Ουδεμία σχέση με τα ανωτέρω, μα, το αναφέρω, έτσι, επειδή μας παραπονέθηκαν κάποιοι αναγνώστες μας ότι γράφουμε λίγα τον τελευταίο καιρό:
Το είκοσι τρία σαν μηδέν, τόσο στην απραξία, όσο και στην πράξη.
Είχε πεθάνει ο πατέρας ενός φίλου μου και τον είχαν στον νεκροθάλαμο του τάδε νοσοκομείου. Μου είπε να πάω να τον βοηθήσω μιας και αυτός με τους νεκροθαλάμους δεν τα πήγαινε και τόσο καλά. Πήγα.
Δεν πρόλαβα να μπω στο ψυγείο με την νοσοκόμα να τον πάρουμε με το σεντόνι και να τον βγάλουμε λίγο πιο έξω έτσι ώστε να τον παραλάβει το Γραφείο Τελετών και καταφθάνει η πρώην σύζυγος του. Όχι η μητέρα του φίλου μου. Άλλη. Η μητέρα του φίλου μου είχε πεθάνει πολλά χρόνια πριν.
Μπαίνει λοιπόν και αυτή μέσα και με το που είδε η νοσοκόμα ότι τα καταφέρνουμε οι δυο μας, έφυγε. Τον συγυρίσαμε μαζί.
Σε κάποια φάση, λοιπόν, κοιτάει το γεννητικό μόριο του νεκρού και γυρνάει και μου λέει: «Τι παράξενο πράγμα, βρε παιδί μου, μηδενικό ήταν και στους 23 πόντους, μηδενικό είναι και τώρα.»
Λογικό είναι. Στις διαδηλώσεις, στο Γκουαντάναμο και στις ουρές γνωρίζεις κόσμο από κοντά σήμερα. Όπως βέβαια και στα κομβόι της διάχυσης των ανθρωπίνων αποβλήτων της USAF & του NASDAQαπό τον Τρίτο Κόσμο στα πέρατα της οικουμένης, με εξαίρεση, βέβαια, τις μητροπόλεις της Δύσης. Πράγματι, η μοναξιά είναι αυτή που σκοτώνει στις μέρες μας, όχι το χάος που οδηγεί πάντοτε μα πάντοτε στον στρατοπαιδισμό...
Και πολύ σωστά κάνει, αφού, ο Τύπος, δεν γράφει ποιος άσημος πεθαίνει. Στις δικτατορίες, μάλιστα, ο δημοσιογράφος ο οποίος θα γράψει ποιος άσημος πέθανε, θα πεθάνει και ο ίδιος μετά. Τουναντίον, ο Τύπος, γράφει, συχνά, ποιος διάσημος βάζει στον πρωκτό του καρότα. Ή, ποιοι διάσημοι σνιφάρουν κόκα σε κότερα. Άσχετο, τώρα, αν μετά, ο Τύπος, δεν ξαναγράφει, σχετικά, μιας και καριέρα επαγγελματία ανθρωπιστή είναι δύσκολο να κάνουν όσοι είναι σε πολλούς γνωστοί για την υποκρισία τους...
Το σωστό να λέγεται. Παρθενοφρουρός με μυωπία, εξάλλου, δεν υπάρχει. Μα το λένε και οι ίδιοι οι αστυνομικοί, από μέσα τους, κάθε φορά, που βλέπουν υπουργό. «Καλώς την αειπάρθενο των αγορών» δεν λένε;
Η γυναίκα, ο πούτσος και η δικτατορία...Η γυναίκα, ο πούτσος και η δικτατορία, δεν πέφτουν με εκλογές, πέφτουν με δημοψήφισμα. *
___________________________________ *Το αυτό ισχύει με τα ενοίκια, με τις σφαίρες, με τους τόκους δανείων, με τον ζαχαρώδη διαβήτη, με τους μοτοσικλετιστές, με τα μήλα, με το χαλάζι, με τα κλομπ, με το δημόσιο χρέος, με το γιεν, με τα γιαούρτια, με τα ελικόπτερα, με την αρτηριακή πίεση, με τα κτήρια, με το δημόσιο έλλειμμα, με τις πορδές, με τους μισθούς, με τις κλωτσιές, με τον πληθωρισμό, με την θερμοκρασία, με τα αβγά, με τους συνταξιούχους, με τα φάσκελα, με τις τομάτες, με τον τιμάριθμο, με τον «Ολυμπιακό» και με τις φωτοβολίδες.
Καθ' οιονδήποτε τρόπο ο μείζον πολιτικός εταίρος της συγκυβέρνησης που προέκυψε μετά την 25η Ιανουαρίου 2015 δεν διέψευσεκαι δη έμπρακτατον επίσημο λόγο για τονοποίο αρνήθηκε όλο αυτό το πεντάμηνο, (από 25 Ιανουαρίου μέχρι και 30ηΙουνίου 2015), να καλύψει και έργω, (και με έργο), το κενό εξουσία το οποίο, κατά το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, έχει καθήκον, σαν εκλεγμένη κυβέρνηση, να καλύπτει.
Πράγματι:
Αφού η Ευρώπη και το Ν.At.O. δεν έγιναν ακόμη των λαών, το μόνο που μπορεί να κάμει ο Συ.Ριζ.Α. στην Ελλάδα μέχρι η Ευρώπη και το Ν.At.O. να γίνουν των λαών είναι το να ασκεί τυπικά, μεν, με το αζημίωτο, δε, (βλ. π.χ. έξοδα παραστάσεως), καθήκοντα κυβερνητικού εταίρου.
Γι' αυτό παραμείναμε και μετεκλογικά προεκλογικοί, εδώ, πέρα, (στο yahooxaxaxouxa.blogspot). Με βάση το προηγούμενο αναλογιστήκαμε το ακόλουθο: Κι' αν η Ευρώπη και το Ν.At.O. δεν γίνουν των λαών και δη σύντομα; Δεν θα πρέπει, σε μία τέτοια περίπτωση, να καλυφθεί και ουσιαστικά το κενό εξουσίας στην Ελλάδα;
Για να μην επαναλαμβανόμαστε σιωπήσαμε το τελευταίο τετράμηνο, όπως προκύπτει (και) από τα συμφραζόμενα. Τον αναδείξαμε, εξάλλου, τον στόχο προεκλογικά: «Για μία Ευρώπη των λαών - Για ένα ΝΑΤΟ των λαών. ΣΥΡΙΖΑ». Απ' εκεί και πέρα και εφόσον όλο αυτό το διάστημα το κενό εξουσίας καλύπτονταν αποκλειστικά και μόνο με λόγια και εν πολλοίς με προθέσεις από μέρους της κυβέρνησης, δεν κρίναμε σκόπιμο το να αναπαράγουμε μέσα από εδώ και κατ' επέκταση μέσα από όπου δη τις όποιες αιτιάσεις αρμόζουν σε προεκλογική περίοδο, ή, σε αντιπολιτευόμενα κόμματα σαν αιτιάσεις οι οποίες αρμόζουν σε μετεκλογική περίοδο, ή, σε κυβερνητικά κόμματα.
Ούτε προεκλογικά είχαμε λόγο να ολοκληρώσουμε την σειρά των κειμένων μας με τίτλο: «Πέντε χρόνια ''στο ναδίρ'' και τον προηγούμενο μήνα, (Δεκέμβριο 2014),''στα Τάρταρα''», ούτε τώρα έχουμε λόγο ναπάψουμε να μιμούμαστε τους δήθεν τυχαία αργούς ρυθμούς με τους οποίους η δεύτερη πολιτική εφεδρεία της Ουάσιγκτον εδώ, (στην Ελλάδα), αποτελειώνει εν έτη 2015 ότι η πρώτη «εν Ελλάδι» πολιτική εφεδρεία των Η.Π.Α. δεν πρόλαβε να αποτελειώσει μεταξύ 6ης Οκτωβρίου 2009 και 11ης Νοεμβρίου 2011 ...