«Κομματάκι αργά», θ’ αρχίσουν «ν’ ακούν “Διάφανα Κρίνα”», (π.χ. : «Άραγε θα θυμάται κάποιος τ’ όνομά μας;»), οι κ. κ. Α. Σαμαράς, Β. Βενιζέλος, Φ. Κουβέλης, όπως προκύπτει, μεταξύ άλλων, και από το τί τις κάνουν «τις λεμονόκουπες» Βρυξέλλες, ή, Ουάσιγκτον -κι’ όχι μόνο, (…)- αφότου, (πρώτα), «τις στύψουν» καλά…

Η χώρα μας, («μτφ»: η Ε.Ε.), «διέρχεται κρισίμους στιγμάς και τα τέκνα μας», («μτφ»: το αεροπλανοφόρο «Nimitz»), στερούνται μαρμελάδας βερίκοκου. «Γρηγορείτε!»

η ελληνική Ακροδεξιά
για την Ε.Ε.

Χαρακτήρα ανάλυσης στοιχήματος προσλαμβάνουν από τον Μάιο του 2010 και μετά οι εκτιμήσεις οι οποίες εξαντλούνται στην απαρίθμηση των συνεπειών που θα έχει στο εσωτερικό της χώρας τυχόν καταψήφιση της «καθ’ εξάμηνο» -κατά μέσο όρο- προσεχούς -σαν το γνωστό κινηματογραφικό μότο: «δύο έργα από προσεχώς»- δανειακής Σύμβασης του λεγόμενου «Μνημονίου» καθώς και στην αποτύπωση των διαλυτικών φαινόμενων που παρατηρούνται μέσα στις κοινοβουλευτικές ομάδες, κυρίως, των κομμάτων με μεταπολιτευτική πορεία: «Dr Jekyll and Mr Hyde», παραμονές καθεμιάς από τις κρίσιμες, (για ποιόν άραγε;), αυτές ψηφοφορίες.

Κι’ όχι πως «αναδύει» δυσάρεστα στις πολιτικές αναλύσεις το «άρωμα» π.χ. από το  «Πάμε Στοίχημα» - όχι... Όταν μάλιστα οι εκλογικοί νόμοι νοθεύουν την λαϊκή βούληση έτσι όπως αλλοιώνουν τα αποτελέσματα των ποδοσφαιρικών αγωνιστικών «ουκ ολίγα» διαιτητικά «τρίο» εδώ και στο εξωτερικό; Αλίμονο… Δίχως να συνυπολογίζονται σ’ αυτά και «οι λοιποί» …παράγοντες της δημοκρατίας όπως είναι π.χ. ο κ. Κόκαλης - του Πρωταθλήματος, όπως ήταν ο κ. Κόκαλης - της Οικονομίας όπως παραμένει ο κ. Κόκαλης… Των προσωπικοτήτων που κοσμούν (;) «τρόπον τινά» τους πυλώνες της δημόσια ζωής σ’ έναν τόπο...

Επειδή, ωστόσο, είναι γνωστό όχι μόνο από την πολιτική ή οικονομική ανάλυση μα και από την ψυχανάλυση, ότι για κάθε δεδομένο, υπάρχουν συγκεκριμένα ζητούμενα και ότι ποτέ αυτά, (τα δεύτερα), δεν αφορούν έτσι, αόριστα και συγκεχυμένα σε όποιο/α απ’ τα πρώτα۠   μόνο ανούσια δεν θα ήταν -κατά πως δείχνουν (και) τα προαναφερόμενα - η αναζήτηση του συγκεκριμένου: Τι ακριβώς διακυβεύεται, συνεπώς, από τυχόν καταψήφιση μίας από τις διαδοχικές αυτές δανειακές Συμβάσεις που συζητείται (ή «συζητείται»;) «κάθε τρεις και λίγο» στο Κοινοβούλιο και προπαντός για ποιόν, (διακυβεύεται ότι διακυβεύεται);

Μιας και δεν μπορούμε να τυπώσουμε ούτε νόμισμα πια, δικαιολογούμε αλλιώς την βουλευτική μας αποζημίωση, τώρα: «Τυπώνουμε φάσκελα και τα ανταλλάσουμε» η μία στον άλλο…

Α. Σαμαράς - Β. Μεϊμαράκης

Ανιστόρητη και το πιθανότερο σκόπιμη εθελοτυφλία θα επιδείκνυε όποιος επιχειρούσε να προσδώσει πολιτικό στίγμα π.χ. στα όσα διημείφθησαν μεταξύ του πρώην υπουργού Οικονομικών και στελέχους του Πα. Σο. Κ. κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου και της βουλευτή του Συ. Ριζ. Α. κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου, με αφορμή την περιβόητη πια Λίστα Λαγκάρντ, στην Επιτροπή Θεσμών & Διαφάνειας της Βουλής, τον περασμένο Οκτώβριο. Διότι αυτό είναι και το πιο πρόσφατο μα ενδεικτικό «κρούσμα» προστασίας ιδιωτικών συμφερόντων στα τόσα και τόσα ανάλογα, («κρούσματα»), που έχουν «ξεσπάσει», σε επίπεδο κορυφής, εδώ…

Δεν πρόκειται εξάλλου για υπεξαίρεση ή πλαστογράφηση ενός απλώς καταλόγου η οποία έγινε για λόγους π.χ. εθνικής ασφάλειας, (που και αυτό θα ήταν μία δυσερμήνευτη πράξη για τους κατά κανόνα ανεπίδεκτους πολιτικής μάθησης ακαδημαϊκούς: ποινικολόγους κ.α.), μα για το πλέον επίκαιρο και αντιπροσωπευτικό δείγμα του ρυθμού με τον οποίο η ηθική (παρ)ακολουθεί την οικονομική κατάπτωση, (χρεοκοπία), την τελευταία 20ετία, στην Ελλάδα. Αποκορύφωμα του εσμού αυτού είναι περιπτώσεις σαν κι’ αυτή του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου. Ή ένα επιπλέον «κερασάκι στην» Μεταπολιτευτική «τούρτα», (την δυσώδη, συχνάκις).

Πού χώρος για πολιτικό στίγμα σε «αναμετρήσεις» σαν και την προηγούμενη, λοιπόν, μέσα σε ένα πολιτειακό πλαίσιο το οποίο έχει προ καιρού μετατραπεί σ' έναν κοινότυπο, («μπακαλίστικο»), μηχανισμό διαχείρισης ιδιωτικών υποθέσεων οι οποίες αφορούν και τους ξένους; Οπότε, ποιες και οι δυνάμεις εκείνες που απειλούν την δημοκρατία σε καιρούς κατά τους οποίους η λαϊκή βούληση δεν παίζει τον παραμικρό ρόλο; Ή αν παίζει τότε τι δεσμεύει τον κ. Σαμαρά σήμερα αν όχι η διακρατική συμφωνία που υπέγραψε με την «Τρόικα» ο κ. Παπανδρέου; Και τι εγγυάται ότι δεν θα αποτελούσε «βαρίδι» και για τον κ. Τσίπρα το «φιρμάνι» αυτό; 

Συμφωνα, πάντως, με την εκτίμηση του δικού μας «Οίκου Αξιολόγης», ο μόνος, ίσως, «Οίκος Ανοχής» στον οποίο …απειλείται «η παρθενία των …κοριτσιών», τελευταία, είναι ο ελληνοαμερικανοευρωπαϊκός, («οίκος Ανοχής»)…

το Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού
για την Ε.Ε.

Μόνον ανέξοδη δεν είναι, παρ’ όλα αυτά, η επικοινωνιακή πολιτική. Πόσο μάλλον όταν εξυπηρετεί και την ακύρωση, (ή την αυτοακύρωση;), του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Δεν συγκροτεί όμως πολιτική η (ανα)παραγωγή ήχου και εικόνας με τα όσα, (λίγα), «ακροβατικά» μπορούν να κάνουν ακόμα οι ημεδαποί «λέοντες» οι οποίοι, σημειωτέον, είναι, ήδη, σικέ, («ξεδοντιασμένα θηρία»): Από το 1989 κάποιοι, (λίγοι), από αυτούς, (ανύπαρκτο σχεδόν το περιθώριο άσκησης εξωτερικής πολιτικής με τις Η.Π.Α. να κυριαρχούν μόνες τους) - αρκετοί μετά το 2001 που το Δίκαιο της Ε.Ε. υποσκέλισε τα εθνικά Δίκαια, (Εργατικό κ. α.), και όλοι, σχεδόν, τώρα…

Πλείστοι όσοι οι σοβαροί λόγοι που συντρέχουν, εν ολίγοις, για να μην πέφτει, σχεδόν, ποτέ, έντονα το φως τον προβολέων πάνω στους δρόμους που κατέληξαν μονόδρομοι: Τόσο των (μονο)δρόμων με ευρωπαϊκή «χάραξη», (όσον αφορά στην οικονομία), όσο και με υπερατλαντική, (όσον αφορά στην άμυνα). Και πόσοι αμφιβάλλουν για το γαρμπίλι με το οποίο ασφαλτοστρώνονται οι μονόδρομοι; Θέμα χρόνου δεν ήταν, άραγε, η άνοδος στην πρωθυπουργία ενός μεγάλου διεθνιστή, όπως ήταν ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου, να απαντηθεί, σε επίπεδο λαϊκής ετυμηγορίας, εδώ, με την είσοδο, (λίγο μετά), στην Βουλή, των ντόπιων θιασωτών ενός μεγάλου εθνικιστή όπως ήταν π.χ. ο Α. Χίτλερ;

Ικανές και αναγκαίες συνθήκες για ν' ανοίξουν ζαχαροπλαστεία απέναντι από το κεντρικό ζαχαροπλαστείο της «24ης Ιουλίου 1974» και «να κάνουν χρυσές δουλειές», εξάλλου, είναι κι’ αυτά: Το να λέει, δηλαδή, ο κ. Παπακωνταντίνου «ότι θέλει» - το να κάνει, επίσης, ο κάθε πολίτης, «ότι του καπνίσει». Εύκολα ξεχνιέται π.χ. η κατά Μανώλη Ρασούλη «λογική του καριόλη» τις παρελθούσες δύο και πλέον δεκαετίες «εν Ελλάδι»; Μα στο ρήμα «γουστάρω» συγκλίνουν ο φασισμός με την αναρχία ή αλλιώς πως η αντι-πολιτική με την α-πολιτική. Αναμενόμενο δεν ήταν συνεπώς να γίνει και για την βάση ιδιωτική υπόθεση το πολίτευμα άπαξ κι' έγινε, (έτσι), για την κορυφή; 

Κι' «ο επίσημος εραστής τής Ελλάς» έχει αλλάξει την κατάσταση της σχέσης του σε «δεσμευμένος» μα «συνουσιάζεται και με ανεπίσημους εραστές η Ελλάς, όπως, όλες, σχεδόν, οι φίλες της, γνωρίζουν»… 
 

Γεωργία Μαρτίνου

Και πότε, ε; Σε μία εποχή, (συγκυρία), κατά την οποία ο κατακερματισμός των μαζών σε επίπεδο λόγου, (επηρεασμού), καθώς και έργου, (νοοτροπίας), είναι όχι μόνο τεχνολογικά εφικτός μα και πολύπτυχα αξιοποιήσιμος: Τόσο εμπορικά, όσο και ελεγκτικά, (αστυ-νομικά). Και με μηδενικό, σχεδόν, κόστος, σε σχέση με το παρελθόν. Μα θα ήταν και ανέφικτος, αν μη τι άλλο, ο τάχιστος και εκ βαθέων εκφασισμός ή αποθράσυνση, (το ίδιο κάνει), της κοινωνικής μονάδας, αν αυτή αδυνατούσε να μιλά δημοσίως για τα ιδιωτικά της. Κάτι άλλο απασχολούσε «την πλέμπα» και προ διαδικτύου; Όχι. Το τι κάνει π.χ. η κόρη του Προέδρου της Βουλής «την έκαιγε».

Ε, τώρα, η δυνατότητα αυτή, έχει διευρυνθεί μεν, μα, «ω της συμπτώσεως» που λένε, τα δημοκρατικά, (ατομικά, συλλογικά κ.α.), δικαιώματα, έχουν, περαιτέρω, περισταλεί. Παράδοξο μα όχι και τόσο παράδοξο για όσους αναλογίζονται ποια θα ήταν τα περιθώρια άσκησης πολιτικών μονοδρόμου χωρίς την ταυτόχρονη απασχόληση - δυνατότητα απασχόλησης των μαζών π.χ. με τον ομφαλό τους. Και τεθωρακισμένα άρματα να κατεβάσεις στους δρόμους τώρα, δύσκολα - πολύ δύσκολα οι ατομικές ανα-γνώσεις, αντι-δράσεις (ξανα)γίνονται συλλογικές. Κι’ όχι μόνο σε πραγματικό επίπεδο, μα και σε φαντασιακό...

Γι’ αυτό και οι τελευταίες ευρωεκλογές, (Μάιος & Ιούνιος 2012), «βαφτίστηκαν» εθνικές; Για τους προσχηματικούς, έναντι του κοινού υποσυνειδήτου, λόγους; Μέσα στον μανδύα της δήθεν εθνικής αυτοδιάθεσης ή βουλής - βούλησης κρύβει ακόμα την «γύμνια» της η διεθνής, (αμερικανική και ευρωπαϊκή, εγγύτερα), δικτατορία; Ή, αν το ανωτέρω είναι μία ακόμα ακραία θέση, τότε γιατί δεν εφαρμόζει το πρόγραμμά του ο κ. Σαμαράς; Δύναται να το κάμει; Προς τι οι εκλογές τότε; Γιατί, επίσης, γίνονται διαδηλώσεις; Τι σημαίνει απεργία σήμερα; Έτσι, (με τέτοιας μορφής αντι-δράσεις), αποτινάσσεται «κάτι» που ούτε με δημοκρατία μοιάζει πια;

Πολλοί ρεμπεσκέδες γίνονται επαναστάτες μόλις τους αφήνουν ατάιστους, μα ούτε ένας, σχεδόν, απ’ αυτούς, δεν μένει για πολύ πίσω από τα οδοφράγματα αν ο καιρός δεν είναι αίθριος, ή, ελαφρώς, (αλλά μόνον ελαφρώς ε), νεφελώδης…

η Ν.Δ. για την Ε.Ε.

Πολλά προηγήθηκαν «κατά τας γραφάς» μέχρι να καταστούν ΚΙ’ εδώ πάνοπλοι επιχειρημάτων τα τελευταία χρόνια οι όψιμοι κατήγοροι του δημοκρατικού πολιτεύματος. Δεν θα αρκούσαν όμως π.χ. δύο και μόνο μεγάλοι ανεμομείκτες, (ανεμιστήρες), π.χ. έξω από την Πλ. Συντάγματος για να σκορπίσουν στις τέσσερις γωνίες του ορίζοντα τα έγγραφα αιτήματα των συχνών πελατών «της οδού Φυλής»; Δεν «θα γελούσε κι’ ο κάθε πικραμένος» τότε, όσον αφορά στο ποιοι μιλάνε σήμερα για πολιτικές «πόρνες»; Μα οι μέχρι πρότινος τακτικοί τους πελάτες… «Οι κοπέλες στα κόκκινα φανάρια» σιωπούν μόνο, όπως θα παρατηρούσε π.χ. ο κ. Θ. Πάγκαλος.

Αν και το ίδιο θα επισήμαινε και η Γαλάτεια Καζατζάκη... Αν μιλούσαν, εξάλλου, «οι μαντάμες», τότε ο εμφύλιος θα ήταν, πάλι, προ των πυλών. Καλά κάνουν και «ποιούν την νήσσα», λοιπόν. Τους ρυθμούς με τους οποίους «πάχαιναν οι αγελάδες» τις δύο τρεις τελευταίες δεκαετίες παρακολουθούσε κατά πόδα και ο ρυθμός με τον οποίο φούσκωνε από υποσχέσεις για μια ανέφελη ζωή το «στέρνο» των φιλολαϊκών «πετεινών» εδώ. Ε ναι. Και το αν και κατά πόσο ήταν ανόητοι ή προδότες όσοι διόγκωναν όλη αυτή την περίοδο τις δημόσιες δαπάνες περιορίζοντας δραστικά τις ιδιωτικές επενδύσεις το γνωρίζουν, κυρίως, οι αμερικανικές κι’ οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές...

Γι’ αυτό είναι για όλους, (Δεξιά - Κέντρο - Αριστερά), προτιμότερο «το σιγάν» απ’ το: «αχ γειά σας, τι κάνετε; εγώ μόλις τώρα ήρθα απ' το χωρίο μου και δεν ξέρω και πολλά». Αλλά ναι, η δημοκρατία ποτέ και πουθενά δεν ήταν αυτό που από έδρας διδάσκεται. Απορίας άξιον είναι, όμως: Ποιο ακριβώς πολίτευμα και πού - πότε ήταν στην καθημερινότητα αυτό που περιγράφεται στις φυλλάδες; Αλλά το θέμα ή μάλλον το προς επίλυση πρόβλημα, (για ποιούς, αλήθεια;), εδώ, ήταν - είναι ένα: Να μένει στο απυρόβλητο «η παράγκα». Διότι όπως και στο ποδόσφαιρο, έτσι και στην πολιτική, «η παράγκα», (βλ. διαιτητές), ήταν πάντα αυτή που μετέτρεπε «το κρασί σε ξύδι».

Πολλά άνθη θα δείς στο δρόμο σου πηγαίνοντας απ’ «την Βρετανική Κοινοπολιτεία των …λαών, στην Ευρώπη των …λαών», μα έχε υπόψη σου ότι και στα νεκροταφεία οι βουκαμβίλιες είναι χάρμα οφθαλμών τα απογεύματα...
 

Β. Βενιζέλος - Φ. Κουβέλης

Καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες είναι η αλήθεια ο κ. Σαμαράς όσον αφορά στην αποσιώπηση των περιθωρίων που του αφήνουν «οι παράγκες» Βρυξελλών και Ουάσιγκτον για κάτι πιο απτό πέρα από τον στόχο να βγει επιτέλους η χώρα στις αγορές ξανά, (να μπορεί δηλαδή να δανειστεί), μα ρισκάρει. Διότι δεν είναι βέβαιο ότι το εκλογικό σώμα θα παραμένει ψύχραιμο ως τότε που θα επιτευχθεί ο στόχος αυτός. Το χρέος εξάλλου είναι αδιατήρητο χωρίς νέο ή νέα «κουρέματα» και μερική μα γενναία διαγραφή του. Σε τι ελπίζει λοιπόν ο κ. Σαμαράς; Τι ακριβώς τον εξυπηρετεί πολιτικά η διαχείριση «μίας τόσο κακομεταχειρισμένης κοπέλας»;  

Διότι αυτά που βρήκε η κυβέρνηση που σχηματίστηκε το καλοκαίρι του 2012 μόνο με ανήλικο κορίτσι που εργαζόταν εξαναγκαστικά σε οίκο ανοχής π.χ. στο λιμάνι της Αμβέρσας μπορούν να συγκριθούν. «Τι να πρωτοράψεις, αιδοίο, ή πρωκτό;» Μα δεν συμμαζεύεται καν «αυτή η σορός του …πάθους». Και δεν μπορείς και να μιλήσεις όσον αφορά στις διευθετήσεις στις οποίες προέβη ο κ. Γ. Παπανδρέου αναφορικά με τα εξωτερικά θέματα και την άμυνα. Διότι τι να πεις όταν ο Λευκός Οίκος «μαλώνει» διαρκώς και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο το Βερολίνο υπέρ μας; Συμφέρει «να μαρτυρήσεις τ’ αληθή»; Ακόμα τουλάχιστον, όχι, δεν θα ήταν συνετό...

Όλοι «σε φτύνουν» «εν Αθήναις», όμως. Τυχαία; Ή «ψιχαλίζει»; Και ναι μεν το γιγαντιαίο ποσοστό της ελληνικής παραοικονομίας εδώ κι’ αλλαχού (επ)αρκεί ακόμη έτσι ώστε να μην εξωθηθούν τα πράγματα στα άκρα, (αν και η μιζέρια βέβαια αμβλύνεται και λόγω διαδικτύου στις μέρες  - νύχτες μας), μα μέχρι πότε «τα σεντούκια» θα είναι «βαριά»; Γιατί σίγουρα η χώρα θα βγει από το τέλμα κάποια στιγμή. Ίσως και μέσα στο 2013. Η άνευ προηγούμενου αναδιανομή εισοδήματος που συντελέστηκε μέσα σ’ αυτή την διετία - τριετία, ωστόσο, σε τι ακριβώς θα εξυπηρετήσει τους έλληνες πολίτες; Και ποιους ακριβώς, (εξ αυτών); Δεν είναι εύλογα τα ερωτήματα αυτά; 

Άλλο «φωτιές στον Πύργο», «Γρηγορόπουλος» και «Mall» κι’ άλλο «Marfin», καθώς θα’ λεγε κι’ ένας ευτραφής, (παθός και μαθός, ή …απλώς, αμερικανόπληκτος), V.I.P. «εις την» Ραφήνα…

το Κ.Κ.Ε. για την Ε.Ε.

Διότι, πολιτικοί οι ως άνω προβληματισμοί, αναμφίβολα, είναι, μα ο σημερινός πρωθυπουργός, μάλλον, πιστεύει σε θαύματα. Κι’ όχι τόσο επειδή λησμονά σε ποιόν ακριβώς τομέα εξυπηρέτησε την Ελλάδα η ένταξή της στην Ε.Ο.Κ. το 1981, (στο τομέα της εξωτερικής πολιτικής και μόνο την εξυπηρέτησε τότε), μα επειδή αγνοεί ή γνωρίζει μα αρνείται να παραδεχθεί ότι χαμένες θα πάνε αργά ή γρήγορα ΚΑΙ οι  θυσίες που κάνει ο ελληνικός λαός για την σωτηρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διότι γι’ αυτό «χύνεται» τόσο «αίμα και δάκρυ» την τελευταία τριετία ΚΙ’ εδώ - όχι για την χώρα. Κι’ αποκλείεται να το αγνοεί αυτό ο κ. Σαμαράς.

Αφού όμως επιμένει να ευελπιστεί στο αδύνατο και μάλιστα σε ουτοπία που αφορά πειραματισμούς, (τέτοιο τεστ είναι «το ζόμπι» του ευρώ μιας και πρόκειται για εφαρμογή ενιαίας κατ’ ουσία νομισματικής πολιτικής μέσα σε χώρες με σαφώς ετερόκλητες παραγωγικές βάσεις και ως εκ τούτου ανάγκες όσον αφορά στην άσκηση της εισοδηματικής τους πολιτικής), εξακολουθεί να παριστάνει τον πρωθυπουργό μίας χώρα που από την ένταξή της στον Ο. Ν. Ε. και μετά εμφανίζει και στο πολίτευμα τεράστιο έλλειμμα - όχι μόνο στην οικονομία. Και υπό επιτροπεία μάλιστα, τώρα, όσον αφορά στο χρεοστάσιό της. Ποιο το περιθώριο άσκησης πολιτικής υπ’ αυτές τις συνθήκες;

Το τι ακριβώς διακυβεύεται κάθε φορά που έρχεται προς ψήφιση στην Βουλή μία από τις «Μνημονιακές», (δανειακές), Συμβάσεις, ως εκ τούτων, θα γίνει ευρέως ή 100% γνωστό όταν η κρίση «χτυπήσει» το ευρώ «στο μυοκάρδιο». Στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Γερμανίας, δηλαδή. Κάποιος πρέπει να κυβερνά και το ευρωπαϊκό «τιμάριο» εδώ, (στον Νότο), «μέχρι τότε», όμως, ε; Και «φρόνιμο είναι» αυτός ο κάποιος να είναι αρεστός και στην Ουάσιγκτον, (όχι μόνο στις Βρυξέλλες), ε; Δύσκολο αυτό καθώς δείχνουν (και) οι «τυφλές» ή μή βομβιστικές επιθέσεις που άρχισαν ήδη να (παρ)ακολουθούν (;) την προσεχή ατζέντα του Υπ. Εξ…

Τατσόπουλος Κασιδιάρης Facebook Twitter

  

  




text ©2013 yahooxaxaxouxa.blogspot.gr