Όταν έβγαιναν από το σπίτι παλιά ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Όχι και πολύ παλιά, όμως, (σχετικά, πρόσφατα):

➤ Μετά την δεκαετία του ‘60 αν μιλάμε π.χ. για την Νέα Υόρκη. 

➤ Μετά την δεκαετία του ‘80 αν μιλάμε π.χ. για το Νέο Ηράκλειο, (Αττικής).

Μέσα από δύο κινηματογραφικές ταινίες - ειδήσεις:

✽ ✽ ✽

Unfaithful (2002)

Unfaithful (2002) «Εδώ, έχουμε» ένα πτώμα ενήλικου του οποίο το «τομάρι» αξίζει λιγότερο από την τιμή της «Offshore». Ή δεν λειτουργεί έτσι (σαν Offshore) όποιος, όποια διατηρεί και επίσημο/σίγουρο και ανεπίσημο 
(= «έχω και τα τυχερά μου») κατάστημα; Δεν είναι ιδιωτικός χώρος ο οίκος όσων διαθέτουν εαυτόν γενικά, δημόσιος είναι. Τυπικά, ωστόσο, όχι ουσιαστικά. Τυπικά -σε ότι αφορά στα κόστη- είναι δημόσιο κατάστημα π.χ. το υπουργείο Άμυνας, όχι ουσιαστικά. Ουσιαστικά και για την ακρίβεια σε ότι αφορά στα κέρδη, οι «μίζες» για τους εξοπλισμούς, επί παραδείγματι, σε υπεράκτιες κατατίθενται, δεν κατατίθενται στο δημόσιο ταμείο.

Παλιάς «κοπής» το ήθος, (φρόνημα), του συζύγου και πατέρα στο συγκεκριμένο κινηματογραφικό έργο. Ναι μεν υπερασπίζεται την …τιμή της «Offshore» (βλ. π.χ. και «κρίμα ο Άκης»!) μα ταυτοχρόνως έχει και τύψεις για την κατάληξη του εραστή της συζύγου του ή, πιο απλά, του ανθρώπου ο οποίος στάθηκε αφορμή για να αντιληφθεί ο σύζυγος με τι υποκείμενο αναπαρήγαγε το ανθρώπινο είδος.

Αν είχε νόημα και ως εκ τούτου μέλλον η υπεράσπιση διπλών μαγαζιών, (ιδιωτικών σε ότι αφορά στο κέρδος, δημόσιων σε ότι αφορά στο κόστος), θα ήταν καλά. (Θα ήταν απλά τα πράγματα.). Δεν έχει νόημα όμως. Τα καλύτερα μαγαζιά είναι τα αμιγώς και ολοφάνερα ιδιωτικά. Ή τα αμιγώς και ολοφάνερα δημόσια. Όπως βεβαίως και εκείνα στα οποία η κερδοσκοπία προς κάθε κατεύθυνση, (π.χ. το «τρίγωνο» ή το όργιο), ασκούνται κοινή συναινέσει.

Η εμπιστοσύνη είναι η βάση πάνω στην οποία «οικοδομούνται όλα τα γερά κτήρια». Ότι και να είναι ο άνθρωπος τον οποίο αδυνατείς να εμπιστευτείς -(είτε συγγενής είναι, είτε φίλος, είτε συνάδελφος, είτε ερωτικός σύντροφος)- και όσα φυσικά ή επίκτητα προσόντα και να έχει, όχι π.χ. τέκνα, μα, ούτε π.χ. παστίτσιο δε είναι φρόνιμο, (από πλευράς σου), να κάμεις μαζί του. Κάθε ανάξιο εμπιστοσύνης άτομο είναι, (ήδη), ή, έχει όλα τα φόντα να γίνει προδότης των γύρων του. (Ακόμη και των τέκνων του, ακόμη και των γονέων του). Εκτός κι’ αν θέλεις να είσαι μία από τις τροφές του, άλλο αυτό. Αν είσαι αντικείμενο και όχι υποκείμενο, (αν είσαι π.χ. έπιπλο ή π.χ. μπιφτέκι και όχι άνθρωπος), τότε, ναι, αξίζει τον κόπο να είσαι το μενού π.χ. της Τρίτης ή της Πέμπτης, (π.χ. το δείπνο κάθε Τρίτης ή κάθε Πέμπτης), της τάδε κυρίας ή του δείνα κυρίου.

Dronningen (2019)

Dronningen (2019) «Εδώ, έχουμε» ένα πτώμα ανήλικου του οποίου το «τομάρι» αξίζει επίσης λιγότερο - κατά πολύ πιο λίγο από την τιμή της «Offshore». Ανήκουστο, ενδεχομένως, για κάποιους/ες, αλλά, ναι, ούτε η ηλικία παίζει ρόλο σε ότι αφορά στους πελάτες των «Offshore».

Νέας κοπής το ήθος, (φρόνημα), της συζύγου στην προκειμένη περίπτωση. Ή, τουλάχιστον, έτσι θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει όποιος παραβλέπει:

■ Την νοητική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο σύζυγος. Πρόκειται για «ντουγάνι, (στόκο)» περιωπής, ή, κοινώς, για κλασικό «αγαθομούνη».

■ Βοηθά και το επάγγελμα της συζύγου, ωστόσο, στο επιτυχές λανσάρισμα σανού π.χ. για λαχταριστή μακαρονάδα με ολόφρεσκο κιμά και μπόλικο τυρί, (από πάνω). Κι’ ο διάβολος, άλλωστε, το ίδιο επάγγελμα κάμει: Επιστήμη και για την ακρίβεια την επιστήμη της νομικής ασκεί κάθε πρωί και Τέχνη, (μία από τις καλές Τέχνες), ασκεί κάθε βράδυ. Ότι φύλου και να είναι ο διάβολος είναι των Γραμμάτων και των Τεχνών. Κυρία με εξωτερική εμφάνιση που αντέχει στον χρόνο περισσότερο από το κανονικό, (πραγματικά ωραία, δηλαδή), έκαμε το λάθος να τεκνοποιήσει με εισαγγελέα και έχασε όχι μόνο την επιμέλεια των τέκνων μα και την ελευθερία της. Με τους διαβολείς και δη τους κατ’ επάγγελμα συκοφάντες, τους κατ’ επάγγελμα διαστροφείς της αλήθειας, τους κατ’ επάγγελμα υποκριτές, [επαγγελματίες θεολόγους, επαγγελματίες α-θεολόγους, (= ιδεολόγους), καθώς και με τους επιστήμονες και με τους καλλιτέχνες], δέον είναι να φυλάσσεις πάντα τα νώτα σου. Προπαντός αν γίνεται λόγος για πολίτες υπεράνω πάσης υποψίας, (π.χ. δικαστές).

■ Ειδικότερα, ωστόσο, για το κατ’ επίφαση αδύνατο φύλο, ναι, έχει τελειοποιήσει εδώ και αιώνες την άσκηση της τέχνης του πολέμου με έμμεσο τρόπο. Πράγματι, π.χ. το νερό «κόβει» και πέτρα στα δύο αν στάζει πάνω της για χρόνια. Έχει αποκτήσει ειδίκευση στην εξόντωση του νου και της ψυχής, (της συνείδησης), του «Αδάμ» η «Εύα». Φαίνεται και από «το κάρβουνο που καίει η μηχανή» στον εγκέφαλο του συζύγου, στην συγκεκριμένη ταινία, αυτό. Ο εν λόγω άνδρας θα μπορούσε π.χ. να βράζει και το ρολόι του κρατώντας ανά χείρας του το αυγό επί πεντάλεπτο. Υπόδειγμα «ντουβαριού» ή ενδεχομένως υπόδειγμα διακριτικού υποκριτή, (= ανασφαλή «με περικεφαλαία»).

        

Νεκρός λοιπόν ο 17χρονος. Σαν «αρνάκι του γάλακτος» ήταν χρήσιμος, άλλωστε, όχι σαν άνθρωπος και δη σαν τέκνο. Ένα επιπρόσθετο αβαντάζ με τους σχιζοειδείς, (όλοι σχεδόν οι κατ’ επάγγελμα υποκριτές είναι δημιουργικά διπρόσωποι), είναι ότι δεν ταλανίζονται από τύψεις.

Όντως, ότι απόφαση και να έλαβε π.χ. το Ηνωμένο Βασίλειο τους τελευταίους πέντε αιώνες, διέφερε από τις αντίστοιχες αποφάσεις, τόσο των ναζί, όσο και των κομμουνιστών και τούτο παρά το γεγονός ότι απέβλεπε και το Λονδίνο στην κατάληψη εδαφών απ' έξω, πόσω μάλλον από μέσα. Αδυνατεί κάποιος/α να αντιληφθεί το γιατί μα είναι πανεύκολο να το αντιληφθεί. Αν σκοτώνουν οι ναζί και οι κομμουνιστές είναι δολοφονία, όχι αν σκοτώνουν οι άγγλοι. Αν σκοτώνουν οι άγγλοι είναι έργο της ημέρας, (= κάτι το οποίο πρέπει να γίνει - καθήκον που πρέπει να έρθει σε πέρας). Άλλο ο αμοραλισμός του ...πολιτισμένου, άλλο του ...βάρβαρου, (δεν είναι το ίδιο). Ο αμοραλισμός του ...πολιτισμένου είναι παντού - πάντοτε αποδεκτός από τους πολλούς.

Προκύπτει και από αυτό που μόλις προαναφέρθηκε γιατί οι 17χρονοι καθώς και οι κοινωνικά, (= οικονομικά), αδύνατοι οφείλουν να προσέχουν. Και γονέας τους να είναι ένας «άγγλος» (= ένας …πολιτισμένος - ένας δημοκράτης όταν έχει δικαιώματα και φασιστοειδές όταν έχει υποχρεώσεις) θα τους «στείλει αδιάβαστους» αν δεν του χρησιμεύουν σαν κάτι, (π.χ. σαν «αρνάκια του γάλακτος»), πολλώ δε μάλλον αν απειλήσουν τον στεγανό βόθρο επί του οποίου (οικο)δομήθηκε ο …πολιτισμός των «Φαρισαίων». Με μηδέν τύψεις, τονίζεται για μία ακόμη φορά, από πλευράς των καλλιεργημένων (με τρακτέρ;) υποκριτών.

✽ ✽ ✽

Τις παρακολουθεί ευχάριστα π.χ. με πατατάκια ή με ποπ κορν τις προαναφερόμενες δύο κινηματογραφικές ταινίες ο μέσος άνθρωπος. Τις προτείνουμε σε όποιον/α «μένει σπίτι» και θέλει να ψυχαγωγηθεί. Καλο«γυρισμένες» είναι.

text ©2020 yahooxaxaxouxa.blogspot.com