Σίγουρα θα πεθάνει κι’ η Μαρινέλλα μα πώς να πάς στην κηδεία της αν δεν είσαι από πριν 100% σίγουρη, σίγουρος ότι δεν θα σηκωθεί να τραγουδήσει κι’ εκεί live - έ;

Κι' αν η Μαρινέλλα
τραγούδησει live
και στην κηδεία της;

Λες κι ήτανε χθες ή ήταν όντως (χθες), έ; Πράγματι, σαν χθες πέρυσι το βράδυ - νωρίς το βράδυ, (ναι, της 25ης Σεπτεμβρίου 2024), απέτυχε (δεν κατάφερε) να πεθάνει πχ σαν πάμφτωχη μάνα η Μαρινέλλα πάνω στην σκηνή του Ωδείου Ηρώδου Αττικού, [όπου είχε ανεβεί για να εξασφαλίσει ακόμη και τώρα (στην τόσο προχωρημένη ηλικία της) ένα κομμάτι ψωμί κι’ ένα μπουκάλι γάλα για τα παιδιά της μιας κι' είναι και πολύτεκνη] (!)

Άλλοι, άλλες πάλι δεν σταθήκανε τόσο άτυχοι, τόσο άτυχες, αντίστοιχα, πέρυσι. Ή μήπως τόσο τυχεροί, τόσο τυχερές;

ΕΛΛΑΔΑ - ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Περνάς και μ’ έναν μόνο ρόλο στην αθανασία

Αθήνα, 16η Δεκεμβρίου 2024 Περιουσίες ημετέρων γίνονται με κρατικές επιδοτήσεις όχι κινηματογράφος ή οτιδήποτε άλλο… Κατά κανόνα προοδευτικών ή κίναιδων ημετέρων αν μιλάμε για Τέχνη. Γνωστή άλλωστε η ρήση του Χατζιδάκι αναφορικά με το τι είναι οι περισσότεροι Έλληνες καλλιτέχνες… Στους συντελεστές τους και μόνον αρέσουν οι επτά αν όχι οι εννιά στις 10 κινηματογραφικές ταινίες που γίνονται (και) με λεφτά των φορολογουμένων…

Δεν είναι τέτοια (ούτε κακή είναι, ούτε μέτρια) η κινηματογραφική ταινία «Ράφτης» (2020) Σ’ εμάς τουλάχιστον άρεσε. Πιστεύουμε μάλιστα ότι θα καταστεί κλασική. Σας την συστήνουμε (να την παρακολουθήσετε).

«Ράφτης» (2020)

Στον Alpha Tv την είδαμε. Δωδεκάμισι την νύχτα της 17ης Δεκεμβρίου 2024 - (ημέρα Τρίτη). Και μία με δύο μέρες αργότερα διαβάσαμε (στα ΜΜΕ) ότι ο πρωταγωνιστής στην συγκεκριμένη ταινία πέθανε την 16η Δεκεμβρίου 2024 Εκπλαγήκαμε γιατί δεν ξέραμε ποιος είναι ο Δημήτρης Ήμελλος, (στην κινηματογραφική ταινία «Ράφτης» σταθήκαμε για πρώτη φορά στο συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο).

Για κάποια στιγμή μάλιστα νομίσαμε ότι επρόκειτο για τον Αλέκο Πετρίδη. Έμοιαζαν κατά το μάλλον Ήμελλος με Πετρίδη. Το 2024 πέθανε κι’ ο Πετρίδης. Κάναμε λάθος όμως, (ο Πετρίδης το 2020 ήταν 76 χρονών)!

ΕΛΛΑΔΑ - ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Η Μαρινέλλα έπεσε

Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, 25η Σεπτεμβρίου 2024 Καταμεσής της σκηνής σωριάστηκε ο άνθρωπος με την σημαντικότερη (και) κατ’ εμάς γυναικεία (θηλυκού φύλου) φωνή μεταπολεμικά εδώ (στην Ελλάδα). Στην αρχή κιόλας της συγκεκριμένης συναυλία της και για την ακρίβεια με το που άρχισε να ερμηνεύει το τρίτο κατά σειρά «κομμάτι» (τραγούδι). Σοβαρό αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο (αιμορραγία) υπέστη σύμφωνα με τα σχετικά δελτία Τύπου (που εκδόθηκαν τ’ αμέσως επόμενα 24ωρα).

86άρα στο «Ηρώδειο» Δίπλα σου να κάθεται μία 86άρα στο «Ηρώδειο», (ναι, θεατής νά ναι όπως κι’ εσύ) κι’ ενδέχεται να σε λαχταρίσει αφού διόλου απίθανο να υποστεί πχ καρδιακή προσβολή [γέρνοντας (έτσι) πλάι σου σαν σακί τίγκα στην πατάτα Νευροκοπίου].

 

Απώλεια αυτογνωσίας

«Η Μαρινέλλα σήμερα» [Σεπτέμβριο 2025 (ένα χρόνο μετά δηλαδή)] «δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα» λένε κι’ επίσημα (δημόσια) πια - τώρα πια όσοι, όσες την ξέρουνε, (την γνωρίζουνε προσωπικά). Ενώ οι άνθρωποι που πληρώσανε εισιτήριο (πέρυσι) για να πάνε ν’ ακούσουνε μια 86χρονη στο Ηρώδειο είχανε - έχουν (επαφή με την πραγματικότητα); Δίπλα σου (στις θέσεις των θεατών) να κάθεται μια υπερήλικη (κυρία) στον «Λυκαβηττό» ή στο «Ηρώδειο» ή στον «Βύρωνα» κι’ ενδέχεται να μείνει στον τόπο («σέκος») μ’ αποτέλεσμα (έτσι) να λαχταρίσεις (μόλις γυρίσεις και δεις ότι κάθεσαι δίπλα από πεθαμένο άνθρωπο), οπότε, φαντάσου τι μπορεί να συμβεί εάν (εφόσον) βρίσκεται πάνω, [στην σκηνή, (αν είναι το πρώτο όνομα)]. Όταν χάνει την αυτογνωσία του χάνει την επαφή με την πραγματικότητα ο τάδε ή δείνα άνθρωπος, όχι όταν τον βαράει «κακός ταμπλάς» [στο κεφάλι, (όχι όταν τού’ ρχεται «ντουβρουτζάς»)]. Η Μαρινέλλα όπως βεβαίως και μια μερίδα του κοινού της έχουν απολέσει εδώ και χρόνια απ’ ότι φαίνεται την επαφή με την πραγματικότητα. 

Είναι μαγαζί το «Ηρώδειο» για να πας ν’ ανοίξεις μπουκαλάκι; Όχι βέβαια οπότε βιολογικά πέθανε την Παρασκευή της 12ης Ιουλίου 2024 η Γωγώ Θεοδώρου, όχι γενικά. Όταν σε ξεχνάνε άπαντες πεθαίνεις γενικά μα αυτό συμβαίνει μόνον όταν δεν σ’ έχουνε πια ανάγκη, (όταν δεν σε χρειάζονται άλλο). 1966 έκαμε το ντεμπούτο της στην δισκογραφία η Γ. Θεοδώρου. Δεν άφησε και πολλά «πράγματα» πίσω της μα ότι άφησε είν’ αρκούντως χρήσιμο όπου δύνασαι ν’ ανοίξεις ένα μπουκαλάκι ή ενδεχομένως και δύο, αν όχι και τρία!...

Άμα είσ’ «αρτοποιείο που δεν πουλά ψωμί» δικαιολογείσαι να μην ξέρεις πότε πρέπει να «βγαίνεις» στην σύνταξη, (ν’ αποχωρείς από το επάγγελμά σου), όχι άμα είσ' η Μαρινέλλα. Ανέκαθεν και παντού εξάλλου υπήρχαν, υπάρχουνε, πάντα θα υπάρχουνε κι’ άφωνοι ή κακόφωνοι τραγουδιστές, τραγουδίστριες που παρά ταύτα κονομάνε.

Όσο πιο άψυχος είν' ένας έξυπνος άνθρωπος τόσο πιο γρήγορα - πιο εύκολα βλάπτει τον εαυτό του Κατά πρώτον ένα αρτοποιείο πρέπει να πουλά ψωμί και κατά δεύτερον καλό ει δυνατόν ψωμί. Αν δεν συμβαίνει αυτό κι’ είσαι πελάτης και δη τακτικός (πελάτης) σ’ ένα κατά την ταμπέλα και μόνον αρτοποιείο ή γεύση δεν έχεις ή νου και τα δύο αυτά μαζί. Υπάρχουν πάντως κι’ αρτοποιεία τα οποία ενώ πουλάνε ψωμί και μάλιστα καλό ενίοτε πουλάνε και ψωμί για πέταμα. Όπως βεβαίως υπάρχουνε κι’ αρτοποιεία που πουλούσαν επί δεκαετίες καλό ψωμί μα κλείσανε για τον άλφα ή βήτα λόγο. Σίγουρα μα πχ προσωπικά δεν είμ’ υποχρεωμένος να κοιτάζω πως είναι σήμερα οι συμμαθήτριές μου και οι συμμαθητές μου στο Γυμνάσιο, (δεν θέλω να ξέρω). Ούτε θέλω να θυμάμαι τις λίγες φορές που το ψωμί από έναν φούρνο με καλή φήμη ήταν σκάρτο. Πχ ο Αη - Βασίλης θα υπάρχει όσο (για όσο) θα τον φέρνουμε στον νου μας έτσι όπως μας κάνει να ελπίζουμε. Αυτό που έχει σημασία για την καρδιά, εξάλλου, η ομορφιά, πόσω μάλλον η καλοσύνη, είναι, (όχι η αλήθεια).
(Image by wal_172619 from Pixabay)

➤ Μα και «τούβλα» υπάρχουνε π’ αγοράζουν ένα πτυχίο πχ στην Αγγλία ή στη Ρουμανία ή στην Ιταλία ή στην Βουλγαρία ή στην Κύπρο και παρά ταύτα κονομάνε. «Έλα» όμως που πελάτες πχ ιατρών σήμερα που είναι γιατροί μόνο κατά τα «ράσα» είναι όχι μόνον αθώοι (άνθρωποι) μα και πολλοί απ' αυτούς, πολλές απ' αυτές που κατά παράδοση στις εκλογές (υπερ)ψηφίζουν …αρνάκια τα οποία θρέφονται με μπριζόλες μα διακριτικά…

ΤΟ «ΚΥΚΛΩΜΑ» Οι “δικοί” μας άνθρωποι, (οι συγγενείς μας, οι φίλοι μας, οι οπαδοί μας) και οι άλλοι, (οι “ξένοι” άνθρωποι, όπως βεβαίως κι’ οι αντίπαλοί μας). Το ίδιο είναι νά’ σαι τέκνο λογιστή με τρία ακίνητα στα Χανιά, το ίδιο είναι νά’ σαι τέκνο ηγέτη χώρας στην οποία απαγορεύεται η ατομική ιδιοκτησία; Σ’ όποια χώρα απαγορεύεται η ατομική ιδιοκτησία η χώρα (αυτή) είν’ ιδιοκτησία του ηγέτη της. Όχι, το λέμε (αυτό) έτσι ώστε να καταστεί σαφές και τι ακριβώς δεν ανέχεται κάθε σοσιαλιστής [κάθε κρατιστής (κάθε φασιστοειδές)]. Αξιολόγηση, βαθμολόγηση, κρίση (κριτική) δεν «σηκώνει». Πράγματι πχ ο Χίτλερ ουδέποτε συγχώρησε τους καθηγητές που τον «έκοψαν» από την σχολή της αρχιτεκτονικής. Μα πχ και Κνίτη δεν συναντάς που να μην γίνετ' έξω φρενών όποτε τον «κόβουνε» σε μάθημα (πχ σε σχολή ΑΕΙ). Τ’ όνειρο κάθε σοσιαλιστή είναι πχ το να «βγαίνει» και να τραγουδά (στον λαό) σαν τέκνο του ιδιοκτήτη της χώρας. Ποιός (υπήκοος) τολμά να πει ότι ο γιός ή η κόρη του δικτάτορα (τυράννου) είν’ άφωνη ή κακόφωνη πόσω μάλλον παράφωνη - έ; Είναι μεγάλη υπόθεση η μονιμότητα στον δημόσιο τομέα. Όπως βεβαίως κι' η συγγένεια ή έστω η φιλία με ιδιοκτήτη χώρας ή τουλάχιστον μ' έναν άνθρωπο που διακρίθηκε σε κάτι. Πχ «αφού είμαι γιός του τάδε αξιόλογου τραγουδιστή είμαι κι’ εγώ τραγουδιστής και μάλιστα αξιόλογος» (!) Μην ξεχνάμε εξάλλου και το τι σημασία έχει το ταλέντο στο λεγόμενο έντεχνο (ελληνικό τραγούδι). Ουδεμία. Αρκεί πχ που πούλαγες «Ριζοσπάστη» στα Χαυτεία το 1977 «Τα ράσα κάνουνε τον παπά» εκεί όπου «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Μα πχ και παπά ν’ ακούσεις  σε κηδεία γνωστού σου να ψάλλει όπως κλάνουνε τα γαϊδούρια μετά από δύο βαρέλια καρπουζόφλουδες δεν θά' ταν ευγενικό από πλευράς σου ν' αγανακτήσεις, [ε ναι, διότι ιερουργεί εκείνη την ώρα, (εκείνη την στιγμή)].

➤ Ή δεν έχει δώσει αγώνες ο λεγόμενος προοδευτικός χώρος (ναι, ο πολιτικός) για να βρίσκονται με τίτλους σπουδών ημιμαθείς ή και παντελώς αγράμματοι (άνθρωποι) εξ ου κι’ οι τόσοι, τόσες επαγγελματίες σήμερα σε κάθε κλάδο που παραπέμπουν ακριβώς σ’ «αρτοποιεία που ναι μεν δεν πουλάνε ψωμί» μα παρά ταύτα λειτουργούνε, έ; Ε, όλοι αυτοί οι «τσιμεντόλιθοι» με πτυχίο, [«όλ' αυτά τα παράσιτα (τα βάρη» στην κοινωνία)], από σχολές «της κακιάς ώρας» αποφοιτήσανε - [ναι, από σχολές που ιδρυθήκανε κι εξακολουθούνε να λειτουργούν εδώ (στην Ελλάδα) μόνο και μόνο για ν’ απασχολούνε διδακτικό προσωπικό και για να κονομάνε τριγύρω οι ενοικιαστές κατοικιών καθώς και οι καφετερίες ή απλούστερα η μόνο αγορά που ανθεί σε χώρες «μπανανίες» των ΗΠΑ (η παρασιτική αγορά - οι μεταπράττες)]. 

Robot Ο ευφιής (AI) εφαρμοσμένος αυτοματισμός θα δώσει την χαριστική βολή στους κατά τόπους (κατά χώρα) έπαρχους του Παγκοσμίου Εβραϊκού Ράιχ που δεν κουράζονται να υποκρίνονται τους ηγέτες ανεξαρτήτων χωρών, πόσω μάλλον στα θύματά τους, (πχ σ' όσους, όσες υποκρίνονται τους σπουδαστές αντικειμένων επιστήμης ή Τέχνης ή έστω εργατοτεχνίας).  

«Μια φορά κι’ έναν καιρό» (παλιά) ήταν είδηση (σπάνιο γεγονός) το «πήγε στον τάφο από ιατρικό λάθος» ή «τον πήρανε με την “κλούβα” και τον οδηγήσανε στις φυλακές γιατί είχε δικηγόρο “τενεκέ ξεγάνωτο”», όχι από την δεκαετία του ‘90 και μετά κι’ εδώ (στην Ελλάδα). Είδηση (σπάνιο γεγονός) τα τελευταία 30 με 40 χρόνια είναι

➤ πχ η ταμπέλα έξω από το μαγαζί να γράφει «συνεργείο» και μέσα να εργάζονται όντως άνθρωποι που ξέρουν από μηχανές, από ηλεκτρικά, από ελαστικά οχημάτων,

➤ πχ ο δάσκαλος του τέκνου σου να μην είναι «καδρόνι κατάλληλο για στέγη» ή έστω «για κότερο».

Αριστερά η υπουργός Τουρισμού κ. Όλγα Κεφαλογιάννη στην Πρέβεζα τον Μάϊο του 2024 Δεξιά η υπουργός Τουρισμού κ. Όλγα Κεφαλογιάννη στην Αθήνα (;) έναν χρόνο μετά και συγκεκριμένα τον Σεπτέμβριο του 2025 

Απ' όσους ανθρώπους
«φοράνε ράσα» σήμερα
λίγοι - πολύ λίγοι (αναλογικά)
«είν' όντως παπάδες…»...

Ποιά, ποιός απ’ όσους (συνανθρώπους μας) κάνουνε τέτοια …καριέρα νοιάζεται για υστεροφημία; Μα δεν πουλά κάτι (πχ ψωμί) καθένας τέτοιος κύριος, καθεμία τέτοια κυρία, απλώς ζει παριστάνοντας πχ τον φούρναρη, την φουρνάρισσα, αντίστοιχα. Μόνο καλή φήμη δεν έχει λοιπόν. Δεν εμπίπτει, επαναλαμβάνεται, σ’ αυτήν την κατηγορία επαγγελματιών, (δήθεν επαγγελματιών), η Μαρινέλλα. Η Μαρινέλλα, ναι μεν δεν αποφοίτησε από σχολή «αρτοποιιών» μα «ψωμί έβγαζε» και κατά γενική ομολογία «το ψωμί που έβγαζε ήταν καλό (και νόστιμο και εμφανίσιμο)». Δεν θά’ πρεπε λοιπόν να «τον κλείσει» επιτέλους «τον φούρνο (τ’ αρτοποιείο της)» αφότου παρήλθ’ ο καιρός της, (γέρασε) - έ;

Dirty money Μα και μόνο μουνάρα και συνάμα κουρασμένη να’ χει γεννηθεί η τάδε, όσο (για όσο) «περνά η μπογιά της» διατηρεί ανοιχτά τ’ ανεπίσημα καταστήματά της (…) Και δεν ισχύει το ίδιο και δη υψωμένο εις το τετράγωνο για όποια κυρία έχει υπάρξει και φωνάρα; 

Αν δεν πεινάνε τα παιδάκια σου εξάλλου ποιος ο λόγος πχ να υποστείς εγκεφαλικό εν ώρα εργασίας στα 86 σου και δη παρουσία πχ 1.000 - 1.500 ανθρώπων δια ζώσης, εκατομμυρίων ανθρώπων εκ του μακρόθεν - έ; Να πεινάνε τα «βλαστάρια» σου και να «βαράς» ακόμη μεροκάματα, ναι, το καταλαβαίνουμε, μα, αν δεν πεινάνε τα τέκνα σου γιατί (για ποιόν λόγο) στερείς στον εαυτό σου το δικαίωμα να γεράσεις σαν κοινή θνητή και να «φύγεις» από τον μάταιο τούτο κόσμο εν ειρήνη κι’ όχι πχ σαν πεζοναύτης που πρέπει σώνει ντε και καλά (πάση θυσία) να κρατήσει αυτόν εδώ ή εκείνον εκεί τον θύλακα; Κι’ όχι δα πως δεν είν’ ανθρώπινη κι’ η αμαρτία (το λάθος) της απληστίας μα το «θέλω κι’ άλλη δόξα, θέλω κι’ άλλη δόξα» είναι ρεαλιστικός στόχος άμα μπορείς, (πχ αν είσαι 30, 45, 60 ετών), όχι άμα δεν μπορείς πια, (πχ άμα είσαι 64+…)...

«Μέρα» ο Καζαντζίδης; «Νύχτα» η Μαρινέλλα!

Σε θεωρητικό επίπεδο (δίκην παραπόνου) είναι κατανοητό το «νά’ ταν τα νιάτα δυο φορές τα γηρατειά καμία», όχι σε πρακτικό (επίπεδο). Στο πεδίο του πραγματισμού (ρεαλισμού) ισχύει το «κάθε πράμα στον καιρό του (κι’ ο κολιός τον Αύγουστος)».

Μα έχεις και κάθε λόγο (κάθε συμφέρον) να θες να σε θυμούνται όλες, όλοι σαν έναν άνθρωπο (θηλυκού φύλου εν προκειμένω), που έπαιρνε «πηλό» κι’ έκανε όχι απλώς όμορφα μα μοναδικά «αγγεία». Αναφέρεται ενδεικτικά ο σε μουσική του Γιάννη Σπανού στίχος του Κώστα Κωτούλα «(…) στον δρόμο νά’ χουνε γιορτή / κι’ εμείς να ζούμε χώρια».

Μάκης Μάτσας και Shimon Peres σε κρουαζιέρα το 2001

(Πηγή: http://www.makismatsas.gr/photofriends.html)

ΕΛΛΑΔΑ - ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Για να έχεις κάποιον να τα λες όταν σου κόβει την καλημέρα ο αδερφός σου εφευρέθηκε ο θεός

Φιλόλογος

Αθήνα, 6η Δεκεμβρίου 2024 Φιλόλογος είναι κατά κανόνα ο ανεξαρτήτως φύλου άνθρωπος που γράφει χαζομάρες χωρίς να κάνει ορθογραφικά και συντακτικά λάθη. Όπως κάθε κανόνας ωστόσο έτσι κι’ αυτός, έχει τις εξαιρέσεις του. Ναι, υπάρχουν και δάσκαλοι που δεν είναι πιο μωροί κι’ από γιατροί. Λίγοι, βέβαια, μα, τι να γίνει, πχ κι’ οι ωραίες λίγες είναι, (οι άσχημες είναι πολλές), πχ κι’ οι πλούσιοι λίγοι είναι, (οι φτωχοί είναι πολλοί).

Στο βιβλίο «Εκλογαί από τα τραγούδια του ελληνικού λαού» του Νικολάου Πολίτη ανέτρεξα όταν άκουσα για πρώτη φορά το «Όταν κλαίει ένας άνδρας» των Βασίλη Κουμπή και Κώστα Γεωργουσόπουλου από τον Δημήτρη Μητροπάνο. Άμα δεν γνωρίζεις τον στιχουργό, εξάλλου, πού να ξέρεις το τι έχει ζήσει; Θυμίζουνε σε πολλά παραδοσιακό (δημοτικό) τραγούδι οι ακόλουθοι στίχοι:

«Όταν κλαίει ένας άντρας

άσ’ την πόρτα σφαλιστή

μην τρυπώσει ξένο μάτι

μεσ’ την κάμαρη και δει.»

Ως την 6η Δεκεμβρίου 2024 διήρκησε «το σεργιάνι» του Κ. Γεωργουσόπουλου «στον κόσμο». Το 1937 είχε γεννηθεί. Δεν ήταν μόνον επιστήμονας ο «χοντρός», ήταν και καλλιτέχνης: Δεν είχε μάθει μόνον καλά το πως να γράφει, (στην μητρική, κυρίως, γλώσσα του)· είχε και το ταλέντο, (το έμφυτο ταλέντο), να σε κάνει, Δευτέρα, Τετάρτη να γελάς, Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή να κλαίς, (να ζεις).

Αρουραίοι 

text ©2025 yahooxaxaxouxa.blogspot.com