«Ολίγη» από «σταφύλια της πορδής» με «μπόλικο» Νάιτζελ Φάρατζ... Το αν και σε τι βαθμό απεχθανόμαστε και μάλιστα έμπρακτα την κριτική ελεεινών - από κάθε άποψη ελεεινών εξουσιαζόμενων προς εξίσου ελεεινούς - από κάθε άποψη ελεεινούς εξουσιαστές, προκύπτει, μεταξύ άλλων, κι’ απ’ το, με κάθε κόστος, «ξεμπρόστιασμα» της διπροσωπίας - αν όχι και της πολυπροσωπίας τους… Ιδίως όταν η εκ του ασφαλούς, (η, χωρίς το παραμικρό ηθικό, μα, προπαντός, υλικό κόστος), κριτική, (υπο)βοηθιέται, σήμερα - ειδικά σήμερα, από την κατάχρηση της ανωνυμίας. Γιατί η ανωνυμία, σίγουρα δίνει την δυνατότητα σε όλους μας να κρίνουμε χωρίς φόβο, μα, η εμπάθεια όχι μόνο δεν κρύβεται, αλλά, τουναντίον, με όση μεγαλύτερη ένταση εκδηλώνεται, τόσο αυξάνει τις υποψίες - κι’ όχι τυχαία, βέβαια, από την στιγμή που η έμπλεη ανηθικότητας «ουρά» είναι αυτή, που, κατά κανόνα, βάλλει με σφοδρότητα κατά του εξίσου ανύπαρκτου ...ήθους της «ψαροκεφαλής» - ή κατά μία άλλη έννοια: «φωνάζει ο κλέφτης…», επειδή, προφανώς, δεν τον αφήνουνε «να κλέψει» (κι') άλλο, ή, επειδή «δεν τον παίζουνε πια οι άλλοι “μακροχέρηδες”…»…
Γι’ αυτό δεν διαγράφουμε ποτέ τα όσα αναρτούμε. Δεν συντρέχει και λόγος, εξάλλου, να αναιρείς τον λόγο σου αν αυτός δεν εκφέρεται δίκην αφόδευσης -πόσο μάλλον αν αυτός δεν εκφέρεται για να εξυπηρετηθούν προσωπικές ή επαγγελματικές ή άλλες σκοπιμότητες, (συμφέροντά) σου- αν και η αλήθεια είναι ότι διά της σιωπής, διά της επιλεκτικής, πιο σωστά, σιωπής, «τρώνε», κατά κόρον, οι «κότες», όπως, πολύ καλά, (με στοιχεία…), γνωρίζουμε, εδώ και παρά πολλά χρόνια, μεταξύ άλλων «ορνιθο»λόγων, κι’ εμείς… «Scriptmanent», ( = τα γραπτά μένουν), άλλωστε κι’ όχι μόνο μένουν μα καταχωρούνται κιόλας από την στιγμή που το (δια)δίκτυο μόνο φαινομενικά θυμίζει π.χ. WC- γιατί στην πραγματικότητα μόνο τέτοιο δεν είναι και ευτυχώς, αφού, το να «ξαλαφρώνεις» μέσα - πάνω στον εγκέφαλο ή στην ψυχή του καθενός, ναι μεν επιτρέπεται, αλλά και το «ξεβράκωμα» τέτοιων, (θρασύδειλων υποκριτών), δεν απαγορεύεται, ε … Όποιος και αν θέλει «τραβά το καζανάκι», για να το πούμε και πιο απλά, όχι όποιος και όταν θέλει π.χ. ο κ. Κ. Μητσοτάκης, για να λησμονηθεί έτσι π.χ. η Αποστασία ή π.χ. ο κ. Γριβέας - (εντελώς ενδεικτικές οι ονομαστικές αναφορές, σε κάθε περίπτωση, αφού οι πολίτες «“κοπής”: Ιούδα» άγγιζαν ανέκαθεν το 75%...)…
Ε κι’ αφού «λάθη δεν κάνει όποιος δεν κάνει τίποτα», οφείλουμε να επισημάνουμε το πρώτο μας ολίσθημα - αν και στην ουσία δεν πρόκειται για σφάλμα μα για εκκρεμότητα… Αφού, όμως, «μπήκαμε στον κόπο» να δώσουμε βάση στην είδηση την οποία υπονοούμε, ε, είμαστε υποχρεωμένοι, να σημειώσουμε και την εξέλιξή της - έτσι ώστε να μην παρερμηνεύεται κι’ η στάση μας - δεδομένου ότι όντως δεν «σβήνουμε» το παραμικρό… Αν και η αλήθεια είναι ότι δεν (προ)απαιτείται και καμία ιδιαίτερη οξυδέρκεια για να αντιληφθεί κάποιος ότι μία κυβέρνηση ανάγκης - μία κυβέρνηση η οποία βρίσκεται κάτω από καθεστώς διεθνούς επιτροπείας και τυγχάνει κυβέρνηση συνεργασίας, είναι μία κυβέρνηση, που, ούτε δική της πολιτική ασκεί, (και πράγματι η σημερινή κυβέρνηση στην Ελλάδα είναι εκτελεστικό όργανο της Ε.Ε., σύμφωνα πάντα με τα όσα αδιαπραγμάτευτα και «σικέ» συνυπέγραψε ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου το 2010) - όπως εξίσου αυτονόητο είναι και το γεγονός ότι και η μακροημέρευσή της εξαρτάται από τις αμοιβαίες υποχωρήσεις μεταξύ των πολιτικών εταίρων, (μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων), που την συγκροτούν.
Οπότε, ο διορισμός του κ. Χρήστου Παπουτσή στην Παγκόσμια Τράπεζα, ναι μεν αποτέλεσε αντικείμενο δεύτερης και τρίτης σκέψης για τον πρωθυπουργό, όπως αναφέραμε (κι’) εμείς την 5η Σεπτεμβρίου 2013 μέσα από εδώ, [στ’ αλήθεια ο κ. Α. Σαμαράς βρέθηκε σε δυσχερή θέση εντός της «Νέας Δημοκρατίας», (κόμματος και Κοινοβουλευτικής Ομάδας), για την συγκεκριμένη επιλογή…], μα, τελικά, πρυτάνευσαν τα προσυμφωνημένα μεταξύ Σαμαρά - Βενιζέλου και έτσι, τον Νοέμβριο που μας πέρασε ο κ. Χ. Παπουτσής διορίστηκε στην Παγκ. Τράπεζα. Εκεί γύρω στις 17 Νοέμβριου, (ημέρα επετείου της Γενιάς του ΠολυΤαμείου, συγγνώμη, του Πολυτεχνείου), έγινε ο διορισμός του - παγκοίνως γνωστό, εξάλλου, το ότι ο κ. Παπουτσής, όπως και η κ. Δαμανάκη κ.α. τυγχάνουν «σταφύλια» της συγκεκριμένης «πορδής», συγγνώμη, «οργής»… Πρόκειται για μία ακόμα αλληλοεξυπηρέτηση, (συνηθισμένη π.χ. και σε όλες τις …καλές οικογένειες της Mafiaοι οποίες από τα στενοσόκακα της Σικελίας βρέθηκαν στα σαλόνια της Νέας Υόρκης…), αλλά αν το σκεφτείς πιο ψύχραιμα, (αφέθηκε να εννοηθεί και ανωτέρω…), ναι, μία κυβέρνηση συνασπισμού και μάλιστα μία κυβέρνηση εντολοδόχος των Βρυξελλών με μοναδικό της σύμμαχο αυτή την στιγμή μέσα στην ελληνική κοινωνία την Αστυνομία και τον Στρατό, (αλλιώς γιατί να επιστρατεύει κάθε απεργό, ε;), σαφώς και δεν είναι εύκολο να μακροημερεύσει χωρίς ανάλογες αλληλοϋποχωρήσεις - (αλληλοϋποχωρήσεις οι οποίες σε άλλες εποχές μόνο σαν μία καλή ιδέα για ένα μυθιστόρημα πολιτικής φαντασίας θα χρησίμευαν…)…
Φυσικά τα αίτια θανάτου τού 85χρονου Αριέλ Σαρόν… Αν και βαριά άρρωστος τα τελευταία εφτά με οκτώ χρόνια…
Μεγάλη η συμβολή του στην Σφαγή στην Κίμπια, σαν επικεφαλής της Μονάδας "101" των ισραηλινών Ειδικών Δυνάμεων, τον Οκτώβριο του 1953… Ικανός στρατιωτικός…
Η αδράνεια, ή, η παρασκηνιακή του δράση σαν υπουργού Άμυνας του Ισραήλ στην Σφαγή στην Σάμπρα και στην Σατίλα το 1982 αποτελεί μέχρι σήμερα ένα από τα πλέον απτά δείγματα του τι σημαίνει διπλωματία του αίματος πίσω από τις «κουίντες». Με την αξιοποίηση του μένους τρίτων, (βλ. χριστιανών εθνοφασιστών), ή …τρίτων - αν ληφθεί «τοις μετρητοίς» υπόψη το γεγονός ότι ο Α. Σαρόν υπήρξε ακροδεξιός…
Η θητεία του σαν υπουργού Οικισμού, [ή πιο σωστά (επ)οικοικισμού;] -Στέγασης και Κατασκευών- του Ισραήλ, την δεκαετία του ’90 είναι ένας ακόμα αξιομνημόνευτος σταθμός του. Εκατοντάδες ισραηλινούς εποίκους «φύτεψε» με τις οικογένειές τους σε σπίτια στα παλαιστινιακά εδάφη από την στιγμή που η χρησικτησία μέσω της επίκλησης των δικαιωμάτων …μειονοτήτων, …φυλών κ.α. είναι ένας από τους πλέον αποτελεσματικούς τρόπους προσάρτησης γης…
Η απορία για το γεγονός ότι ο θάνατος του Σαρόν δεν επήλθε από ηθικά αίτια, ωστόσο, δεν έχει να κάνει τόσο με τα προηγούμενα -όπως θέλει, άλλωστε, εκλαμβάνει ο καθένας τον, με τριτεγγυητή made in USA, πατριωτισμό…- όσο με κάποιες εμπλοκές του ίδιου και συγγενών του -των παιδιών του, για την ακρίβεια- σε οικονομικά σκάνδαλα ύψους αρκετών εκατομμυρίων δολαρίων. Σιτάρι, ελληνικά νησιά κ.α. Εκλαμβάνονται κι' αυτές οι υποθέσεις σαν εθνικές, άραγε; έχασαν και για τέτοιες υποθέσεις την ζωή τους ισραηλινοί στρατιώτες;
Φυσικά τα αίτια θανάτου του Αριέλ Σαρόν (!)
Γιατί, οι παλαιστίνιοι, μόνο για τους διεθνοφασίστες δεν είναι σήμερα -ειδικά σήμερα…- απόλυτα εξακριβωμένο για ποιον λόγο πολεμούν. Το Λονδίνο είναι μία από τις κυριότερες έδρες εξαγωγής διεθνοφασισμού, όπως γνωρίζουν αρκετοί, μόνο που στο Λονδίνο οι 13χρονοι έπαιζαν ανέκαθεν π.χ. μπάλα χωρίς να περνά «κάθε τρεις και λίγο» απ’ την γειτονιά τους κι’ από ένα άρμα λιώνοντας κάτω από τις ερπύστριες την μπάλα τους…
Ή δεν οφείλεται στην περιβόητη Βρετανική Κοινοπολιτεία το λουτρό αίματος που ρέει σαν ποτάμι από το 1948 μέχρι σήμερα στην Μέση Ανατολή; Άσχετο, τώρα, αν την «σκυτάλη» του προστάτη εύπορων «κορασίδων» στην Λωρίδα της Γάζα ανέλαβαν στην συνέχεια οι Η.Π.Α....
Πράγματι, θυμίζει σε πολλά οίκο ανοχής, το Ισραήλ, σαν κράτος - προπαντός για όποιον δεν υποτιμά το γεγονός ότι οίκος ανοχής χωρίς πούστη, («λεκανατζού»), πουτάνα και ρουφιάνο, δύσκολα παραμένει ανοιχτός για πολύ… Για να «λαδώνει» την αστυνομία, (βλ. ...διεθνείς Οργανισμούς εξυπηρέτησης συμφερόντων των Η.Π.Α. και ελαχίστων απ' τους συμμάχους τους…), χρειάζεται ο χαφιές, καθώς η πόρνη ισοπεδώνει οικισμούς ντυμένη «τζάμπα μάγκας» όπως είναι κάθε ψευτο«νταής» που έχει μονίμως από πίσω του την Ουάσιγκτον και τα «τσιράκια» της με μεγαλύτερο όλων την Σαουδική Αραβία - όσο για τον κίναιδο τώρα, ε, όλο και κάποιος πρέπει να στέλνει ανταποκρίσεις π.χ. από τον Λίβανο στο CNN με όση από την …αλήθεια επιτρέπουν οι ύψους εκατομμυρίων δολαρίων επιταγές τις οποίες κόβει απ’ το καρνέ του το κραταιό εβραϊκό λόμπι «μοιράζοντας» απλόχερα ...σιγουριά (;) τόσο στον εκάστοτε υποψήφιο πρόεδρο των Δημοκρατικών, (κυρίως των Δημοκρατικών…), όσο και των Ρεπουμπλικάνων…
Θυμίζει και την Ελλάδα, λίγο πολύ, το Ισραήλ, όμως. Γιατί «πόσο ν’ αντέξουνε ο Μάρκος κι’ ο Τσιτσάνη/ δεν έχουν κάνει ούτε ένα video clip», (Τζίμης Πανούσης).
Ε ναι, το Ολοκαύτωμα για τους ισραηλινούς τείνει να γίνει ότι περίπου έχει «καταντήσει» για τους έλληνες ο Παρθενώνας, οι Δελφοί, ο Δημόκριτος, ο Αριστοφάνης, η Δήλος, ο Πυθαγόρας... Άλλοθι για εγκλήματα, ξεπεσμό, κλοπές, όπως βέβαια κι’ ένα πρώτης τάξεως «in» κοστούμι για όσους πάσχουν από κόμπλεξ κατωτερότητας…
Είναι και σαν τα παντελόνια λίγο πολύ οι στολές, (πρέπει και να τα τιμάς αν τα φέρεις), και οι μόνοι ισραηλινοί, δυστυχώς, που τιμούν το Ολοκαύτωμα τα τελευταία χρόνια είναι, οι αρνούμενοι να υπηρετήσουν έναν στρατό ο οποίος όλο και λιγότερα έχει να ζηλέψει με την πάροδο των ετών από τα "SS". Ειδικά για όσους γνωρίζουν π.χ. τις μεθόδους ανακρίσεων της ισραηλινής Αντικατασκοπείας…
Όπως και να’ χει, πάντως, το μάτι διαρκώς θα γεμίζει αίμα απ’ το άδικο, αφού η άρνηση στις παραδόσεις, στο θρήσκευμα, στον πολιτισμό των αράβων στην Δυτική Όχθη επιβάλλει την αντίσταση μέχρι να γίνει σεβαστό το αυτονόητο δικαίωμα των παλαιστινίων στην ανεξαρτησία και στην αυτοδιάθεσή τους. «Το γινάτι βγάζει μάτι» όπως ξέρουν καλύτερα από τον καθένα οι ψύχραιμες πολιτικές φωνές στο Ισραήλ και όχι μόνο (…) και «βγάζει μάτι» επειδή όταν έχεις ν' αντιμετωπίσεις έναν Στρατό με τέτοιες και τόσες ...διεθνείς πλάτες, ε, τότε, όσο και να μην το θες, είσαι αναγκασμένος να προβαίνεις και σε απονενοημένα διαβήματα όπως είναι τα χτυπήματα κατά αμάχων - ιδίως όταν το ίδιο κάνει ο τακτικός ισραηλινός Στρατός στους οικισμούς σου...
Αλλά ναι, ο Αριέλ Σαρόν υπήρξε στ’ αλήθεια ένας ισραηλινός ηγέτης ο οποίος αξιοποίησε όσο λίγοι την ανυπαρξία αντίπαλου δέους στην διεθνή κονίστρα μετά το 1992… Απόδειξη και το γεγονός ότι μέχρι κι’ ο διπλωματικός σάκος της Αθήνας άρχισε να γίνεται ολοένα και πιο ελαφρύτερος χρόνο με το χρόνο, (την τελευταία 20ετία), προς τους πάλαι ποτέ ομογάλακτούς μας παλαιστινίους.
Κι’ όχι μόνο λόγω των άδειων πολιτικά πουκάμισων που αναρριχήθηκαν στην εξουσία εδώ, αλλά και λόγω της ραγδαίας εξάπλωσης του διεθνοφασισμού ο οποίος όχι μόνο τους εθνοφασίστες έφερε ξανά στην επιφάνεια, (ποιός «όρχις “καμπανίζεται”» μόνος του, άλλωστε;), αλλά ...χάρισε (και) στους άραβες μία πλειάδα σχιζοφρενών πολιτικά …υποστηρικτών τους - ...υποστηρικτών οι οποίοι και με τα εθνικοαπελευθερωτικά Κινήματα έχουν μία «αλλεργία», («αλλεργία» την οποία πολλοί ηγέτες κρατών στην «πατούσα» των Η.Π.Α. -βλ. Λατινική Αμερική- έχουν καυτηριάσει τα τελευταία χρόνια …), αλλά και την υποστήριξη των αράβων με φάρμακα και άλλο, επιτρεπόμενο από το ισραηλινό Πολεμικό Ναυτικό, (!), υλικό-ειρηνικό σε κάθε περίπτωση υλικό- δεν αρνούνται. Για να εκλέγεσαι, κακά τα ψέματα, σήμερα, πρέπει να είσαι πολιτικά ερμαφρόδιτος (political bisexual)…
Με κάτι τέτοιους …υποστηρικτές …εξελίχθηκαν και οι φυλές των ινδιάνων στην Αμερική σε τουριστική ατραξιόν, αλλά, ευτυχώς, εκεί, όπου κατάλαβαν έγκαιρα τι σημαίνει η παροιμία: «τι τους θέλεις τους εχθρούς, άμα έχεις τέτοιους φίλους», (π.χ. Περού, Μεξικό κ.α.), η διαφορετικότητα και σεβαστή έγινε και τον …πολιτισμό του νικητή εξευτέλισε... Πάλι καλά, γιατί χρήσιμα τα φάρμακα και το αλεύρι αλλά και τα κιβώτια με τα όπλα και τις σφαίρες είναι εξίσου σημαντικά σ' ένα πλανήτη όπου ο διεθνής χωροφύλακας ελέγχει γη, αέρα και θάλασσα λες και το parking του στην Αλαμπάμα φτάνει π.χ. μέχρι το Σινικό Τείχος…
Από το ποιοι παρέστησαν στην κηδεία του Σαρόν προκύπτει και το ποιοι ακριβώς εγγυώνται το ελαφρύ χώμα που θα τον σκεπάζει, αφού, πράγματι τα εγκλήματα πολέμου δεν είναι όλα ίδια αν ελέγχεις τους 750 από τους 1000 φακούς οι οποίοι ζουμάρουν πάνω σ' αυτά… Διπλή απόδειξη και η αστραπιαία, σχεδόν, (ανα)μετάδοση παγκοσμίως της διασκευής του «Wrecking Ball» της Μάιλι Σάιρους από μία ισραηλινή, η οποία «ακτιβίζει» με την γύμνια της την δύσκολη ζωή των ισραηλινών εποίκων τους οποίους, λέει, όλοι μισούνε…
Οπότε μάλλον θα έρθει και η μέρα που θα «ακτιβιστεί» ανάλογα - αν όχι και με κανένα όργιο με γομάρια και «φακλάνες» κι' η δύσκολη ζωή που περνάνε οι πράκτορες της Mossad και της CIA μέσα σ' ανήλιαγα δωμάτια… Να γιατί επιβάλλεται εδώ και χρόνια να «πυροβολείς»πρώτα και μετά να ρωτάς ποιος είναι όταν σου «επιδεικνύουν» την ...μη κυβερνητική (υπερ)κυβερνητική ταυτότητα: «ΑχΤιΒι(α)σμός», αλλά, τέλος πάντων…
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ 2: Η γραπτή απόδοση τών στίχων μέρους ή ολόκληρων τραγουδιών έγινε από το yahooxaxaxouxa.blogspot.gr και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει, ή, δεν εκφράζει, κατ' ανάγκη, τους δημιουργούς τους.
Αναρτήσεις
