ISO

«Τα πορτρέτα των προγόνων στα ντουβάρια

κι’ από κάτω ξίφη τόξα και κοντάρια,

στρατηγοί καμαρωτοί και σταυροφόροι

κι’ ένα κάδρο της γιαγιάς σαν ήταν κόρη.

Κι’ ο απόγονος φοράει»[1] του παγωτατζή στολή

και το παίζει παθολόγος σε δημόσια κλινική.

Τι παθολόγος κι’ οχιά stopper; Ο Κωστάκης; Αφού στο ίδιο θρανίο κοιμόμασταν. «Τούβλο» ήντουνα. Ο father του ήταν doctor κι’ η mother του ωραία. Με  τα parents του σε ρόλο «χοσέ» και τα φροντ, (δημό και ιδιαί), σε ρόλο «πιασέ», καβάλαγε τις τάξεις ως τη Γάμμα. Κι’ όχι πως δεν «την πήδηξε» κι’ αυτή, («την πήδηξε»), αλλά να «δεν ελεμόνιασε λάρυγγα με την τεκιλίτσα των Πανελλαδικώνανε». Και πως «να ξανάπαιρνε φόρα» να περάσει «μεσ’ απ’ την μπάρα» με την δεύτερη; Πανύψηλο «το τζάκι» του, «τρείς δρόμοι» η γειτονιά του. «Να σε βλέπει κι’ ο Κατέλης και να λέει μάκια τέλεις»; Respect …

In airport «ησπάσθησαν αι πετερμήτηρ τον υιόν τους. ΑναποφεύχΘως». Romania o προορισμός της πτήσεως. Μία κούτα Marlboro το giftoil για να περνάς το μάθημά σου και σαν παγόνι η μαμά σου να έρχετ’ απ’ τη Λαϊκή. Και με μπάνικο βαθμό αν έχωνες τα πακέτα μέσα σε Levis και τάσμπρωχνες έτσι: «dimension». Cat επένδυση. Έτσι παρήλθε ό time (Χριστούγεννο το Πάσχα) και γύρισε πίσω «η τουβλέτα» γιατρός. Φτυχιούχος τώρα πια «το εξάοπο». Ε κι’ αφού υπεβλήθησαν κατόπιν «τα πετσά» εις DIKATSA κι’ έπεσαν και τα σχετικά «τα σύρματά» -δεν είμαι δα και κάνα «αρούρι» για να γνωρίζω «κι’ όλες τις τρούπες των ροκφόρ απ’ όξω κι’ ανακατωτά»…- τσούουουπ εντός του Ε.Σ.Υ. ο Κωσταντής. Μετά τ’ Αγροτικό οπωσδήκαιδήποτις. Πρώτα τ’ Αγροτικό, μετά το …Rover…

Κι άιντε βρες μου εσύ τώρα κορτσούδι που να χει βγει Miss Kalamata και να συγκρίνεται με τον Ντινάκο. Ούτε γάμπα: Η φύση δίνει ομορφιά, όχι η επιστήμη, η φύση και την τσαχπινιά να προωθείς «Martini». Κι’ αν όχι όλες με την αξία τους από την Α΄ …μοριοδότηση, μόνο με «το σπαθί - γόβα στιλέτο τους όσες πουλάνε μούρη στον κάθε χαμούρη» μετά… Παραγωγός εταιρία - πελάτης που ν’ αφήνει το λανσάρισμα της κολεξιόν, ή του αρώματός του, στην τύχη, ή που να «την παλεύει» με πρόσωπο - κορμί που «δεν κάνει και ζημιές» -«γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;»- δεν υπάρχει. Ποιος καίει 500ευρα για να ζεστάνει κλίμα; Μόνο με ποσοστό που υπερβαίνει το 66% «εκλέγεται» καθεμιά, τέτοιας, («πρώτης γραμμής»), «χούφταmotor». Που σημαίνει, πως αν η μοδέλω ήτο κόμμα -«κιούνημα»- θα ήτο «store γωνία» κι’ ηγέτης «with balls»: Τόσο που άμα τη εμφανίσει της τα πλήθη θ’ αλάλαζαν: «Don’t do it με κολάν/ don’t do it…»…

Αλλά μήπως κι’ ο dad ή η mum της μοδέλως είναι cool όπως του Κώστα για να κυαλάρει μ’ ίδιο μάτι τα «μη εν δήμω»; Με την καμία. Γιατί στην τελική να ερυθριάσεις σαν μπεμπεριά Φλωρίνης άπαξ κι’ ο απόγονός σου έδωκε «εις τον Ιπποκράτη» τους όρκους «πίστης, αγάπης κι' ελπίδος» που δίνουν αναμετάξυ των «αι σύζυγοι»; Ε; Εσένα θα κουράρει; Ας είν’ καλά οι Αμαλίες, τ’ άευρα κι’ όσοι δεν έχουνε κονέ. «Στον άλλο κόσμο που θα πάνε» μόνο «κοίτα μη γίνουν σύννεφο»[2] κι’ όλα τ’ άλλα, τώρα, άστα πάνω «εις τους πάγκοι των Εφετείωνα να τα κάμουνε δόκανα…»… Κι’ έτσι και πιαστεί «ιπποπόταμος» όπως πιάνονται «οι λαγοί», φάε πατσά Κένυας - παραδοσιακό, (με τριμμένο κέρατο)…

Ενώ όταν κουβεντιάζεται πως η κοράκλα σου η topmoΔelού βγάζει τα …extraδάκια της με «βίζιτες», αναδύεται από μέσα σου ένα Αμάν, μία Ιορδανία, το Ισλαμαμπάντ! Κι’ ας δίνει έτσι ζωή αντί για θάνατο και με την αξία του ο βλαστός σου. Κι’ ας μην κοστίζουνε πάνω «στο ματόβγαλμα» τα …λάθη, όσο κοστίζουνε τα ιατρικά, αρχιτεκτονικά, δικηγορικά κ.α. τέτοια λάθη, ή, «λάθη»… Ή μπας κι’ έχει σβήσει κάνας man σαν το κεράκι της Λαμπρής μετά από ένα: «αχ μωρό μου, σε δάγκωσα; Συγγνώμη, δεν το ήθελα». Ε; Από τι είναι η πέτσα του, από στρατσόχαρτο; Μη λέμε και «τέρατα». Για φαντάσου όμως να έπεφτε η Ricomex την εποχή του Τσιτσάνη κι’ ο Τσίλης «να παντελόνιαζε» το θεματάκι ανάλογα: «Κάποια μάνα αναστενάζει/ μάνα ενός μηχανικού»..! Καρπουζόφλουδες λουσμένες στ’ αλατόξιδο σαν κι’ αυτές που πετάνε «εις τας αίγας» για να κατεβάζουν milk θα του εκσφενδόνιζαν. Οπότε και με Maglite μέρα μεσημέρι να ψάχνεις για parents που βάζουν την ζωή σου πάνω απ’ το (nick)name τους … «“Αλδεβαράν”, Εκδόσεις Καστανιώτης, χαρτόδετο»…

---

[1] Ο στίχος ανήκει στον Νίκο Μπακογιάννη

[2] Ο στίχος ανήκει στον Νίκο Γκάτσο

©2010 yahooxaxaxouxa.blogspot.com