακιουτάω μέσα. Ίχνος θηλυκού ίχνους. Έτσι είδα ακόμα πιο ανοξείδωτο το inox. «Ελευθερία - Ισότης - Αδελφότης. 1789» Γιούχουουουου! «Άμουνη Γαλλία»!! Ότι θέλω θα κάνω τώρα!!! «Κανένα καλσόν δεν θα μου σφίγγει το λαρύγγι σαν τριχιά αλειμμένη μπουγαδοσάπουνο και με το σκαμνί πεταμένο παράμερα». Lucky τ’ αγοράκι; Θεός!

Και πράγματι: Πριν καν προλάβω να ντυθώ με κάλεσε η ευτυχία: «Ήρθες; Είδα τ’ αμάξι. Έλα εκεί και έλα τώρα. Είναι  σοβαρός ο λόγος. Μαίνεται συμβούλιο με μπυροκαΐνες. Τρίτου κλιμακίου. 33ος βαθμός. Δεν μπορείς να λείπεις. Ακούς;». Και τσούουπ κι’ άλλο «No more pain» απ’ το Nokiaδι μέσα σε κάνα πεντάλεπτο. «Ο ξάδερφος Λέων» αυτή την φορά. Άλλη «η έκθεση», ίδιο «το θέμα»: «Αν αργήσεις κερνάς εσύ, αν δεν έρθεις είσαι Βιβή». Σαν εξωτερικά χείλη που τα χαϊδεύει μάτι που δεν με υπολογίζει και πολλή ένιωσα. Κι’ άντε τώρα «να βάλεις το …nickname σου πάνω πάνω στην μαρκίζα»… Γίνεται; Δεν γίνεται. Το ίδιο είναι να κάνεις νάζια σ’ ομορφιές που γίνονται λίπασμα για τουλίπες, το ίδιο είναι να κάνεις νάζια «σ’ ότι δείχνει αιώνες τώρα τα balls του» στον πανδαμάτωρ; Άλλη χάρη έχει το χαμόγελο που δεν αποσκοπεί κάπου. Μπλέκεσαι στα όνειρα, ρίχνεις και καμιά μούντζα στο διάολο που σέρνει το θύμα του με καροτσάκι… Κι’ όλα «τα στενά δρομάκια» μέσα σου μία μπάλα και συγκεκριμένα αυτή που φεύγει απ’ την πλατεία κι’ έρχεται και «σκάει» πάνω στο τραπέζι με τα μπουκαλοπότηρα για να κάνεις έτσι (κι’ εσύ) την δική σου Ανάσταση: «Μονί με κάνατε γαμώ το Χριστό σας κωλόπαιδα… Ποιος πάει ν’ αλλάξει τώρα… Φυσάει κιόλας… Θα με πάρει μονόμπαντα…»…

Προπέρσινο «το μπουρλότο» αυτό. Ο μπαρμπ-Αποστόλης έκανε φέτος την διαφορά. Με το που βγάλαμε «την καταδικαστική» για τον Λουκά «έσκασε μύτη» ο Απόστολος. Διότι πως είναι δυνατόνανε να γυρνάς απ’ το «000» και ν’ αρχίζεις να αναρωτιέται γιατί - για ποιο λόγο το δεξί σου χέρι μυρίζει ακόμα Μαίρη; Να πας να πλυθείς ρε επιδειξία. Η τουλάχιστον ν’ αναρωτιέσαι από μέσα σου όταν πρόκειται για την Μαίρη. Στα δικαστήρια αλλάζει πόδι στο σταυροπόδι αυτή και του φεύγουν οι φάκελοι απ’ τα χέρια του προέδρου… Έλεος δηλαδή. «Να στρώσουμε με ροδοπέταλα» τον οισοφάγο απ’ τον οποίο θα γλιστρήσει αύριο το παΐδι βγήκαμε, όχι να τσακωθούμε. Γιατί λειτουργείς σαν Σαλώμη; Ομοφώνως «εξεδιώχθη κακήν κακώς ο LookAtMe» λοιπόν. Ε κι’ έπεσε βέβαια μετά και μια κάποια βουβαμάρα στην παρέα λόγω «της ήττας που φάγαμε». «Μα τι του βρήκε» κ.λπ. Τα γνωστά τώρα... Όχι για πολύ όμως γιατί άρχισε ν’ ακούγεται κλαρίνο από μακριά. Κι’ όλο δυνάμωνε το τίμ τυριρίτι τυριριρίμ τυριρίτι τιτιτίμ τυριρίτι τυριριρίμ τυριρίτι…

Αμάξι ερχόταν. Ένα Renault Megane. Βυσσινί. Τέρμα το’ χε το ρΙζόγαλο. Τσίπουρο κι’ έλατο «ξέρναγαν» τα ηχεία. Κοζάρουμε λίγο καλύτερα και βλέπουμε τον θείο Τόλη. Φόραγε την ζώνη ασφαλείας του και τα Rey Ban γυαλιά του ενώ στην θέση του συνοδηγού είχε ένα αρνί σφαγμένο στο οποίο επίσης είχε περασμένη την ζώνη ασφαλείας. Του’ χε βάλει κι’ ένα τζίν καπελάκι χρώματος καρπουζί (για τον ήλιο) και πήγαινε… ΧαΛΛΛαρά… Με 5 km/h … «Μας ρήμαξε»... Να κρέμεται το κεφαλάκι τ’ αμνού με το γλωσσίδι στραβοχυμένο όξω απ’ το μισάνοιχτο τζάμι της δεξιάς πόρτας που τύφλα να’ χουν τα σκασμένα απ’ την δίψα χείλη τ’ αρσενικού του χτήνους το οποίο διέσχισε την έρημο της Nevada solo. (Με μόνη παρέα του ένα μασημένο πούρο και δύο σταγόνες ουίσκι - «κάτουρο»). Ίσα με καμιά 200αριά κεφάλια «πήρε» έτσι ο uncle απ’ τα τραπέζια του δικού μας και των άλλωνε μαγαζιών: ο ένας να ψάχνει τα κλειδιά του, η άλλη το κινητό της, ο παραπέρα τον αναφτήρα του… Μέχρι και «το νίμουνίμου Fabia» (που ήταν απέναντι) «την πούλεψε»... Κι’ άντε τώρα (μετά απ’ αυτό) να πας για δεύτερη «γύρα». Τι να π(ι)είς; 5 πορ/δές χωρίς ανθρακικό (blue) κι’ ένα ΑΥΡΑ «σε θερμοκρασία αφαλού» πήραμε. Και «fine». Φθηνά τη βγάλαμε «και φέτες».

©2010 yahooxaxaxouxa.blogspot.com

Υπόσχεση

Μπέ μάνα, μπέ...

Clipart: http://www.freeclipartnow.com/animals/goats/goat-1.jpg.html