Δήμος ΑιδοίουΝα τον πούμε Σάκη; Ας τον πούμε. «Μπουκάρει» το λεπόν ο Σάκης 29ος στην Ε.Μ.Π.αρχιτεκτόνωνα, τσακώνει ένα φτυχίο, το παίρνει παραμάσχαλα, πάει μέχρι το Χ. Τ. Ε. Λ., βγάνει ένα ticket και «βούρ» πίσω… Καρεκλίτσα; δερμάτινη. Τσάντα; δερμάτινη. Μποφάν; δερμάτινο. Αυγουλάκι; Ολόφρεσκο. Απ’ την κερά Τασία - την μανούλα. Αλλά δεν… Δεν «ξέρναγε» money «η μπετονιέρα». Δυό με τρία «κλουβιά» το χρόνο «και την Κυριακή έχει» μπάλα; Τι να λέει… Και μάλιστα σ’ εποχή που’ χε γίνει η θάλασσα δάνεια; Εδώ οι άλλοι τότενες σέρνανε υπερωκεάνια τίγκα στο τούβλο… Χώρια τα κρατικά, τα Βρυξελλιώτικα… Κι’ ο Σάκης χαλίκι το χαλίκι «μισό» μπαλκόνι ανά Πρωτομαγ(κ)ιά; Γιατί δηλαδίς; «Γιατί το δικό μου το παιδί δεν το επροτιμάνε;» μονολογούσε η κερά Τασία: «Τι τους έκανε το παιδάκι μου; αχ Παναζία μου να’ χεις όλα τα παιδάκια του κόσμου γερά»…
Ένα μεσημέρι το λεπόν, εκεί που τρώγανε κουνέλι στιφάδο, τού λέει ο Ευτύχιος τού Σάκη: «Η Χαρούλα με ρώταγε για σένα τσι προάλλες. Τσι έδωκα το τελέφωνό σου να σε πάρει. Κάτι σε θέλει μ’ είπε…». Δεν έδωκε και πολλή σημασία ο άλλος. Δεν είχ’ εξάλλου και πολλά «πάρε δώκε» με τον dad. Αλλά ...τον πήρε τελικά. Στον Αη Βλάση έγινε η τελετή. Κι’ airport μετά: Κίνα. Ταξίδι του μέλιατος. Photos photos photos souvenirs souvenirs souvenirs… Και πίσω πάλι. 14 βαλίτσες φέρανε. Με τέσσερις είχανε πάει. Καλό σημάδι η πρόοδος.
Ναι. Γεγονός! Από τότε άρχισε σιγά σιγά «να πηγαίνει μακρύτερα» κι’ «η βαλίτσα» στο Γραφείο… Βέβαια! «Γέννησαν» και τα έπιπλα. Της Αρχι«Δ»εκτονικής άλλωστε η Χαρούλα. «Παρεμφερής» …κλάδος. Κι’ εξίσου χρήσιμος: Παραπληρωματικός (!) Που θα την έβανε το λεπόν την δικιά της την συρταριέρα αυτή; Όξω; στο δρόμο; Γιατί; για να σκουριάσουν οι allenόβιδες; Άσε που «το desk» της Χαρούλας είχε και …προέκταση. Κι’ όχι πως του Σάκη δεν είχε αλλά να˙ άλλο πράμα η προέκταση για υπολογιστές κι’ άλλο για …λογιστές... Πολλά λεφτά ο μπαμπάς της Χαρούλας. Κανένας δεν το μαρτύραγε αυτό έτσι και δεν είχε πιεί πέντε κρασά παραπάνω. Υπάλληλος βλέπεις… Ανώτατος… Της Πολεοδομίας…
Αυτά είναι τύχες. Όχι σαν κάτι άλλους, «τρίχες»… Κι’ έτσι κύλησε η δεκαετία: Σα σαντιγί πάνω σε φράουλες: Με την Χαρούλα έξω, τον Σάκη μέσα και τον πεθερό «μέσα έξω». Και τσούουουπ: όλα άλλαξαν. Με τη μία. Πέρλες αντί για καρυδάκι τριμμένο - χρυσός και πλατίνα, χρυσός και πλατίνα. Και μ’ ένα σχέδιο όλα, έτσι; «μ’ ένα πόνο» που λέν’ κι οι μαμές - όχι περικοκλάδες, «σούπα μούπες», και «βόγκα από’ δώ και βόγκα από κει» και «αχ τι μου κανες Θανάση μου»… Όλα ίδια: Βεράντες, ντουλάπες, μπάνια, τα πάντα. «Αβάδιστα». Και παντού: Έτσι κι’ έβλεπες μία οικοδομή δηλαδίς ήταν σα να τις είχες δει όλες. Σα μπαμπούσκες τις φκιάνανε. Μόνο των ιδιωτώνανε παραλλάζανε λίγο αλλά ντάξει τώρα˙λίγοι ήταν αυτοί - η αντιπαροχή δουλευότανε κάργα, «ανέκαθεν»…
Όλα πήγανε «κατ’ ευχή» τελικά. Ακόμα κι’ η κερά Τασία άλλαξε: Το κατέβασε το πέταλο που’ χε κρεμασμένο όξω απ’ το πορτόνι. Κρέμασε θυρεό. Αλλά ντάξει τώρα, μέχρι εκεί. Ίδια παρέμεινε στ’ άλλα. Ή σχεδόν ίδια. «Το πρακτορείο Reuters» λόγου χάρη δεν «το δούλευε» όπως παλιά: το περιόρισε. Την ενοχλούσε όμως ο αυτοπεριορισμός - πολύ την ενοχλούσε. Στα μάτια της τό' βλεπες. Πεντακάθαρα! Ποταμό που δεν έχει από πού να κυλήσει προς την θάλασσα θύμιζε. Ε και λογικό είναι: Εύκολο το’ χεις ν’ αυτολογοκρίνεσαι στο «κους κούς» γύρω απ’ το ποιά απάτησε ποιόν και ποιος ποιόν; Άθλος! Σα μεσηΜΑΡΙΑΝΝάδικο που του κόψανε τον ήχο ήταν ώρες ώρες. Υπέφερε. Κρίμα. Ε τι τώρα; 70 χρόνια «ελληνίδα» και να γίνεσαι τώρα στα γεράματα «γιαπωνέζα»; Δράμα!
Αλλά κι’ η οικοδομή άρχισε να φέρνει αρκετά προς το δράμα την τελευταία διετία. Ζόρικα τα πράματα στην πιάτσα. Μέχρι που’ «σκάσανε μύτη» φέτος, (Μάη μήνα), κι’ «οι μηχανισμοί …στήριξης» και σωριάστηκαν κατάχαμα κι’ οι τελευταίες σκαλωσιές. Που σφυριά τώρα; που καροτιέρες; που δράπανα; Τίποτις. «Κιχ» δεν ακούγεται - «άχνα». Ούτ’ ένας τόρνος δεν «λαλά», ένα διαμαντοκοφτάκι έστω, ούτε καν ένα γυαλόχαρτο, μία σέγα, nothing. Λες κι’ έχει γεμίσει ο τόπος ταμπέλες: «ΚΑΝΤΕ ΗΣΥΧΙΑ». Country hospital: «Μην καπνίζετε, μην πίνετε, μην πτύεται επί του δαπέδου, μην τρώτε, μην ανασαίνετε, μην καρφώνεται πιρόγκες - θορυβείτε»… Μόνο «η αλυσίδα του νεκροθάφτη που κατεβάζει» τον έναν μετά τον άλλο τους επαγγελματικούς κλάδους «κάτω στον λασπόλακκο χαϊδεύει πού και που τ’ αυτιά» κανενός «νεκρό»φιλου.
Της τά’ σπασε τα νεύρα της Χαρούλας όλο αυτό «το θανατικό: γρου γρου γρου γρου γρου» μέσ’ το κατακαλόκαιρο. Αυτό είχε στο μυαλό της συνέχεια. Ώσπου, σε κάποια φάση, λέει στον Σάκη: «Τι θα γίνει αγάπη μου; Απ’ τα έτοιμα θα τρώμε;» Δεν απάντησε ο άλλος. Τους ώμους του ανασήκωσε μόνο. Σαν να της έλεγε: «I don’t know». Και μάλλον το εννοούσε. Αλλά και να μην το εννοούσε, τι σημασία έχει; Σάμπως είχε πάρει και ποτέ μέρος «με φανατισμό» σε τέτοια «debate αυτό» αν δεν ήταν παρών κι’ η μάνα’ τ;
Συνέχισε το λεπόν η σύζυγος: «Εγώ ματάκια μου λέω να βάλεις για δήμαρχος. Τις έχουμε τις γνωριμίες μας. Έχουμε και τον μπαμπά μου στην Πολεοδομία. Ε; Αλλιώς θα’ ναι. Κονδύλια για εργάκια; ε; τι λες; Ε εντάξει, λίγα θα’ ναι, το ξέρω, κρίση έχουμε, αλλά απ’ τα’ ολότελα; Ε μαναράκι μου; Ρε συ, θα μπορούμε να νοικιάσουμε σε καμία δημόσια υπηρεσία και κείνο το κτίριο που μας έμεινε απούλητο... Ε; Άχουτού μωρέ αυτό. Σ’ αγαπάω μωρέ». Πάλι δεν απάντησε ο Σάκης. Το βλέμμα του μόνο έγινε λίγο πιο παιδιάστικο τώρα. «Έλα δώ μωρέ» του λέει τότε η Χαρούλα «έλα δω». Και τον τραβάει προς το μέρος της. Του χαϊδεύει το πρόσωπο, του ψιθυρίζει κάτι στ’ αυτί κι’ αυτός της χαμογελά, ακουμπά το κεφάλι του στα πόδια της κι αρχίζει να ψαχουλεύει κάτω απ’ τον καναπέ μπας και βρει το κομπιουτεράκι … Δεν περνάνε δύο, τρία λεπτά και χτυπάει το τηλέφωνο. «Σήκωσέ το», του λέει η Χαρούλα, «για σένα είναι»…
Πράγματι. Γι’ αυτόν ήταν. Αυτό το τελεφώνημα συζήταγε και με τον βουλευτή στα εγκαίνια του εκλογικού του Κέντρου τις προάλλες ο Σάκης... Ωραία εγκαίνια. Είχαν και παστάκια. Φρέσκα ήταν. Χαρτοπετσέτες δεν είχαν πολλές. Είχαν κόσμο όμως. Και «καλό» κόσμο «ανά τετραγωνικό»... Κι’ «όλος o καλός» ο κόσμος σκουπίζεται και με τα μανίκια άμα λάχει, no problem...(!)... Ήταν και δύο commandα παράμερα. Χωρίς δικαίωμα ψήφου αυτά, (απ’ αλλού ήταν - την πατρίδα περέταγαν εκεί), αλλά καλά παιδιά φαινόντουσαν - νταβραντισμένα. Ο ένας μάλιστα έδειχνε να’ ναι και «σίγουρας για τον εαυτό του»…
Οπότενες ναι: Έχει πιθανότητες να εκλεγεί ο Σάκης (!) Μικρός είναι εξάλλου ακόμα ο Έκτορας. Θα τον κρατάει η κερά Τασία, (η γιαγιά του), έτσι και «νικήσει» ο son της. Αναγκαστικά: Στα Δημαρχεία θα ξημεροβραδιάζεται τότε ο Σάκης. Αλλά κι η Χαρούλα θα’ ναι μέρα νύχτα όξω για …jobs, όπως πάντα… Οπότενες, ναι: «προσφορά στον τόπο», γιατί όχι… Και μακάρι δηλαδίς, μακάρι γιατί «την είχαν φάει κι’ οι στράτες» τόσα χρόνια αυτή την γυναίκα. Νισάφι πια. Μ’ ήλιο, με βροχή, μ’ αέρηδες, με χιόνια έξω απ’ τα στρατόπεδα να …μετράει οικόπεδα; Τι είναι, Τοπογράφος είναι; Είναι και κούκλα…
©2010 yahooxaxaxouxa.blogspot.com
Αναρτήσεις
