Οπότε, πολύ πιο κρίσιμο ζήτημα, με βάση την παραδοχή μιας τέτοιας, όχι και τόσο βολικής - όχι και τόσο ευχάριστης πραγματικότητας, τίθεται -όπως είναι φυσικό επόμενο- αναφορικά με την εμπιστοσύνη, από πλευράς της τριμερούς των πιστωτών, έναντι μιας παράταξης, (έναντι ενός μπλόκ συνιστωσών, μέχρι πρότινος), το οποίο, εμφανίζει δημοσκοπικά τάσεις που, ασφαλώς, τώρα, πια, επιτρέπουν, να θεωρείται κόμμα, («συμπαγής - σφιχτή» ομάδα), εξουσίας - οπότε κι' η πιθανότερη, μέχρι και αυτήν, εδώ, την στιγμή, διάδοχη κατάσταση σ' ότι αφορά στην θέση του διαχειριστή του χρέους αλλά και του ελλείμματος της ελληνικής κεντρικής κυβέρνησης, (οικονομίας).
Απ’ ότι φαίνεται λοιπόν και με μόνη για την ώρα επιφύλαξη το πώς θα εξελιχθούν οι συνομιλίες του γερμανού υπουργού Οικονομικών στο Μέγαρο Μαξίμου μα και του πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο, ο σημερινός ηγέτης της μείζονος Αντιπολίτευση, (ο κ. Τσίπρας), είναι - πρέπει, λογικά, να έχει (μετ)εξελιχθεί σε εναλλακτικό - σε πρόσκαιρο, για την ακρίβεια, («βλέποντας και κάνοντας», δηλαδή), πουλέν - εναλλακτικό, πουλέν, του αμερικανικού παράγοντα, εδώ, μιας κι’ ο μέχρι πρότινος «έτερος Καπαδόκης», (το Πα.Σο.Κ.), έχει πάψει, οριστικά, καθώς δείχνουν πια κι’ οι τελευταίες, (πρόσφατες), μαζικές κι’ επεισοδιακές αποχωρήσεις στελεχών του, ν’αντιμετωπίζεται απ' τις Βρυξέλλες κι' απ' την Ουάσιγκτον σαν υπολογίσιμη πολιτικά δύναμη στην ελληνική επικράτεια.
Που σημαίνει, ότι είναι κι’ αδύνατον, αν μη τι άλλο, ν’ αξιοποιηθεί, ο κ. Βενιζέλος, (συγκυβερνά, άλλωστε…), σαν μοχλός πίεσης, (σαν δεύτερη «λύση», ή, σαν αντίβαρο - σαν εκβιαστικό «χαρτί»), από πλευράς αμερικανών, έναντι όποιου δεν εξυπηρετεί, ενδεχομένως, τα υπερατλαντικά συμφέροντα στην Ελλάδα. Για τον τωρινό πρωθυπουργό ο υπαινιγμός, οπωσδήποτε… Ή δεν τα εξυπηρετεί όσο, ή, όποτε, ή, όπως θα ανέμενε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ... Ή εξυπηρετεί, ίσως, συμφέροντα του Βερολίνου... Ή, εντέλει, δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα ούτε των γερμανών, ούτε των αμερικανών… [1]
Αναρτήσεις
