Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

«C'era una volta il West» (1968)



«C'era una volta il West» (1968)Σοφή επενδυτική κίνηση να αγοράσεις γη σε ερημιά, μεν, με νερό, δε, γνωρίζοντας ότι, σε λίγα χρόνια, θα (δι)έρχεται από την ιδιοκτησία σου ο σιδηρόδρομος: Κάνεις έναν σταθμό ανεφοδιασμού τότε και «τα κονομάς». Ή, πουλάς την ιδιοκτησία σου, μα, σε τιμή + 1000% από το ποσό που κατέβαλες για να την αγοράσεις.

Φθηνό, κατά κανόνα, το υλικό τίμημα για όσους διαβιώνουν σε «διαολότοπο». Δεν ισχύει το ίδιο όμως και με το ηθικό τίμημα. Μόνον από τους οίκους ανοχής της παρακείμενης πόλης εξαρτάται η ...διασκέδασή σου σε «διαολότοπο»:

Ο νέος και άπειρος «βόσκει» και με «το κάτω κεφάλι», εκεί όπου «βόσκουν» με το πάνω κεφάλι τα ινδικά χοιρίδια.

Αλλά και ο φτωχός στο μυαλό, οπότε και «στην
τσέπη». [Ο από κάθε άποψη και πλευρά loser. Τον οποίο, οι ψευδαισθήσεις του και μόνο παρηγορούν ως προς το 100% αναληθές - ανακριβές γεγονός ότι loser τον κατέστησαν οι άλλοι - όλοι οι άλλοι («η κακούργα κοινωνία», εν συνόλω) και όχι το άδειο κρανίο του. Αν έχεις μυαλό, εξάλλου, γιατί δεν βγάζεις λεφτά, ντρέπεσαι;].  

Αδόκητα καταντά σαν αυτούς που εμπίπτουν στις προαναφερόμενες ...κατηγορίες (κι') όποιος αναγκάζεται να (παρα)μένει για οικονομικούς, (επενδυτικούς, στην προκειμένη περίπτωση), λόγους, σε τόπο με ελάχιστες, αν όχι με ανύπαρκτες, σε ότι αφορά στην προσωπική ζωή του, επιλογές.

«Union Pacific»
«Union Pacific»
Χώρια, δε, που, αν μαθευτεί, απ’ όσους έχουν χρήματα, αυτό το οποίο γνωρίζεις για τον σιδηρόδρομο, θα πρέπει, ή, να πουλήσεις φθηνά και να φύγεις, ή, να μην πουλήσεις καν και να (παρα)μείνεις, μα, κάτω από το χώμα… 

«Τσεγιέν: Μιας και το’ φερε η κουβέντα, ξέρεις τίποτα για έναν άνδρα που τριγυρνά παίζοντας φυσαρμόνικα; Είναι κάποιος που θα τον θυμόσουν. Αντί να μιλά παίζει. Κι’ όταν θα’ πρεπε να παίζει μιλά.

Τζίλ: (…) Είμαι εδώ μόνη μου στα χέρια ενός ληστή που μυρίστηκε λεφτά. Αν θες μπορείς να με ρίξεις πάνω στο τραπέζι για να διασκεδάσεις. Ή ακόμη να φωνάξεις και τους άνδρες σου. Καμια γυναίκα δεν πέθανε απ’ αυτό. Όταν τελειώσεις το μόνο που θα χρειάζομαι θα είναι ένα μπάνιο σε καυτό νερό και θα’ μαι ακριβώς όπως ήμουν και πριν. Με μία ακόμη άσχημη ανάμνηση. Σαν να σκοτώνεις ιερέα είναι.
 
(…)

Τσεγιέν: Αξίζεις κάτι καλύτερο.

Τζιλ: Ο τελευταίος άνδρας που μου το είπε αυτό είναι
θαμμένος εκεί έξω.

Τσεγιέν: Ξέρεις, Τζιλ, μου θυμίζεις την μάνα μου. Ήταν η
μεγαλύτερη πόρνη σ’ όλη την Αλαμέιδα και η καλύτερη γυναίκα που έζησε ποτέ. Όποιος κι’ αν ήταν ο πατέρας μου για μία ώρα, ή, για έναν μήνα, θα πρέπει να ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος.»

Η εκδίκηση, όταν έχεις απέναντί σου ηλίθιο, ή, κουτοπόνηρο, άνθρωπο, (ένα, δύο, πέντε, 10, άτομα, εννοείται, όχι π.χ. 500.000 νοματαίους)¹, είναι «ένα πιάτο» το οποίο δεν προλαβαίνεις «να σερβίρεις κρύο». Ο ηλίθιος, ή, κουτοπόνηρος, «χτυπά» δις, ή, τρις, ανά έτος, «το κεφάλι του στον τοίχο», αφού, η ανύπαρκτη (προ)νοητικότητά του, τον κάνει, να αποδεικνύεται, παντού, (στο καθετί), ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού του και ο πλέον επιζήμιος για τους γύρω του. Όταν έχεις απέναντί σου κακόν, όμως, η εκδίκηση, είναι «ένα πιάτο» που, σχεδόν, πάντοτε - σχεδόν, παντού, προλαβαίνεις «να σερβίρεις κρύο»

Ή δεν είναι «μαγεία» ο κινηματογράφος; Μόνον εγώ ξέρω πολλούς που θα σκότωναν από εκδίκηση; Πόσοι, από δαύτους, ρισκάρουν, στ΄αλήθεια, να πεθάνουν, οι ίδιοι, όμως; Ή δεν «γυρνάνε, (πίσω), ''κουρεμένοι''», τόσοι και τόσοι, «απ' όσους πάνε για μαλλί»; Πόσοι, απ' αυτούς, ρισκάρουν, επίσης, να ...δοκιμάσουν, στ' αλήθεια, «την καλογερική» του καταζητούμενου, ή, του φυλακισμένου, ή, του μετανάστη, ή του εξόριστου, ή, του αιχμάλωτου, ή, του πρόσφυγα; Δεν είναι πράξη η παρακολούθηση κινηματογραφικών έργων, απραξία είναι. Μιμητικό ον παραμένει, ωστόσο, ο άνθρωπος. Ακόμη π.χ. και ο ιξ 7χρονος γίνεται, συχνά - πυκνά, στα λόγια, (θεωρητικά = με το νου και μόνο), π.χ. «μασκοφόρος εκδικητής» -  ταυτιζόμενος, προφανώς, με τους κινηματογραφικούς ήρωές του.

Δεν είναι μόνον έπος το κινηματογραφικό έργο: «Κάποτε στην Δύση», είναι και «μπούσουλας» για τους, «μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού», άφοβους, προ του κινδύνου του θανάτου, ή, της φυλακής. Κάθε σενάριο που αποτυπώνει τα ένστικτα, τις σκέψεις, τα αισθήματα των ανθρώπων, κατά τον τρόπο που διακρίνονται οι άνθρωποι, («από τον καρπό τους δεν γνωρίζονται τα δέντρα»;), προσφέρεται για «τυφλοσούρτης». 

Enzo Santaniello - Sergio Leone
Enzo Santaniello - Sergio Leone

Πολλώ, δε, μάλλον, όταν γίνεται λόγος για ανθρώπους που στο ψέμα «απαντάνε» με ψέμα, στην κλοπή με κλοπή, στην απιστία με απιστία, στον φόνο με φόνο, «στην φωτιά με βενζίνη». Όπως όλοι, ωστόσο, έτσι και οι μνησίκακοι, δεν είναι μιας και μόνο «κοπής», («συνομοταξίας»):

«Φέρουν», κατά πολύ, συμπεριφορικά, των καθ' υπερβολή ποινικών, όσοι υποδαυλίζουν διαιρέσεις, (διχασμούς), για να πλουτίζουν από τις διχόνοιες αυτές. Είτε σαν μπλοφαδόροι διαβολείς, (προδότες), οι οποίοι ευλπιστούν ότι θα αποφύγουν, μέχρι τέλους, την αιματοχυσία, είτε σαν πραγματικοί πρωτεργάτεις εμφύλιων συρράξεων. Υπόψη, δε, ότι δεν (παρ)αλλάζουν και σε πολλά π.χ. από «κάπο» στο Άουσβιτς όσοι επωφελούνται και δη παντοιοτρόπως από την δεινή θέση στην οποία έχουν περιέλθει οι πολλοί. Αλλά ναι, κατά τα λοιπά, ναι, δεν είναι λίγες οι φορές που στον μη πρακτικό ποινικό δεν αρκεί η λεία της ληστείας και θέλει, (επιδιώκει), την θανάτωση ακόμη π.χ. και των διερχόμενων.

Εξ αυτής της ομοιότητας, η εκδίκηση, έναντι κακών, οι οποίοι αποδεικνύονται τις πιο πολλές φορές και ηλίθιοι
², περιλαμβάνει ενίοτε και τους γύρω τους, (π.χ. τα τέκνα τους) - αν όχι και την σκύλευση των τάφων των προγόνων τους.

Όποιος βλάπτει ακουσίως, (αθέλητα), πόσο μάλλον, εκουσίως, (ηθελημένα), τους άλλους, (π.χ. σκοτώνει, κλέβει, βιάζει, ληστεύει κ.ο.κ.), για θεωρητικούς «και καλά» λόγους, (στο όνομα π.χ. μιας ιδέας), «φέρει», κατά πολύ, (συμπεριφορικά), του ψυχοδιανοητικά διαταραγμένου ποινικού - αν όχι του ηθοποιού, του οποίου, η ζωή, δεν διαφέρει, κατ' ουσία, απ' τους ρόλους που, συνήθως, του εμπιστεύονται. Πάντοτε - παντού, η έλλειψη πρακτικού

Genocide for a better world (!!!)
Δεν γίνεται η προϊούσα αναφορά, (βλ. «Genocide for a better world (!!!)»), σε αυτό εδώ το κείμενο, που αφορά σε κινηματογραφικό έργο από την, λεγόμενη, μη στρατευμένη Τέχνη, κατ’ αντιστροφή, μόνο. [Απλώς και μόνο, δηλαδή, για να διασκεδαστεί, «από την ανάποδη», η ηρωοποίηση, την οποία επιχειρεί και κατά κανόνα επιτυγχάνει, η, λεγόμενη, στρατευμένη Τέχνη, όσον αφορά θιασώτες «κόκκινων» δικτατοριών, οι οποίοι, από τους θιασώτες «μαύρων» δικτατοριών παραλλάζουν στο «χρώμα», (τύποις) και μόνο]. Γίνεται και επειδή, γενικά, οι ...προοδευτικοί, (οι όποιας απόκλισης ...προοδευτικοί), μετατρέπουν κάθε χώρα, σε κάθε εποχή, σε ένα απέραντο νεκροταφείο για ζωντανούς: Εύκολα - γρήγορα, εξάλλου, π.χ. αποφυλακίζε«ις», δια νόμου, ποινικούς προκειμένου, (έτσι), να εξυπηρετήσεις όσους από αυτούς «σε κρατάνε» και μάλιστα από παλιά… Εξίσου εύκολα - γρήγορα π.χ. κάνεις το ίδιο και με τα σύνορα, (τα ανοίγεις και αυτά διάπλατα), μιας και έτσι δύνασαι να ολοκληρώσεις, μεταξύ άλλων, στο Αιγαίο, ότι άφησε σε εκκρεμότητα με την Τουρκία ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου… Εξίσου εύκολα - γρήγορα αποπειράσαι να αποδομήσεις π.χ. τον Ποινικό Κώδικα, αφ ης στιγμής στις τάξεις σου έχεις πάμπολλους «περίεργους» - πέρα από την παλαιόθεν βασική στόχευσή σου η οποία δεν είναι άλλη από την, εκ του συστάδην, διάρρηξη του κοινωνικού ιστού…    

πνεύματος, απ' όσους επιβάλλουν τις θελήσεις τους, δια της φονικής βίας, ελλοχεύει, κινδύνους, εις το διηνεκές. Τόσο για τους ίδιους, (εφόσον επιβιώνουν), όσο και για τους γύρω τους - (άν έχουν π.χ. και τέκνα). Γιατί, ούτως, ή, άλλως, θυμούνται άπαντες, (ουδείς ξεχνά), μα, κάποιοι, (λίγοι, συνήθως, μα, υπερ-αρκετοί για να ανταπο-δίδουν «την ζημιά»), «απαντούν» με πολλαπλάσιας σφοδρότητας τυφλή βία στην τυφλή βία...

«Φράνκ: Νομίζω...

Τζιλ: Ναι...


Φράνκ: Αρχίζω να πιστεύω πως θα λυπηθώ λίγο που θα σε σκοτώσω. Σου αρέσει να ζεις. Σου αρέσει να νιώθεις ανδρικά χέρια πάνω σου. Σου αρέσει. Ακόμα κι’ αν αυτά τα χέρια σκότωσαν τον άνδρα σου… Τι πόρνη!.. Υπάρχει τίποτα στον κόσμο που δεν θα έκανες για να σώσεις το τομάρι σου;

Τζιλ: Τίποτα Φράνκ (!)

Φράνκ: Τώρα κατάλαβα γιατί σε θέλουν τόσο πολύ πίσω στην Νέα Ορλεάνη. Μεγάλη εφεύρεση ο τηλέγραφος: «Η Τζίλ; η μελαχρινή; Οι πελάτες του πιο πολυτελούς πορνείου στην οδό Μπουρντέν, θρηνούν από τότε που έφυγε.» Πεσ΄ μου, ο γερό Μπέιν ήξερε;


Τζιλ: Ναι, ναι, στοιχηματίζω ότι ήξερε.


Φράνκ: Ήταν ακριβώς ο τύπος του άνδρα που παντρεύεται πόρνη.»

Όχι μόνον ο Σέρτζιο Λεόνε, μα, όποιος σκηνοθέτης επέλεγε στα 30 χρόνια της, την Κλαούντια Καρντινάλε, για να υποδυθεί π.χ. μία 80χρονη καλόγρια θα ατυχούσε, (σαν σκηνοθέτης). Μόνον αφύσικα, (τεχνητά), καθίσταται εφικτό το να …μεταμορφώνεται σε (απo)γοητευτικός μέσα στο πλατό - πάνω στην Σκηνή, όποιος άνθρωπος είναι γοητευτικός έξω από το πλατό - κάτω από την Σκηνή. Πείθουν, ωστόσο, τα αφύσικα, (τα τεχνητά), «τερτίπια» και αν ναι πόσους και για πόσο;

«Claudia Cardinale» avec Anna Maria Mori
«Claudia Cardinale» avec Anna Maria Mori
Μα κι' εγώ αν ήμουν η Κλαούντια Καρντινάλε δεν αποκλείεται να αποκτούσα, άθελά μου, αν όχι και δια της βίας, (;), το πρώτο τέκνο μου, στα 17 χρόνια μου. Ενώ, το δεύτερο, (τέκνο μου), ίσως, (πιθανόν), να το αποκτούσα, όχι από αυτόν που αναγνώρισε το πρώτο -αν και δεν ήταν ο φυσικός πατέρας του- μα, από έναν τρίτο. Του οποίου, μάλιστα, οι απόψεις, π.χ. για τις 
13χρoνες, θα ήταν ταυτόσημες, σχεδόν, με τις αντίστοιχες, (απόψεις), του φυσικού πατέρα τού πρωτότοκού μου...

«Film star reveals secret of baby son.»
«Film star reveals secret of baby son.»
Τί από τα ανωτέρω στοιχεία, (της πρόωρης προσωπικής ζωή ενός ανθρώπου που βρίσκεται στην αρχή της καλλιτεχνικής καριέρας του), είναι δημοφιλές και ως εκ τούτου ανακοινώσιμο, όμως; Την κατάσταση στην οποία βρίσκονται όσοι είναι ΚΑΤΩ από την Σκηνή περιγράφουν τα 11 στα 10 κινηματογραφικά έργα καθώς και οι 11 στους 10 στίχους τραγουδιών, όχι την κατάσταση στην οποία βρίσκονται όσοι είναι ΠΑΝΩ την Σκηνή. Που σημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι τους ήρωές του, ο μέσος θεατής - ακροατής, τούς θέλει, (πάντοτε), ανώτερους απ' τον ίδιο, (π.χ. ωραιότερους, δυνατότερους, πλουσιότερους, εξυπνότερους), μα, στο εκράν - στην πίστα, μόνο, όχι και στην ζωή (!)

Μεμπτή, σε κάθε περίπτωση, η απόκρυψη στοιχείων, ή, τα
ψεύδη, γύρω από την προσωπική ζωή (και) των διάσημων, μα, δεν είναι αθέμιτη η συγκεκριμένη τακτική βάσει (και) των όσων αναφέρονται στην προηγούμενη παράγραφο. Δεν πρόκειται, εξάλλου, για ανθρώπους οι οποίοι σιτίζονται από κρατικά ταμεία, έτσι ώστε να υποθέτει κάποιος ότι ανάλογα ψεύδη - παρόμοιες παραποιήσεις επιβαρύνουν φορολογούμενους πολίτες. [Τρεις στους 10 ανθρώπους και αν…, (η συντριπτική μειοψηφία), σιτίζονται από κρατικό ταμείο, απ’ όσους κάνουν διεθνή καριέρα απήχησης στην μουσική, ή, στον κινηματογράφο, ή, σε όποια άλλη μορφή Τέχνης].


Το ίδιο ισχύει για τον τάδε, ή, για την δείνα πολιτικό, ή, οικονομικό, ή, κοινωνικό ηθοποιό, (=υποκριτή - υποκρίτρια); Ή δεν χρηματοδοτεί ο μέσος φορολογούμενος πολίτης την καριέρα π.χ. του ιξ πολιτικού; [Ανέκαθεν - σε κάθε τόπο η αλήθεια στην πολιτική, στην οικονομία, στην κοινωνία, σε κάθε άλλο τομέα της δημόσιας σφαίρας,

Claudia Cardinale
Claudia Cardinale

(ζωής), είναι όσο αντιδημοφιλής είναι η αλήθεια (και) στις λεγόμενες show biz, μα, η απόκρυψη, ή, η παραποίηση της αλήθειας, αναφορικά με ανθρώπους οι οποίοι δραστηριοποιούνται στις επιχειρήσεις του θεάματος - ακροάματος, στους ίδιους, (σε αυτούς τους ανθρώπους), κοστίζει, δεν κοστίζει και σε μένα - δεν κοστίζει και σε σένα - δεν κοστίζει και σε όποιον/α δεν αγοράζει εισιτήριο, έτσι δεν είναι;]

Είτε «έτσι είναι», κατ’ άλλους, είτε «αλλιώς είναι», κατά κάποιους άλλους, γεγονός και δη αποδεδειγμένο, (=επαληθεύσιμο), ήταν - είναι - παραμένει το εξής: Όσοι έχουν «πολλά», [όσοι δεν είναι ενδεείς φρενών, (=φτωχοί στο μυαλό), οπότε και στην τσέπη], σκηνοθετούν και στην ζωή, όχι όσοι δεν έχουν «μία». Όσοι δεν έχουν «μία», ούτε άλλους σκηνοθετούν, (τουναντίον, σκηνοθετούνται από άλλους - ασχέτως του εάν και σε τι βαθμό το συνειδητοποιούν αυτό, ή, όχι), ενώ και


Στρουθοκαμηλισμός
Στρουθοκαμηλισμός

σε πραγματικά western, (=αιματοκυλίσματα), πρωταγωνιστούν, μόλις οι, με μηδενικό budget, ταινίες τους, (οι ταινίες, συνελόντι, που κάνουν με την φαντασία τους και μόνο και δεν τις παρακολουθούν ει μη μόνον οι ίδιοι και κατά κανόνα πίσω από το δάχτυλό τους), μένουν για πάντοτε εκεί, (μέσα στο άδειο κρανίο τους), καθώς το ψωμί τους τελειώνει - καθώς η ασφάλειά τους παύει να υφίσταται - καθώς οι ψευδαισθήσεις τους εξανεμίζονται...

«Τσεγιέν: Ξέρεις κάτι;

Τζιλ:
 
Τσεγιέν: Αν ήμουνα στην θέση σου θα πήγαινα και θα έδινα σ’ αυτούς κάτι να πιούν. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαρούμενο κάνει έναν άνδρα να βλέπει μια γυναίκα σαν κι’ εσένα. Μόνο να την κοιτάξει. Κι’ αν κάποιος απ’ αυτούς σε τσιμπήσει ελαφρά στον πισινό δεν έγινε και τίποτα, το αξίζουν.
 
Τζιλ:…»

«Morton - Railroad Baron»
«Morton - Railroad Baron»
Δημιουργώντας πλεόνασμα σε κάτι άλλο αναπληρώνει το όποιο έλλειμμά του κάποιος, (εγώ, εσύ, ο καθένας), 
όπου είναι ελλειμματικός... Εξ αυτού του λόγου είναι, σχεδόν, ανύπαρκτο «το είδος: "σωματικά ανάπηρος ο οποίος να μην διαθέτει υψηλή αισθητική, ή, ευφυΐα"». Γίνεσαι μοχθηρός, όμως, όταν εξαρτάσαι από άλλους, ενώ και ασφάλεια δεν σου παράσχει, παντού - πάντοτε, η εξάρτησή σου αυτή…
«Τζιλ: Είσαι ωραίος άνδρας.

Τσεγιέν: Αλλά δεν είμαι ο σωστός. Και ούτε αυτός είναι...

Τζιλ: Ίσως όχι αλλά δεν πειράζει.

Τσεγιέν: Δεν καταλαβαίνεις Τζιλ. Άνθρωποι σαν κι’ αυτόν έχουν κάτι μέσα τους - κάτι που έχει να κάνει με θάνατο. Αν αυτό το φιλαράκι ζήσει, θα περάσει αυτή την πόρτα, θα σηκώσει το όπλο του και θα πει "adios". Θα ήταν ωραίο να δω αυτή την πόλη να μεγαλώνει…»

Δεν είναι βατή η έννοια της λέξης «φιλοτιμία» στους κακούς και στους «πούστηδ…»:

Σε αντίθεση με τον Τσεγιέν που «βγήκε από αγκάθι» και δεν (μετ)εξελίχθηκε σε «αγκάθι», ο Φράνκ, σε όποιον φόνο βλέψης έκανε, ή, επιχειρούσε, (να κάμει), ο ίδιος, ή, στέλνοντας άλλους, (να τον κάμουν), φρόντιζε να ενοχοποιεί, (εκ των προτέρων) και αδιαλείπτως, (πάντοτε), έναν τρίτον, (τον Τσεγιέν, εν προκειμένω). Ήταν τύπος, τύπου: «κάνω τον πούστ… με ξένο κώλ…»

Μα και την Τζιλ έπεισε, (ο Φράνκ), να «βγάλει» σε πλειστηριασμό την περιουσία του συζύγου της τον οποίο δολοφόνησε ο ίδιος. Το κατάφερε αυτό, όχι μόνον απειλώντας την, μα, εκφράζοντας «από πάνω» και την λύπη του, («πουλώντας» εν ολίγοις «και αγαπητιλίκι» σαν κοριτσόπουλο), για το ...γεγονός ότι, σε διαφορετική περίπτωση, θα σκότωνε κι' αυτήν.

Αν και ούτε προσπάθεια πειθούς
ως προς τούτα, (προ)απαιτούνταν, ούτε μπλόφες, γιατί, ότι ισχύει με όλους, ισχύει (και) με τις πόρνες: Με ανθρώπους που μας μοιάζουν, (ο προπετής με τον προπετή, ο εξευτελισμένος με τον εξευτελισμένο, ο μωρολόγος με τον μωρολόγο κ. ο κ.) -εξ ου και «αν δεν ταιριάζαμε, δεν θα συμπεθεριάζαμε»- συνταιριαζόμαστεεύκολα - γρήγορα, άπαντες, όχι με ανθρώπους με τους οποίους είμαστε «μέρα με νύχτα».

Προδιαγεγραμμένο, βάσει των κλασικών σκηνοθετικών standards, το τέλος του Φράνκ.


Cinecitta
Cinecitta
Ο καθένας - η καθεμία δύναται να «στήνει», (στο μυαλό του/της), ιστορίες για πούλημα, (=εμπορικές), εφόσον ξέρει, (από πριν), ότι οι ιστορίες που πάντοτε - παντού έχουν ζήτηση, («πέραση»), είναι αυτές που εδράζονται στο τρίπτυχο: «αίμα, σπέρμα, στέμμα». Αυτές, πιο απλά, που αναδεικνύουν ότι επιθυμούν οι επτά στους 10 ανθρώπους να γίνουν και όχι τα όσα καμώνονται πως είναι, (μέχρι να γίνουν).

Paramount
Paramount
Από την θεωρία στην πράξη, (από «το χαρτί» μέχρι την εφαρμογή), είναι μεγάλη η απόσταση. Και είναι τέτοια, όχι μόνο για τους προφανείς οικονομικούς και παρόμοιους, (πρακτικούς), λόγους, αλλά και επειδή λίγοι, (ελάχιστοι), σεναριογράφοι, μουσικοσυνθέτες, σκηνοθέτες, δύνανται να ολοκληρώνουν, (να κλείνουν όπως κλείνει π.χ. ένας κύκλος, ή, όπως εφαρμόζει στην κάσα της π.χ. μία πόρτα), το έργο τους και μάλιστα «μια κι’ έξω». [Όχι «δυσκοίλια», ή, «ευκοίλια», μα, κανονικά, (νορμάλ)].

Ούτε το μοτίβο του μέλλοντος της Τζίλ θα ήταν ρεαλιστικό αν διέφερε αισθητά από το μοτίβο του μέχρι πρότινος βίου της - δεδομένης μάλιστα και της αρχής: «Οι πουτά… κι’ οι τρελές έχουν τις μοίρες τις καλές».


Ε ναι, γιατί, στην ζωή, η κατάληξη, ίσως, να ήταν διαφορετική, ενώ, με βάση π.χ. τους άγραφους νόμους της φυλακής, η κατάληξη θα ήταν, όχι μόνο πιο επώδυνη, μα, μπορεί «να έπαιρνε» κι' άλλους «η μπάλα»...

Είτε έτσι, είτε αλλιώς, η, επί του πρακτέου, αποστασιοποίηση, του «Φυσαρμόνικα», απ’ όλα αυτά «τα σκατ…», ή, «Apple store» - όπως, μεταξύ σοβαρού και αστείου, χαρακτηρίζει, η Μαριλένα, (ένα από τα μέλη της συντακτικής ομάδας μας), τις καταστάσεις ηθελημένης (!) ομηρίας μέσα σε εκμεταλλεύσεις, (!!) - ήταν έκδηλη. «Το μόνο» που πήρε μαζί του ο «Φυσαρμόνικας», φεύγοντας, με το πρώτο, κιόλας, τρένο, (της γραμμής), δεν ήταν, παρά, «αυτό», που παρέμενε και μετά θάνατον «ζωντανό», εκεί και τότε, όπου, άλλοι, αν και συνέχιζαν να περπατούν, ήταν από χρόνια «λείψανα»: Την σορό του Τσεγιέν.

Όντως, 
σκουπιδιάρης γίνεσαι, στην ουσία, με το να σκοτώνεις ζωντανούς νεκρούς, όχι φονιάς. Οπότε, το τι γίνεσαι όταν σχετίζεσαι με ζωντανούς νεκρούς, οι μόνοι που το αγνοούν, είναι -όπως αναφέρθηκε ήδη- αυτοί που αγνοούν και την έννοια της λέξης «φιλοτιμία»

___________________________
«Μία, δύο, πέντε, 10 πεθερές.»
«Μία, δύο, πέντε, 10 πεθερές.»
¹ Από μέσα της, όπως π.χ. ο καρκίνος εγκεφάλου, προέρχεται ο θάνατος «της πεθεράς σου» και τής έρχεται συχνά, οπότε, δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι… :)

Χρειάζεται να έχεις κάνει, κατά το κοινώς λεγόμενο, φυλακή, για να ξέρεις πού, κατά κανόνα, ξοδεύει π.χ. 100.000 δολάρια ένας ληστής;

Από το πόσο εύκολα - γρήγορα αποκτά κάτι, (το οτιδήποτε), ο καθένας, προκύπτει το πόσο εύκολα - γρήγορα το χάνει, (το ξοδεύει), αυτό, επιστρέφοντας, (έτσι), ξανά και ξανά «στην στενή».

Ισχύει - μπορεί να ισχύει κάτι άλλο με όσους σχετίζεται π.χ. ένας απατεώνας;

Όσο ευκολότερα - όσο γρηγορότερα πιστεύουν έναν απατεώνα όσοι προσέχουν το τι λέει και όχι το τι κάνει, αυτός, τόσο ευκολότερα - τόσο γρηγορότερα «τους πιάνει κορόιδα» τούς εν λόγω.

Μόνο με όσους είναι σαν τον απατεώνα «τακιμιάζει» ο απατεώνας. Ή, αλλιώς πως: με όσους δεν μπορεί να εμπιστευτεί «ούτε με σφαίρες». 

Ή, με όλους, μεν, συναγελάζεται, μα, για λίγο. Γιατί, οι αναξιόπιστοι και επικίνδυνοι, συνάμα, «κάνουν», εξίσου εύκολα - εξίσου γρήγορα, «όνομα». Με αποτέλεσμα, (έτσι), να συνηθίζουν, το ίδιο γρήγορα - το ίδιο εύκολα, να ζούνε, κατ’ ουσία, μόνοι.

Πράγματι, δεν χρειάζεται να έχεις «κάνει» π.χ. «στον ''Κορυδαλλό''» για να συμπεραίνεις τους σκοπούς, ενός εκάστου, από τα μέσα, ακριβώς, τα οποία μετέρχεται, αυτός, για να επιτυγχάνει τους σκοπούς του.

Ή είναι δυνατόν να είναι άξιος ο σκοπός, όταν το μέσο είναι ανάξιο;

Μα γι’ αυτό η εξαπάτηση απατεώνων είναι συνώνυμη της προφύλαξης, (της πρόληψης).

Παρεξηγημένα «κουσούρια» είναι, υπό την ανωτέρω αίρεση, η κακία και η πονηρία, (=η κουτή ευφυΐα). Και είναι παρεξηγημένα «κουσούρια», γιατί, σε κάθε τόπο - σε κάθε χρόνο, οι ανάξιες δημιουργίες, (οι ανάξιες επιτυχίες), προεξοφλούν άξιες καταστροφές, (άξιες αποτυχίες).

Ή δεν αγοράζει ο καθένας σε αρκούντως ελκυστική τιμή, (πάμφθηνα), π.χ. όποιο αντικείμενο αξίας εκποιείται «μπιτ παρά», από σπίτια, ή, από επιχειρήσεις που κλείνουν εξ υπαιτιότητας όσων τα/τις άνοιξαν;

Μα και ανθρώπους, (π.χ. εργαζόμενους), απασχολεί ο καθένας για «τρεις κι’ εξήντα» τον μήνα από τον περίγυρο όποιου καταστρέφει όσους έκαναν το λάθος να προσέχουν το τι λέει και όχι το τι κάνει αυτός.

«100.000 πεθερές»
«100.000 πεθερές»
² Απ’ έξω τους, όπως π.χ. ο βομβαρδισμός νήσων, προέρχεται ο θάνατος «100.000 πεθερών» και τους έρχεται σπάνια, οπότε, δεν μπορείς να κάνεις κάτι. 
:(
Μικρογραφία, τρόπον τινά, των κοινωνικών ομάδων, δεν είναι οι κοινωνικές μονάδες, (τα άτομα);

Όπως υπάρχει π.χ. ένας, (αριθμός: 1), εγκληματίας, έτσι υπάρχει και οργανωμένο έγκλημα, (ομάδα - συμμορία εγκληματιών). Όπως υπάρχει π.χ. ένας, (αριθμός: 1), ανόητος, ή, παράφρον, ή, αφελής, έτσι υπάρχουν και οργανωμένες, ή, μη, ομάδες, (μικρές, ή, μεγάλες), ηλιθίων, ή, τρελών, ή, ανυποψίαστων.

Θα ήταν αδύνατον, (φύσει αδύνατον, από την στιγμή που ο άνθρωπος είναι μιμητικό όν π.χ. στο περιβάλλον στο οποίο ανατρέφεται, ή, συχνάζει κ.λπ.), να υπάρχουν κοινωνικές μονάδες π.χ. κουτοπόνηρων και να μην υπάρχουν και κοινωνικές ομάδες, (π.χ. έθνη, λαοί, τάξεις, παρέες), απαρτιζόμενες π.χ. από «ακριβούς στα πίτουρα και φθηνούς στο αλεύρι».

Κατακόρυφη αύξηση σημείωσε, υπόψη, το κατά κεφαλή εισόδημα, (το βιοτικό επίπεδο), στις, λεγόμενες, προηγμένες χώρες, (στις χώρες της Δύσης), από τα μέσα της μεταπολεμικής εποχής και μετά, (από τα μέσα της δεκαετία του '80 κι' έπειτα). Αναπόφευκτο, (φυσικό - επόμενο), ήταν, να ιδεολογικοποιηθεί, (να αναχθεί σε ηθικό κώδικα!), από κάποια στιγμή και μετά π.χ. και το τραγικό (!) γεγονός ότι 100.000 δολάρια τελειώνουν γρήγορα - εύκολα σε αναρίθμητους παραγωγούς αέρα κοπανιστού! Όπως, βέβαια και σε χιλιάδες απατεώνες!! Με αποτέλεσμα, (έτσι), οι εν λόγω, «να μένουν, κάθε τρεις και λίγο, "στεγνοί σαν φρυγανιά"».

Δεδομένου, συνεπώς, ότι το σύστημα είναι ...άδικο, (ανέκαθεν, σημειωτέον, οι ανόητοι, οι παράφρονες, οι αφελείς, πίστευαν π.χ. ότι οι λέοντες που δεν τρέφονται με βλίτα είναι άδικοι!), ε, υπεύθυνοι (και) για την προαναφερόμενη αδικία, (!), είναι π.χ. όσοι τα 100.000 δολάρια τα κάνουν π.χ. 500.000 δολάρια (!!!) Ούτε λίγο, ούτε πολύ, δηλαδή, αν π.χ. εγώ αυτοκαταστρέφομαι ένεκα της απληστίας μου, (της εγωμανίας μου), ή, εξαιτίας της απρονοησίας μου, φταίς, (=ευθύνεσαι), π.χ. εσύ για τις αυτοκαταστροφές μου. Αν όχι και οι πάντες. Πλην εμού (!!!) Είναι δυνατόν;

Και όμως, κάθε άνθρωπος ο οποίος είναι πρώτος στα δικαιώματα και τελευταίος στις υποχρεώσεις έχει ανάγκη από άλλοθι τα οποία λίγο, (ελάχιστα), διαφέρουν από τα άλλοθι π.χ. των δολοφόνων. Με την διαφορά, οπωσδήποτε, ότι οι δολοφόνοι σκοτώνουν άλλους, ενώ, οι άνθρωποι οι οποίοι είναι πρώτοι στα δικαιώματα και τελευταίοι στις υποχρεώσεις σκοτώνουν τους εαυτούς τους με την ψευδαίσθηση ότι σκοτώνουν άλλους.

Η επένδυση σε αυτό που αναφέρθηκε μόλις πριν συνιστά την μόνη αποτελεσματική πρόληψη έναντι κοινωνικών ομάδων απαρτιζόμενων, κατά κανόνα, από κακούς, ή, πονηρούς, πόσο μάλλον από βλαμμένους, ή, τρελούς, ή, αγαθιάρηδες. [Από ανθρώπους, συνελόντι, οι οποίοι, τονώνουν την αγορά. Γιατί, τόσο τα υπάρχοντά των συγκεκριμένων ανθρώπων, όσο και οι ίδιοι, ή, οι γύρω τους, πωλούνται, ή, ενοικιάζονται, με δική τους, πάντοτε - παντού, υπαιτιότητα, πάμφθηνα. Μηδαμινή σημασία έχει, δε, το αν και σε τι βαθμό το συνειδητοποιούν, πόσο μάλλον, το παραδέχονται, αυτό. Ποιός παραδέχεται, εξάλλου, π.χ. ότι είναι ασύδοτος, (βλ. π.χ. «ότι μου γουστάρει εμένα θα κάνω, δεν δίνω λογαριασμό σε κανένα»), πόσο μάλλον, ενδεής φρενών, (=πάμφτωχoς στο μυαλό);]

Ναι, (σίγουρα), μόνο που η επένδυση αυτή, (η πρόληψη αυτή), δεν είναι, δυστυχώς, εφικτή, απ’ ολόκληρη την υπόλοιπη κοινωνία. (Δεν είναι εφικτή απ’ όλο εκείνο «το κομμάτι» της κοινωνία που ούτε από κακούς απαρτίζεται, ούτε από πονηρούς, ούτε από βλάκες).

Όπου, (σε όποια χώρα) - όποτε, (σε όποια χρονική στιγμή), υπερίσχυσαν σε τυπικό, (π.χ. σε εκλογικό = σε αριθμητικό), ποσοστό - επίπεδο, κοινωνικές ομάδες απαρτιζόμενες, στην πλειονότητά τους, από αφελείς, από πονηρούς, από παράφρονες, από κακούς, από ανόητους, το υπόλοιπο κοινωνικό σώμα, (όλοι όσοι από το υπόλοιπο κοινωνικό σώμα ήταν πολιτικά, ή, οικονομικά, ή, κοινωνικά, ή, πολιτισμικά ανίσχυροι), δεν είχε την παραμικρή δυνατότητα πρόληψης των συνεπειών από ένα τέτοιο γεγονός.

Μεμονωμένο άτομο απατεώνα, ή, π.χ. πέντε συναδέλφους σου απατεώνες, εκεί όπου εργάζεσαι, δύνασαι να εξαπατάς, όχι οργανωμένα σύνολα απατεώνων - πόσο μάλλον ορδές ηλιθίων, (χιλιάδες θιασώτες απατεώνων, ή, προδοτών κ.λπ.). Οι οποίοι είναι και ανώνυμοι. (Τύποις, τουλάχιστον - ειδικά σήμερα…). Μυστική η ψήφος γαρ. Ουδεμία σωτηρία υπάρχει για σένα και για την οικογένειά σου, (ανέτρεξε και στην ιστορία και θα το εξακριβώσεις…), εκεί όπου οι πολλοί αναθέτουν, (με την θέλησή τους), την εξουσία σε φασίστα, ή, σε αναρχικό, ή, σε κομμουνιστή. Πόσο μάλλον σε σεσημασμένους, (από δεκαετίες), διπρόσωπους, (προδότες). Βλ. π.χ. Ρωσία 1917, βλ. π.χ. Ελλάδα 1920, βλ. π.χ. Γερμανία 1933, βλ. π.χ. Ισπανία 1936 Ή, βλέπε, από το πλέον πρόσφατο παρελθόν, εδώ, το που κατέληξε το σύνολο των ελλήνων πολιτών με βάση την ψήφο «μερίδας» ελλήνων πολιτών, στις ...εθνικές εκλογές, τόσο το 2009, όσο και το 2015 Ναι μεν, τα όσα λέγουν, τόσο οι απατεώνες, όσο και οι ημιπαράφρονες, προκαλούν, «μία φορά στο τόσο», μεγάλο «κακό», (=μεγάλη φασαρία), για το τίποτα, μα, αυτό ισχύει σε θεωρητική βάση, γιατί, σε πρακτική βάση, οι συνέπειες «από την ρίψη πετρών μέσα σε λίμνη», εκ μέρους προδοτών ηγετών και ηλιθίων οπαδών, (εξ)αναγκάζει τους πάντες μετά, (και τους γνωστικούς), «να αδειάζουν την λίμνη από τα μπάζα», με τα οποία, οι μεν προδότες ηγέτες πλουτίζουν, οι δε βλάκες οπαδοί τους -και μαζί μ' αυτούς και όλοι οι υπόλοιποι- εκχωρούνται, (άπαντες), σε ακόμη πιο φθηνές τιμές στους, κατά κανόνα, ξένους εργοδότες των προδοτών. «Πέντε» ηλίθιοι γερμανοί πολίτες ψήφισαν Χίτλερ το 1933, μα, όλοι οι γερμανοί πολίτες «πήγαν» στο Ρωσικό Μέτωπο έπειτα... «Πέντε» ηλίθιοι ρώσοι πολίτες υποστήριξαν τους μπολσεβίκους το 1917, (στην Ρωσία), μα, όποιον «γούσταρε», (ακόμη και αυτούς, τους ίδιους, τους υποστηρικτές τους!), συλλάμβανε και εκκαθάριζε, (=«εξαφάνιζε από προσώπου γης»), η N.K.V.D., ύστερα... «Βάζει» για μεγάλο χρονικό διάστημα «σε μπελάδες», («σε» μεγάλους «μπελάδες»), το σύνολο των πολιτών, (ολόκληρη την κοινωνία = ολόκληρη την χώρα - την όποια χώρα), ο μέσος υπηρέτης του προδότη του, (ο μέσος «Αυνάν» πολίτης), πόσο μάλλον, ο μέσος χαφιές, (ρουφιάνος), πολίτης.

Οι πολιτικά, ή, κοινωνικά, ή, οικονομικά, ή, πολιτισμικά ισχυροί δύνανται, κατά κανόνα, να εξαπατούν ορδές απατεώνων - πόσο μάλλον βλαμμένων, [προφυλασσόμενοι, έτσι, από δαύτους, εκ των προτέρων, (χωρίς να νοιάζονται για ότι και να επακολουθήσει)], όχι η μάζα των ανίσχυρων, οι οποίοι, ούτε απατεώνες είναι, ούτε βλαμμένοι. [Η μάζα των ανίσχυρων, οι οποίοι, ούτε απατεώνες είναι, ούτε βλαμμένοι, όχι μόνο να προφυλαχθούν αδυνατούν από ορδές πονηρών, ή, βλαμμένων, μα, καλούνται να πληρώνουν και αυτοί, κατόπιν, τα επίχειρα των επιλογών των πρώτων. Ή να μεταναστεύουν, (αν θέλουν να το αποφύγουν αυτό). Ή να οργανώνονται για ένοπλη αναμέτρηση, αργά, ή, γρήγορα, με όλους αυτούς τους ηλίθιους, ή, κουτοπόνηρους].

Εξ αυτού του λόγου το απόλυτο κοινωνικό σχίσμα, (η πλήρης διάρρηξη του κοινωνικού ιστού) και κατά συνέπεια ο όποιας μορφής πόλεμος, (εμφύλιος, ή, εθνικός, ή, όποιος άλλος), δεν αποφεύγεται, μέχρι τέλους, (όσες φορές και να αναβληθεί…), αν, παρ’ ελπίδα, «πάει», κάτι, «από στραβά, έως πολύ στραβά». Μετατραπεί π.χ. σε μη ανατάξιμο, (σε τετελεσμένο), γεγονός - [σε απώλεια και δη μεγάλη, (δυσαναπλήρωτη), στο οτιδήποτε…]. Προπαντός αν έχουν τεθεί, ήδη, οι βάσεις του διχασμού. [Αν έχεις καλλιεργήσει ήδη, δηλαδή, συνθήκες διχασμού και μάλιστα μπλοφάροντας, (απλώς και μόνο για να πλουτίσεις από τις συνθήκες αυτές), τα επακόλουθα δεν παραλλάζουν και σε πολλά από σκηνές - από πραγματικές σκηνές «Φαρ Ουέστ»... Όταν π.χ. τα δικά σου παιδιά συνοδεύονται φρουρούμενα σε πανάκριβα βρετανικά κολέγια της ημεδαπής και τα παιδιά των φτωχών και των αδύνατων, όπως και αυτοί οι ίδιοι οι μη έχοντες και οι ανίσχυροι ληστεύονται, βιάζονται, προπηλακίζονται, ενώ, την ίδια, αυτή, στιγμή, οι ξένοι εξαθλιωμένοι «λιάζονται ''με γαλέτα και χυλό''» όπως π.χ. «λιάζονταν» οι εβραίοι στο Άουσβιτς, (περιμένοντας, καρτερικά, το τέλος τους), το τι επακολουθεί, αργά, ή, γρήγορα, οι μόνοι που το αγνοούν είναι οι ανιστόριτοι, καθώς και ο κάθε εκδοχής «Chak Norris». (= Ο κάθε εκδοχής «γιός τού ''πάρτα όλα''»)]: «Ο πόλεμος αρχίζει όταν θέλεις, αλλά δεν τελειώνει όταν θέλεις», όπως επισημαίνει ο Ν. Μακιαβέλι στο έργο του: «Η Ιστορία της Φλωρεντίας (1521 - 1525)».


commentary ©2016 yahooxaxaxouxa.blogspot.gr









Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Από την 27η Απριλίου 2013 και μετά, δόθηκε, για πρώτη φορά, η δυνατότητα σχολιασμού των αναρτήσεων, σε αυτό, εδώ, το ιστολόγιο.

Πνευματικά δικαιώματα © 2010 - 2024 yahooxaxaxouxa.blogspot.com όπου αναφέρεται, σημειώνεται.
To yahooxaxaxouxa.blogspot.com δεν ευθύνεται για το περιεχόμενο και τις υπηρεσίες άλλων δικτυακών τόπων στους οποίους παραπέμπει μέσω «δεσμών» (links).

  © Blogger templates Newspaper III by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP